Αυτή την φορά η Πατρίδα δεν είναι κάτι για το οποίο θα πολεμήσεις. Αυτή την φορά η Πατρίδα είσαι Εσύ.

Όλοι μας είχαμε κάτι να γράψουμε αλλά κανένας μας δεν πήρε το φτυάρι να ανοίξει τον δρόμο όταν το χιόνι έπεφτε πρώτα ελαφρά και μετά με τους κουβάδες.
Χωμένοι κάτω από το χιόνι είμαστε τώρα όλοι μας.
Ρομαντικοί και πραγματιστές. 
Λαμόγια και τίμιοι.
Ένοχοι και αθώοι.
Τώρα όμως που το χάος θα επακολουθήσει οι ευαισθησίες πρέπει να μπουν στην ντουλάπα. Να κλειδωθούν εκεί διότι έχουμε μεγάλο ανήφορο.
Η καρδιά αυτή την φορά πρέπει να κτυπά για τις αντοχές μας και όχι για τα συναισθήματά μας. Αυτή την φορά ο πόλεμος δεν θα γίνει με τα όπλα ως είναι σωστό.Τώρα πρέπει να κάνουμε τις ιδέες μας και τις πράξεις μας μαχαίρια. Τόσο καλά ακονισμένα .
Είναι νομοτελειακό οι περισσότεροι να μην τα καταφέρουμε.
Δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για τα δύσκολα.
Όμως κάποιοι είναι. Και τελικά αυτοί ήταν πάντα που έκαναν τον πλανήτη Ελλάδα να γυρίζει.
Ανάμεσά μας είναι.
Δίπλα μας είναι.
Μέσα μας είναι.
Μονάδες χαμένες στο πλήθος που αυτή την στιγμή πονάει η καρδιά τους γιατί έχουν την κατάρα και την ευλογία να νοιώθουν πολύ πιο γρήγορα τον κίνδυνο από την πλειοψηφία.
Μονάδες έτοιμες που για πρώτη φορά πρέπει να μην δράσουν με παντιέρα το δίκαιο αλλά ούτε να γίνουν θύματα υπερβάλλοντος συναισθηματισμού.
Ο εχθρός μάς ξέρει καλά.
Μάς έχει μελετήσει 200 χρόνια τώρα.
Ξέρει να μάς φοβίζει, ξέρει να μάς εξευτελίζει, ξέρει να μάς βασανίζει.
Αυτό που δεν ξέρει όμως είναι ότι αυτή την φορά το ΟΧΙ δεν θα το ακούσει ως ιαχή αλλά ως ψίθυρο στο αυτί του νοιώθοντάς το βαθειά. Πολύ βαθειά.
Όχι από λάμα που καίει αλλά από καρδιά που πάγωσε για να ανοίξει τον κλεισμένο από χιόνι δρόμο.
Αυτή την φορά η Πατρίδα δεν είναι κάτι για το οποίο θα πολεμήσεις. Αυτή την φορά η Πατρίδα είσαι Εσύ.
Άγνωστος Έλληνας