Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Περί Κώστα Καραμανλή λοιπόν… Με αφορμή την επέτειο συμπλήρωσης τριών ετών από την ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, και την… αυτοκτονική όπως αποδείχτηκε, επιλογή του Βαγγέλη Μεϊμαράκη να ανοίξει μόνος του θέμα ηγεσίας, η συζήτηση δεν μπορεί παρά να φτάνει στον Κώστα Καραμανλή.
Ο πρώην πρωθυπουργός και επί 12 1/2 χρόνια πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, είναι ο τελευταίος ηγέτης τον οποίο ψήφισαν μαζικά οι Έλληνες στις κάλπες, σε αντίθεση με τις συρρικνωμένες πλειοψηφίες στις οποίες στηρίχτηκαν οι επόμενοι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου, δηλαδή ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας.
Παράλληλα, είναι ο τελευταίος πρωθυπουργός που είχε η χώρα εκτός επιτροπείας Μνημονίων, και ο μόνος τον οποίο μέχρι και σήμερα, ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αντικρίζει με θετικά συναισθήματα, την ώρα που άλλοι πρώην ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου αντιμετωπίζονται με οργή, μίσος και χλευαστική απαξίωση.
Το παραπάνω μωσαϊκό πραγματικότητας, εξηγεί μεταξύ άλλων, γιατί ο Κώστας Καραμανλής δεν μπορεί να κατέβει σε επίπεδο… κομματάρχη, όπως θα τον ήθελαν πολλοί, οι οποίοι κατά καιρούς εμφανίζονται ως συνομιλητές του. Και δεν θα μπορούσε, όπως και δεν το έκανε, να ρίξει το ειδικό βάρος του υπέρ κάποιου υποψηφίου, στην εσωκομματική μάχη του 2015.
Είχε προτιμήσεις; Προφανώς, όπως όλοι. Δεν έδωσε ωστόσο γραμμή. Γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος που του υπαγορεύει η συνείδησή του, ούτε ο ρόλος που του επιφυλάσσει για το μέλλον (ενδεχομένως) η Ιστορία.
Αν το είχε κάνει, αν είχε παρέμβει ξεκάθαρα και καθοριστικά, προφανώς και θα είχε επικρατήσει ο υποψήφιος γύρω από τον οποίο συσπειρώθηκε η πλειοψηφία του καραμανλικού στρατοπέδου.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια ωστόσο, η ζώσα εμπειρία διδάσκει ότι… άλλο οι καραμανλικοί, εντός ή εκτός εισαγωγικών, και άλλο ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής.
Όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουν αυτό… όλοι, τόσο το καλύτερο. Για… όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου