Οι αξιότιμοι φίλοι του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ο Εφιάλτης και ο Πήλιος Γούσης.

 Έρμη Ελλάδα μου, δεν έφτανε που σε κατέστρεψε ο πατέρας Μητσοτάκης, ήρθε τώρα και ο γιος, για να σε αποτελειώσει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όχι μόνο δεν τόλμησε να απαιτήσει από την Ε.Ε., να επιβληθούν κυρώσεις προς την Τουρκία, αλλά αντιθέτως, είδαμε και το εξής τραγικό.

Οι αξιότιμοι φίλοι και υποστηρικτές του, να τα βάζουν με την Κύπρο, που τόλμησε να κάνει, ότι δεν έκανε η Ελλάδα.

Σας παραθέτουμε το άρθρο του Ηλία Κανέλλη, στην εφημερίδα ''Τα Νέα'' του κουμπάρου Μαρινάκη, χωρίς το παραμικρό σχόλιο, από πλευράς μας. Και σας αφήνουμε να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματα σας, όσον αφορά, το ποιός μας κυβερνά, αλλά και ποιοί είναι εκείνοι που τον υποστηρίζουν.

«Αντιευρωπαϊκή στάση» 

του Ηλία Κανέλλη

Χθες, η Κύπρος κατάφερε ένα μεγάλο πλήγμα στο πολιτικό και ανθρωπιστικό προφίλ της Ευρωπαϊκής Ενωσης: στο χθεσινό Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, ο υπουργός Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, ουσιαστικά μπλόκαρε το σχέδιο επιβολής κυρώσεων στη Λευκορωσία. Οι τελικές αποφάσεις θα ληφθούν από τους ηγέτες των 27 χωρών στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου, στο μεταξύ όμως οι δυνάμεις καταστολής του προέδρου Λουκασένκο στη Λευκορωσία έχουν λίγες μέρες ακόμα ανενόχλητες στη δίωξη του τεράστιου δημοκρατικού λαϊκού κινήματος που αγωνίζεται για μια δημοκρατική χώρα.

Η κυπριακή κυβέρνηση εκτίμησε οπορτουνίστικα ότι πρέπει να επιμείνει στη σύνδεση των κυρώσεων κατά των αξιωματούχων του Λουκασένκο με την επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας, μετά και την ανανέωση των NAVTEX για εξορύξεις στην κυπριακή ΑΟΖ. Συνέδεσε με την πολυπλοκότητα της δικής της περίπτωσης μια επείγουσα πολιτική πρωτοβουλία της Ευρώπης, που πρωτίστως την υπαγορεύει η δημοκρατική αλληλεγγύη σε πληθυσμούς οι οποίοι διαδηλώνουν για τις δημοκρατικές ελευθερίες, τις οποίες θεωρούν ότι η Ευρώπη εκπροσωπεί. Οταν συμψηφίζεις τις δημοκρατικές ελευθερίες με το δικό σου πρόβλημα, μην περιμένεις συμπαράσταση αύριο στο πρόβλημά σου από πολίτες και λαούς που πιστεύουν ότι η δημοκρατία και η ελευθερία δεν μπορεί να είναι προαπαιτούμενο εξωτερικής πολιτικής.

Η Ελλάδα στήριξε και χθες, παρότι τη ζημιώνει, την επιλογή της Κύπρου. Η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάς συμπαρίσταται: το δόγμα είναι γνωστό, και τις συνέπειές του τις έχουμε πληρώσει πολλές φορές στο παρελθόν, κυρίως με στασιμότητα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Απέναντι στην Τουρκία, η Κύπρος υπερασπίζεται τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Αλλά έχει δώσει ένα μεγάλο επιχείρημα στους Τούρκους, που το επικαλούνται: την αδιαφορία για τη νομή του υποθαλάσσιου πλούτου, αν υπάρχει, από τους Τουρκοκύπριους. Η υπαναχώρηση από αυτή την υποχρέωση, μαζί με τη συνέχιση της εκκρεμότητας της μη λύσης, που δυο φορές, το 2004 και το 2017, ναυάγησε με ευθύνη της ελληνοκυπριακής πλευράς, φέρνουν απειλητικότερα τους Τούρκους στην περιοχή και απειλούν με νέα τετελεσμένα.

Υποτίθεται ότι οι επιλογές της κυπριακής ηγεσίας υποκινούνται από πατριωτικό αίσθημα. Στην ουσία είναι μια επίδειξη δυνατοτήτων μέσω της ευρωπαϊκής κάλυψης που στόχο έχει το εσωτερικό μέτωπο, όπως και πολλές άλλες κυπριακές πρωτοβουλίες του παρελθόντος (τύπου μονομερής προσφυγή στη Χάγη για την ΑΟΖ). Τόσο ο πρόεδρος Αναστασιάδης, όσο και ο υπουργός Εξωτερικών Χριστοδουλίδης, χρησιμοποιούν το εθνικό ζήτημα ιδιοτελώς. Ο πρώτος για να αποσπάσει το ενδιαφέρον από διάφορα θέματα με οσμή σκανδάλου (η υπόθεση με τα ευρωπαϊκά διαβατήρια είναι πηγή διαρκούς εκνευρισμού για τις Βρυξέλλες), ο δεύτερος για να χτίσει το προφίλ του διαδόχου στην εξουσία.

Ολα αυτά, προφανώς, η Ευρώπη τα ξέρει, γι’ αυτό και δεν είναι θερμή στις εισηγήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας: προσκόμματα στη λειτουργία της Ευρώπης όπως το χθεσινό εγγράφονται αρνητικά στο ευρωπαϊκό υποσυνείδητο. Αλλά και η Αθήνα παρακολουθεί τα πράγματα και τα σταθμίζει. Αν υπάρξει χρεία και προχωρήσει η ελληνοτουρκική προσέγγιση με στόχο μια εξομάλυνση, η Αθήνα δεν είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσει να ακολουθεί τον δρόμο της Λευκωσίας.

Οσο για την Ευρώπη, θα θυμάται τη χθεσινή αντιευρωπαϊκή στάση της Κύπρου. Η δημοκρατία δεν είναι κενό γράμμα για την ευρωπαϊκή πολιτική. Κι ο οπορτουνισμός δεν είναι η στάση που στο ευρωπαϊκό περιβάλλον επιβραβεύεται.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ 22-09-2020 (σελ. 17)