Για να δούμε κατάματα και να αντιμετωπίσουμε την χείριστη εθνική πραγματικότητά μας, επιβάλλεται να ορίσουμε την γενεσιουργό αιτία της, που πρέπει να αναζητήσουμε στην «κλίκα» των ανώτατων τραπεζοϋπαλλήλων που από σκοπιμότητα και ανεπάρκεια δημιούργησαν τις προϋποθέσεις:
- της διαπλοκής
- της υπερχρέωσης της χώρας
- της καταστροφής των ασφαλιστικών ταμείων
- της άκαρπης «ανακεφαλαιοποίησης»
Αυτό σε καμία περίπτωση βεβαία δεν αθωώνει τις κομματικές ηγεσίες μετά το 2009 και κυβερνήσεις υπηρεσιακές και μη που ολιγώρησαν, ανέχθηκαν και υπέθαλψαν, έναντι κομματικών θαλασσοδανείων ή απλά από άγνοια και ανικανότητα, το να μετατραπεί σε πολιτικό και ρυθμιστικό παράγοντα μια άτυπα οργανωμένη ομάδα ανώτατων τραπεζοϋπαλλήλων.
Ομάδα που όπως φαίνεται εξυπηρετούσε προσωπικά συμφέροντα και φιλοδοξίες και ούτε κατά διάνοια τα συμφέροντα των μετόχων των τραπεζών και του δημόσιου.
Προϋπόθεση της διαπλοκής είναι ο άκριτος δανεισμός σε Μ.Μ.Ε. και επιλεγμένες επιχειρήσεις. Διαπλοκή είναι η χρηματοδότηση κομμάτων με εγγύηση το μελλοντικό εκλογικό τους ποσοστό.
Προϋπόθεση υπερχρέωσης είναι να απορροφάς ως τραπεζική κοινοπραξία ή τραπεζικός ανάδοχος εκδόσεις ομολογιακών δανείων του δημοσίου, μόνο και μόνο για να αναχρηματοδοτηθείς με χαμηλότερο επιτόκιο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και κυρίως για να συντηρείται η εκλογική πελατεία μέσω της κρατικής μισθοδοσίας των ήδη χρεωμένων από τον υπερδανεισμό κομματικών ηγεσιών και κυβερνήσεων.
Προϋπόθεση καταστροφής των ασφαλιστικών ταμείων είναι να εμποδίζεις την διαπραγμάτευση από τις διοικήσεις τους στην δευτερογενή αγορά των ομολόγων που έχουν στην κατοχή τους και με κατασκευασμένες καμπάνιες να τους στέλνεις κατηγορούμενους.
Προϋπόθεση καταστροφής των ασφαλιστικών ταμείων είναι να καταγγέλλεις μέσω ελεγχόμενου τύπου και προσώπων τα δομημένα ομόλογα που είναι εν τέλει τώρα τα μοναδικά κερδοφόρα.
Προϋπόθεση καταστροφής των ασφαλιστικών ταμείων είναι να προσανατολίζεις τα ασφαλιστικά ταμεία στα εν γνώσει σου κουρελόχαρτα πλέον ομόλογα και να τους παρακρατείς με το έτσι θέλω τα αποθεματικά
Προϋποθέσεις και αιτίες ήταν τα ανωτέρω, της επαναλαμβανόμενης άκαρπης ανακεφαλαιοποίησης, αναποτελεσματικής, ύποπτης και άπιστης σε σχέση με το δημόσιο συμφέρον.
Πολλά τα «δάκρυα» από κάποιους, για την αποτυχία των διοικήσεων των τραπεζών που παρά τις συγχωνεύσεις και τις αλλεπάλληλες πανάκριβες και άχρηστες αυξήσεις των μετοχικών τους κεφαλαίων -κομψά υπό τον νεοελληνικής εμπνεύσεως οικονομικό όρο «ανακεφαλαιοποίηση»- απέτυχαν να προστατεύσουν και τους μετόχους τους, αλλά προ πάντων «φόρτωσαν» το Α.Ε.Π. με επιπλέον οφειλές ύψους τουλάχιστον 12δις μόνο από την τελευταία αύξηση του μετοχικού τους κεφαλαίου (Α.Μ.Κ.). (σημ. συντ.: Ο όρος «ανακεφαλαιοποίηση» είναι ανακριβής και παραπλανητικός.)
Οι τράπεζες όπως και όλες οι κεφαλαιακές εταιρείες στον πλανήτη, ιδρύονται με σκοπό να δημιουργήσουν κέρδη επί του μετοχικού τους κεφαλαίου, εφαρμόζοντας στην αγορά το αντικείμενο των εργασιών που προβλέπεται από το ιδρυτικό τους καταστατικό.
Επειδή είναι γνωστό ότι οι τράπεζες εμπορεύονται «χρήμα» και τα παράγωγα του, εξ αντικειμένου ο ρόλος τους είναι «αναπτυξιακός» για την δεδομένη κοινωνία – «αγορά» που δραστηριοποιούνται. Διότι μέσω του δανεισμού (επένδυσης) ή παραγώγων του δανεισμού υπηρεσιών προς το κράτος, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, δημιουργούν την τραπεζική κερδοφορία τους, ως απότοκο της ανάπτυξης και κερδοφορίας των δανειζομένων και εξυπηρετουμένων από αυτές «πελατών» τους.
Όπως σε όλες τις επιχειρήσεις, έτσι και στις τράπεζες συμβαίνει κάποιες από αυτές να αποτυγχάνουν ή να χρεοκοπούν για διάφορους λόγους.
