" Δε μετανιώνω και λίγα έκανα..."

Αν αξιολογήσουμε σήμερα, από απόσταση, με κρύο αίμα, την εξωτερική πολιτική Καραμανλή ( Ρωσία, Κίνα, ΗΠΑ, Σκοπιανό, Αιγαίο, αγωγοί κ. ά.) οδηγούμαστε με ασφάλεια στα εξής συμπεράσματα:

Μετακίνησε την εθνική πυξίδα από τη διπλή συμμαχία Ουάσιγκτον - Βερολίνο, στην τετραπλή συμμαχία με Βερολίνο - Παρίσι - Μόσχα - Πεκίνο.

Εγκατέλειψε, όχι με δική του υπαιτιότητα, όπως θεωρούσε, την ιστορική συμμαχία που είχαμε με του Αμερικανούς και την αντικατέστησε με τους Ρώσους.

Συνάντησε - και είναι ενδεικτικό αυτό- σε διάρκεια πέντε ετών, επτά φορές τον Πούτιν, μόλις δύο τον Μπους και μία τον Ομπάμα.

Είπε τουλάχιστον πέντε φορές " όχι" σε αιτήματα του Μπους ( Ανάν, Βουκουρέστι, Κοσσυφοπέδιο, Ιράκ, Αφγανιστάν ), ενώ καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας του η υπόγεια ένταση στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις ήταν ισχυρότερη ακόμη και σε σύγκριση με τις ελληνοτουρκικές: αγωγοί, υποκλοπές, σχέδιο " Πυθία", κάθοδος ρωσικού στόλου στο Αιγαίο, ιδού μερικοί από τους τίτλους των " επεισοδίων".

Πήρε υπέρμετρο προσωπικό ρίσκο για ηγέτη χώρας του ΝΑΤΟ, ξεπερνώντας ίσως το όρο. Υποτίμησε την αντίδραση των θιγόμενων. Ενέπλεξε την Ελλάδα χάριν του εθνικού συμφέροντος στον παγκόσμιο ενεργειακό πόλεμο ΗΠΑ - Ρωσίας. Τις αποφάσεις τις οποίες έλαβε δεν αποτόλμησαν στις σχέσεις τους με τους συμμάχους ούτε οι μεγάλες μορφές της Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ, ο Χέλμουτ Κολ και ο Ντίτριχ Γκένσερ...

Το σχέδιό του είχε ως στόχο:

Τη μείωση της εξάρτησης της Ελλάδας από το πετρέλαιο το οποίο δεσμεύει τεράστιους οικονομικούς πόρους, και την αντικατάστασή του από το φθηνότερο φυσικό αέριο μέσω του South Stream και TGI.

Την αύξηση του ειδικού γεωπολιτικού βάρους της πατρίδας μας στους κόλπους της Ε.Ε. και της διεθνούς σκηνής με τη μετατροπή της σε στρατηγικό κόμβο, ενέργειας, μεταφορών, επικοινωνιών.

Τη θωράκιση των βόρειων συνόρων μας με τους αγωγούς ( ειδικώς στην περιοχή της Θράκης ), αλλά και τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε Αλεξανδρούπολη - Πειραιά.

Την κύρωση της στρατηγικής σημασίας των Δαρδανελίων και της απόκτησης του ελέγχου της ροής του φυσικού αερίου προς Αλβανία και τα Σκόπια, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για τις διακρατικές σχέσεις.

Την τόνωση του τουρισμού με άνοιγμα στις νέες αγορές Ρωσίας- Κίνας ( το 2008, ο τουρισμός " σώθηκε " χάρη στους 350.000 Ρώσους τουρίστες, ενώ και τα επόμενα χρόνια ο αριθμός ήταν υψηλότατος... 250.000 το 2009, 500.000 το 2010 και 650.000 το 2011)

Την αξιοποίηση του στρατηγικού μας πλεονεκτήματος στο Αιγαίο. Με τη ριψοκίνδυνη πολιτική των αγωγών ανάγκασε τους συμμάχους να του ασκούν πιέσεις για αλλαγή πολιτικής στο ενεργειακό, ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα του ζητούσαν παραχωρήσεις με στόχο το status quo στο Αιγαίο.

Τη χαλάρωση του τουρκικού επεκτατισμού, ο οποίος ένωσε στα βόρεια σύνορά του την καυτή ανάσα της ελληνορωσικής συμμαχίας.

Την οικοδόμηση νέων συμμαχιών στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με Ρωσία- Κίνα, για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων.

                                                                                                                                    ***********

Όταν ρωτιόταν για τις επιλογές του απαντούσε στερεότυπα: " Δε μετανιώνω και λίγα έκανα..." θέτοντας ζήτημα συνολικής επαναδιατύπωσης του εθνικού προσανατολισμού της χώρας...

Μανώλης Κοττάκης

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ - OF THE RECORD