Κι όμως... Κάθε χρόνο τα ίδια...

Ένας ιεράρχης ενήργησε για την σωτηρία του γένους και της Εκκλησίας, και τον κρέμασαν.
Τον Γρηγόριο τον Ε’.
Ένας κυβερνήτης εργάστηκε θεάρεστα και τίμια για την σύνθεση του έθνους μας, και τον σκότωσαν.
Τον Καποδίστρια.
Ένας πρωθυπουργός πάλεψε για την Πατρίδα, είπε την αλήθεια στο λαό και επεδίωξαν την φυσική και πολιτική δολοφονία του.
Τον Καραμανλή.
Ένας αρχιεπίσκοπος προσπάθησε να μαγνητίσει τους απολωλότες στην Εκκλησία, και με κάποιο πρόβλημα υγείας τον χάσαμε.
Τον Χριστόδουλο.
Ο λαός μας όμως πεισματικά και ατάραχα συνεχίζει να βάζει σε θρόνους και θώκους, πονηρούς που νοιάζονται μόνον για την διατήρηση της θέσης- των αποδοχών και της προστασίας που απολαμβάνουν.
Πονηρούς που πλέον έχουν χάσει κάθε αξία και την ψυχή τους ακόμη.
Κάθε χρόνο τα ίδια, μπογιατίζουν με νερομπογιά κάτι και το προβάλουν ως επίτευγμα.
Ευχαριστούν και το λαό που του επέβαλαν θυσίες και αυτοκτονίες.
Απ’ την άλλη τα ΘΑ που ΘΑ κάνουν, σε μέλλοντα χρόνο.
Και του χρόνου, ξανά μανα.
Εις υγείαν μας.