Κάποιες όμως. Όχι όλες μαζί και όχι τέσσερις φορές αλλεπάλληλα όπως οι τράπεζες στην Ελλάδα. Συνολικά 4 προγράμματα Α.Μ.Κ. έχουν υλοποιηθεί στις ελληνικές τράπεζες.
- Από το πρώτο πρόγραμμα Α.Μ.Κ. το 2009 με προνομιούχες μετοχές 5 δισεκ. ευρώ του νόμου Αλογοσκούφη, έχουν αποπληρωθεί από ΑΤΕ, Πειραιώς και Alpha και οφείλουν Εθνική, Eurobank, Attica bank περί τα 2,5 δισεκ. ευρώ.
- Το δεύτερο πρόγραμμα Α.Μ.Κ. του 2012 έφθασε στα 50 δισεκ. ευρώ. Τα 25 δισεκ. χρησιμοποιήθηκαν στα κεφάλαια και 15 δισεκ. για κάλυψη funding gap διαχωρισμένων σε good και bad bank τραπεζών. Τα 10 δισεκ. του πακέτου των 50 δισεκ. επεστράφησαν στον ESM.
- Στο τρίτο πρόγραμμα Α.Μ.Κ. του 2014, οι ιδιώτες επένδυσαν 8,3 δισεκ. και μαζί με τα 3 δισεκ. που είχαν επενδύσει το 2012 συνολικά επένδυσαν περί τα 11 δισεκ. στις ελληνικές τράπεζες.
- Το τέταρτο πρόγραμμα Α.Μ.Κ. είναι σε εξέλιξη, σε ένα εύρος μεταξύ 10-25 δισεκ. με πιθανότερο σενάριο να κινηθεί μεταξύ 6-7 δισεκ. ευρώ και όχι 12-14 δισεκ.
Άρα έχουμε: 5 δισεκ. το 2009, 40 δισεκ. το 2012, περί τα 8,3 δισεκ. το 2014 και περίπου 12-14 ή 6-7 δισεκ. στο αισιόδοξο σενάριο στο τέλος του 2015 αρχές του 2016.
Αθροιστικά εξανεμίστηκαν πάνω από 60 δισεκ. ευρώ των Ελλήνων φορολογούμενων.
Αγγίζουν λοιπόν τα όρια του θράσους οι θριαμβολογίες των αποτυχημένων τραπεζοϋπαλλήλων για την χαριστική κεφαλαιοποίηση τραπεζικών μετοχών αξίας πενταρο-δεκάρων.
Αγγίζει τα όρια του θράσους η προσπάθεια συγκάλυψης τους απο πολιτικούς «παράγοντες» στο πλαίσιο της εξόφλησης γραμματίων.
Αγγίζει τα όρια του θράσους η διαχρονική σιωπή της ηγεσίας της Τράπεζας της Ελλάδος, του εποπτικού οργάνου των τραπεζών.
Είναι λοιπόν απόλυτα εξηγήσιμη η ευρωπαϊκή ανυποληψία στο εγχώριο παρατραπεζικό και αυτοαποκαλούμενο «συστημικό» τραπεζικό κατεστημένο.
Το Νοέμβριο του 2008 η τότε κυβέρνηση Καραμανλή , με τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε από την κατάρρευση της Lehman Brothers στην Αμερική σε πλήρη εξέλιξη, θέλησε να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδος, ούτως ώστε να μην υπάρξει καμιά επιβάρυνση στην πραγματική οικονομία από την επίπτωση της κρίσης στις διεθνείς χρηματαγορές. Στις 11 Νοεμβρίου του 2008 , έφερε στη Βουλή , προς συζήτηση, πρόταση για την παροχή στήριξης στις ελληνικές τράπεζες 28δις ευρώ, σε ρευστό και εγγυήσεις, με κρατική κάλυψη. Που σημαίνει ότι στην περίπτωση που οι τράπεζες δεν αποπληρώσουν τα δάνεια που θα πάρουν στη βάση της αξιοποίησης των κρατικών εγγυήσεων, θα αποπληρωθούν τα χρέη από τον κρατικό προϋπολογισμό, απ' όλους μας δηλαδή.
Στο σχετικό νόμο τότε (Ν. 3723 ΦΕΚ 250-9 ΔΕΚ 2008) υπήρχε προαπαιτούμενο για τις εγγυήσεις αυτές ότι θα χρησιμοποιηθούν για την στήριξη της ελληνικής οικονομίας. Αναφερόταν συγκεκριμένα ότι οι τράπεζες οφείλουν να χρησιμοποιούν το προϊόν των εγγυήσεων για χορήγηση δανείων , στεγαστικών και προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με ανταγωνιστικούς (προνομιακούς) όρους.
Η διάταξη αυτή , περιοριστική για τις τράπεζες ως προς την διαχείριση των εγγυήσεων , κάθε άλλο παρά θεωρήθηκε ευνοϊκή από την Ένωση Τραπεζών. Η κυβέρνηση Καραμανλή όμως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός ήταν ανένδοτοι , ως προς τα πλαίσιο χρήσης των εγγυήσεων.
Η αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ ήταν πολύ σκληρή. Το φθινόπωρο όμως του 2009 έρχεται στην εξουσία και μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έχει οδηγήσει την Ελλάδα εκτός αγορών στα νύχια του ΔΝΤ και σε απόλυτη παγίδα «δανεισμού». Από την Άνοιξη του 2010,μαζί δηλαδή με την υπογραφή από Παπακωσταντίνου του Μνημονίου 1, αρχίζει και το μεγάλο «πλιάτσικο» για τους Έλληνες τραπεζίτες μέσα από κρατικές εγγυήσεις, χωρίς όρους που τους παραχώρησε το ΠΑΣΟΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου