Μια αγκαλιά… Ένα μεγάλο «Ευχαριστώ»…

Της δημοσιογράφου, κ. Βένης Παπαδημητρίου
.. Κάθε πρωί, περνώ έξω από τα ΜΑΤ Καισαριανής..
Συνήθως βλέπω νέους, να περιπολούν.. 
Εκείνο το πρωινό, ήταν ένας άνδρας, γύρω στα 55 που βάδιζε νευρικά στο πεζοδρόμιο..
Πρώτη ημέρα, ανταλλάξαμε απλώς βλέμματα..
Δεύτερη ημέρα, τον ρώτησα για το μακρύ αδιάβροχο…
Γέλασε και μου είπε να πάω να ζητήσω ένα, από την Αστυνομία..
Τρίτη ημέρα, συστηθήκαμε..
Τέταρτη ημέρα, συζητήσαμε…
«Ήμουν στον Κώστα Καραμανλή. Πέρασα τόσο ωραία μαζί του. Είναι άνδρας με τα όλα του», μου είπε και τα μάτια του άστραφταν…
«Με αγάπη για την Πατρίδα.. Μοναδικός..»
Δάκρυσα…
Δεν ήταν τυχαίο, τελικά που συζήτησα μαζί του..
Ένα αόρατο νήμα, μας ένωνε…
Η κοινή αγάπη για τον Κώστα Καραμανλή…
………………..
Με γύρισε πίσω…
Καθώς βάδιζα σκεπτόμουν, ένα αεροπορικό ταξίδι προς Γιάννενα..
Προεκλογική περίοδος..
Με πήραν μαζί τους, να δω τους γονείς μου, τα αδέλφια μου, έστω για δύο ώρες…
Στην επιστροφή, είχα πίτες της μαμάς..
Μοίρασα στους συναδέλφους και είπα στους άνδρες της φρουράς του, να προσφέρω ένα κομμάτι στον Πρόεδρο..
Τον ρώτησαν και μου είπαν: «Ο Πρόεδρος νηστεύει, σας ευχαριστεί πολύ»..
……………
Ο Κώστας Καραμανλής καθόταν στα πίσω καθίσματα του αεροπλάνου..
Σκεφτικός..
Πάντα..
……………….
Πώς να ξεχάσω, βαδίζοντας την οδό Β. Γεωργίου , τα κορναρίσματα, όταν περνούσαν σφαίρα, για τη Ρηγίλλης ή το Μαξίμου;
Πώς να ξεχάσω το βλέμμα του, την ανθρωπιά του;
………………………..
Δεν μπορεί κανείς, να τον αντικαταστήσει…
Κάθε φορά που βλέπω μια φωτογραφία του, κάτι ξεσηκώνεται μέσα μου…
Τότε δεν ήξερα, τα όσα περνούσε..
Μα κι αν ήξερα, τι θα μπορούσα να κάνω;
……………………..
Μια αγκαλιά…
Ένα μεγάλο «Ευχαριστώ»…