Του Μάνου Οικονομίδη
Η Ιστορία αυτού του τόπου μας έχει διδάξει ότι ο λαός μας έχει περίσσευμα ψυχισμού, που τις περισσότερες φορές καλπάζει αχαλίνωτα, σε σχέση με τις όποιες ενστάσεις και τα «φρένα» του μυαλού.
Αυτή η γονιδιακή πραγματικότητα δεν είναι απαραιτήτως αρνητική. Στην καρδιά άλλωστε, βρίσκει κανείς συνήθως την απρόμενη κινητροδότηση να πάει πιο μακριά από εκεί όπου θα τον έφτανε η ψυχρή λογική. Ο υπολογισμός. Το σχέδιο.
Σαν κοινωνία, «δενόμαστε» με καταστάσεις. Και πρόσωπα. Με έντονα συναισθήματα, στα όρια της παρόρμησης. Και όσο πιο έντονο είναι το συναίσθημα, τόσο πιο διαρκές και ανθεκτικό είναι, σε βάθος χρόνου και συγκυριών.
Σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, υπήρξαν πολλοί που κέρδισαν την εμπιστοσύνη της ελληνικής κοινωνίας, και κατάφεραν να ηγηθούν. Να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία του τόπου. Να αποκτήσουν δικαίωμα υπογραφής για το παρόν και το μέλλον αυτού του έθνους. Για το παρόν και το μέλλον της ζωής μας.
Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που κατάφεραν να φλερτάρουν με την καρδιά του μέσου Έλληνα. Να εισπράξουν ψήφο εμπιστοσύνης και όχι ανοχής ή… αναγκαίου κακού. Να παραμένουν ζωηρή ανάμνηση μιας καλύτερης εποχής. Το αποτύπωμα της περπατησιάς τους, να προκαλεί σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας νοσταλγία, ειδικά όταν προκύπτει αβίαστα η σύγκριση με όσα ακολούθησαν. Με όσα ζούμε.
Ένας τέτοιος ηγέτης ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Ο τελευταίος πολιτικός που κατάφερε να συναρπάσει μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, αν συνυπολογίσει κανείς τα εκατομμύρια των Ελλήνων που τον εμπιστεύτηκαν στις εκλογές του 2004 και του 2007, σε σχέση με τις «πλειοψηφίες τσέπης», εκείνων που τον ακολούθησαν: Του Γιώργου Παπανδρέου, του Αντώνη Σαμαρά, του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Κώστας Καραμανλής ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός που αποχώρησε από το Μέγαρο Μαξίμου χωρίς να εισπράττει το μίσος και την απαξίωση των Ελλήνων. Και σήμερα, 9 χρόνια μετά από εκείνη τη μοιραία για το εθνικό μέλλον στιγμή, να διατηρεί ακέραιο ένα πολιτικό κεφάλαιο αξιοπρέπειας, που δεν το διαθέτει κανένας άλλος από τους εν ζωή πολιτικούς ηγέτες.
Ο άνθρωπος που ηγήθηκε της ιστορικής πολιτικής ανατροπής της 7ης Μαρτίου του 2004, τότε που γκρεμίστηκε το διαχρονικό σύστημα ΠΑΣΟΚ, σε όλες τις αποχρώσεις και σκανδαλώδεις διαστάσεις του, ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός εκτός Μνημονίων. Και πιθανότατα το μοναδικό πολιτικό μέγεθος που θα μπορούσε να αποτελέσει το αντίβαρο στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης στους δανειστές, τα τελευταία 9 χρόνια.
Ο Κώστας Καραμανλής όμως, ήταν και κάτι ακόμη: Ο τελευταίος πολιτικός ηγέτης που ένωσε τους Έλληνες. Πολέμησε τα άκρα και τις ακρότητες. Δεν επέτρεψε στον διχασμό να εξελιχθεί σε… εθνικό σενάριο.
Και, την ίδια στιγμή, είπε στους Έλληνες όλη την αλήθεια. Εκείνοι, οι περισσότεροι, δεν τον άκουσαν. Και σήμερα, πληρώνουμε βαρύ τίμημα για την αυτοκαταστροφική ψήφο του 2009, και την άνοδο στην εξουσία του τελευταίου των Παπανδρέου.
Με αφορμή τα σημερινά γενέθλια του Κώστα Καραμανλή λοιπόν (χρόνια πολλά, κ. πρόεδρε), ας θυμηθούμε τα λόγια από τις εκλογές του 2009, που ακόμη στοιχειώνουν την εθνική μνήμη: «Σας είπα όλη την αλήθεια…»
Αυτή η γονιδιακή πραγματικότητα δεν είναι απαραιτήτως αρνητική. Στην καρδιά άλλωστε, βρίσκει κανείς συνήθως την απρόμενη κινητροδότηση να πάει πιο μακριά από εκεί όπου θα τον έφτανε η ψυχρή λογική. Ο υπολογισμός. Το σχέδιο.
Σαν κοινωνία, «δενόμαστε» με καταστάσεις. Και πρόσωπα. Με έντονα συναισθήματα, στα όρια της παρόρμησης. Και όσο πιο έντονο είναι το συναίσθημα, τόσο πιο διαρκές και ανθεκτικό είναι, σε βάθος χρόνου και συγκυριών.
Σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, υπήρξαν πολλοί που κέρδισαν την εμπιστοσύνη της ελληνικής κοινωνίας, και κατάφεραν να ηγηθούν. Να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία του τόπου. Να αποκτήσουν δικαίωμα υπογραφής για το παρόν και το μέλλον αυτού του έθνους. Για το παρόν και το μέλλον της ζωής μας.
Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που κατάφεραν να φλερτάρουν με την καρδιά του μέσου Έλληνα. Να εισπράξουν ψήφο εμπιστοσύνης και όχι ανοχής ή… αναγκαίου κακού. Να παραμένουν ζωηρή ανάμνηση μιας καλύτερης εποχής. Το αποτύπωμα της περπατησιάς τους, να προκαλεί σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας νοσταλγία, ειδικά όταν προκύπτει αβίαστα η σύγκριση με όσα ακολούθησαν. Με όσα ζούμε.
Ένας τέτοιος ηγέτης ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Ο τελευταίος πολιτικός που κατάφερε να συναρπάσει μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, αν συνυπολογίσει κανείς τα εκατομμύρια των Ελλήνων που τον εμπιστεύτηκαν στις εκλογές του 2004 και του 2007, σε σχέση με τις «πλειοψηφίες τσέπης», εκείνων που τον ακολούθησαν: Του Γιώργου Παπανδρέου, του Αντώνη Σαμαρά, του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Κώστας Καραμανλής ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός που αποχώρησε από το Μέγαρο Μαξίμου χωρίς να εισπράττει το μίσος και την απαξίωση των Ελλήνων. Και σήμερα, 9 χρόνια μετά από εκείνη τη μοιραία για το εθνικό μέλλον στιγμή, να διατηρεί ακέραιο ένα πολιτικό κεφάλαιο αξιοπρέπειας, που δεν το διαθέτει κανένας άλλος από τους εν ζωή πολιτικούς ηγέτες.
Ο άνθρωπος που ηγήθηκε της ιστορικής πολιτικής ανατροπής της 7ης Μαρτίου του 2004, τότε που γκρεμίστηκε το διαχρονικό σύστημα ΠΑΣΟΚ, σε όλες τις αποχρώσεις και σκανδαλώδεις διαστάσεις του, ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός εκτός Μνημονίων. Και πιθανότατα το μοναδικό πολιτικό μέγεθος που θα μπορούσε να αποτελέσει το αντίβαρο στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης στους δανειστές, τα τελευταία 9 χρόνια.
Ο Κώστας Καραμανλής όμως, ήταν και κάτι ακόμη: Ο τελευταίος πολιτικός ηγέτης που ένωσε τους Έλληνες. Πολέμησε τα άκρα και τις ακρότητες. Δεν επέτρεψε στον διχασμό να εξελιχθεί σε… εθνικό σενάριο.
Και, την ίδια στιγμή, είπε στους Έλληνες όλη την αλήθεια. Εκείνοι, οι περισσότεροι, δεν τον άκουσαν. Και σήμερα, πληρώνουμε βαρύ τίμημα για την αυτοκαταστροφική ψήφο του 2009, και την άνοδο στην εξουσία του τελευταίου των Παπανδρέου.
Με αφορμή τα σημερινά γενέθλια του Κώστα Καραμανλή λοιπόν (χρόνια πολλά, κ. πρόεδρε), ας θυμηθούμε τα λόγια από τις εκλογές του 2009, που ακόμη στοιχειώνουν την εθνική μνήμη: «Σας είπα όλη την αλήθεια…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου