Για να μην ξεχνιόμαστε: Γιώργος Παπανδρέου – Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας εθνικής προδοσίας
Όταν τον Οκτώβριο του 2009 ανέλαβε η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου, κανένας δεν μιλούσε για «χρεοκοπία» της Ελλάδος.
Βέβαια, η Τράπεζα της Ελλάδος και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προειδοποιούσαν ότι το έλλειμμα θα ξέφευγε επάνω από το 10% μέχρι το τέλος του 2009, αν δε λαμβανόντουσαν άμεσα μέτρα.
Είχαν ήδη ληφθεί κάποια μέτρα φορολογικού χαρακτήρα, ενώ και ο απερχόμενος πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, είχε υπογραμμίσει την ανάγκη λήψης «σκληρών» μέτρων (που τώρα πια βέβαια μοιάζουν με χάδι, σε σύγκριση με τα όσα επέβαλε τελικά η κυβέρνηση Παπανδρέου) για να μην ξεφύγει το έλλειμμα (πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα κλπ.).
Ξαφνικά, λίγες μέρες μόλις μετά τις εκλογές, είδαμε το νέο πρωθυπουργό, Παπανδρέου, να μιλάει για οικονομία «στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», για «οικονομία στην εντατική», για ασφαλιστικά ταμεία υπό κατάρρευση, ενώ υπουργοί του έμειναν στην ιστορία για εκφράσεις του τύπου «δεν υπάρχει σάλιο», «Τιτανικός» κλπ. Ταυτόχρονα, ανακοινωνόταν ένα παραφουσκωμένο έλλειμμα ύψους 12,7%, καρπός πολιτικής απόφασης και υπερδιπλάσιο από το στόχο-εκτίμηση που είχε θέσει η προηγούμενη κυβέρνηση στο 6%. Όλα αυτά, παράλληλα με μια πρωθυπουργική ρητορική, που μιλούσε, εκ του μη όντος τότε, για μειωμένη εθνική κυριαρχία, δήθεν λόγω των οικονομικών συνθηκών.
Στην αρχή οι αγορές δεν αντέδρασαν. Λίγες εβδομάδες, ωστόσο, μετά την έναρξη της πρωθυπουργικής ρητορικής, ήρθε πρώτα ο οίκος Fitch (ο πλέον αναξιόπιστος και διαπλεκόμενος, σύμφωνα με την τραπεζική πιάτσα), να υποβαθμίσει την ελληνική οικονομία, επίσης, σε εκείνη την φάση, εκ του μη όντος.
Με την υποβάθμιση εκείνη, η Ελλάδα τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας. Το spread άρχισε να ανεβαίνει και σταδιακά άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο που συζητούσαν το (απίθανο, τότε) ενδεχόμενο χρεωκοπίας της Ελλάδας.
Εν τω μεταξύ ο νέος πρωθυπουργός συνέχισε να οργιάζει στο εξωτερικό, καταγγέλλοντας τους Έλληνες σαν συλλήβδην φοροφυγάδες, κλέφτες και λωποδύτες, καλλιεργώντας εντέχνως κλισέ που σε κάποιο βαθμό ήδη προϋπήρχαν. Αυτός βέβαια, θα τα έστρωνε όλα.
Η Ευρώπη από την πλευρά της, βλέποντας τη νέα κυβέρνηση «αποφασισμένη να εφαρμόσει το προεκλογικό της πρόγραμμα» άρχισε να κάνει τις πρώτες κρούσεις σχετικά με την ανάγκη λήψης μέτρων μείωσης του ελλείμματος.
Η κυβέρνηση υποσχέθηκε αόριστα στην Ευρώπη ότι θα λάβει μέτρα, αλλά, αντί για μέτρα, είδαμε τον ΓΑΠ να λέει «τα βρήκαμε τα λεφτά» (που «υπήρχαν») και θα έκανε τελικά την περιβόητη αναδιανομή εισοδήματος που με τόση ένταση είχε υποσχεθεί προεκλογικά.
Όλοι νομίζαμε τότε ότι η κυβέρνηση δεν είχε αίσθηση της πραγματικότητας και ότι δεν ήξερε τι έκανε, αλλά τελικά εμείς ήμασταν αυτοί που δεν είχαμε αίσθηση της πραγματικότητας, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια.
Μπήκε ο Ιανουάριος και η Ευρώπη ζήτησε επιτακτικά Πρόγραμμα Σταθερότητας και η κυβέρνηση εμφάνισε ένα πρόγραμμα ανάξιο λόγου, γεμάτο αοριστολογίες για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.
Άρχισε τότε να τίθεται… στα σοβαρά το ερώτημα του αν η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται στο μέλλον.
Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, ο ΟΔΔΗΧ ήλθε σε προσυνεννόηση με ορισμένες μεγάλες τράπεζες που όρισε αναδόχους και εξέδωσε στις 25 Ιανουαρίου 2010, 5ετή ομόλογα, μεγάλο μέρος των οποίων είχε συμφωνηθεί να καλύψουν οι τράπεζες-ανάδοχοι.
Η κίνηση αυτή βοήθησε να ξεκινήσει καλά η δημοπρασία και, όταν είδαν οι αγορές ότι αγοράζονται τα ομόλογα, έσπευσαν όλοι να πάρουν ελληνικά ομόλογα!
Όταν τον Οκτώβριο του 2009 ανέλαβε η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου, κανένας δεν μιλούσε για «χρεοκοπία» της Ελλάδος.
Βέβαια, η Τράπεζα της Ελλάδος και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προειδοποιούσαν ότι το έλλειμμα θα ξέφευγε επάνω από το 10% μέχρι το τέλος του 2009, αν δε λαμβανόντουσαν άμεσα μέτρα.
Είχαν ήδη ληφθεί κάποια μέτρα φορολογικού χαρακτήρα, ενώ και ο απερχόμενος πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, είχε υπογραμμίσει την ανάγκη λήψης «σκληρών» μέτρων (που τώρα πια βέβαια μοιάζουν με χάδι, σε σύγκριση με τα όσα επέβαλε τελικά η κυβέρνηση Παπανδρέου) για να μην ξεφύγει το έλλειμμα (πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα κλπ.).
Ξαφνικά, λίγες μέρες μόλις μετά τις εκλογές, είδαμε το νέο πρωθυπουργό, Παπανδρέου, να μιλάει για οικονομία «στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», για «οικονομία στην εντατική», για ασφαλιστικά ταμεία υπό κατάρρευση, ενώ υπουργοί του έμειναν στην ιστορία για εκφράσεις του τύπου «δεν υπάρχει σάλιο», «Τιτανικός» κλπ. Ταυτόχρονα, ανακοινωνόταν ένα παραφουσκωμένο έλλειμμα ύψους 12,7%, καρπός πολιτικής απόφασης και υπερδιπλάσιο από το στόχο-εκτίμηση που είχε θέσει η προηγούμενη κυβέρνηση στο 6%. Όλα αυτά, παράλληλα με μια πρωθυπουργική ρητορική, που μιλούσε, εκ του μη όντος τότε, για μειωμένη εθνική κυριαρχία, δήθεν λόγω των οικονομικών συνθηκών.
Στην αρχή οι αγορές δεν αντέδρασαν. Λίγες εβδομάδες, ωστόσο, μετά την έναρξη της πρωθυπουργικής ρητορικής, ήρθε πρώτα ο οίκος Fitch (ο πλέον αναξιόπιστος και διαπλεκόμενος, σύμφωνα με την τραπεζική πιάτσα), να υποβαθμίσει την ελληνική οικονομία, επίσης, σε εκείνη την φάση, εκ του μη όντος.
Με την υποβάθμιση εκείνη, η Ελλάδα τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας. Το spread άρχισε να ανεβαίνει και σταδιακά άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο που συζητούσαν το (απίθανο, τότε) ενδεχόμενο χρεωκοπίας της Ελλάδας.
Εν τω μεταξύ ο νέος πρωθυπουργός συνέχισε να οργιάζει στο εξωτερικό, καταγγέλλοντας τους Έλληνες σαν συλλήβδην φοροφυγάδες, κλέφτες και λωποδύτες, καλλιεργώντας εντέχνως κλισέ που σε κάποιο βαθμό ήδη προϋπήρχαν. Αυτός βέβαια, θα τα έστρωνε όλα.
Η Ευρώπη από την πλευρά της, βλέποντας τη νέα κυβέρνηση «αποφασισμένη να εφαρμόσει το προεκλογικό της πρόγραμμα» άρχισε να κάνει τις πρώτες κρούσεις σχετικά με την ανάγκη λήψης μέτρων μείωσης του ελλείμματος.
Η κυβέρνηση υποσχέθηκε αόριστα στην Ευρώπη ότι θα λάβει μέτρα, αλλά, αντί για μέτρα, είδαμε τον ΓΑΠ να λέει «τα βρήκαμε τα λεφτά» (που «υπήρχαν») και θα έκανε τελικά την περιβόητη αναδιανομή εισοδήματος που με τόση ένταση είχε υποσχεθεί προεκλογικά.
Όλοι νομίζαμε τότε ότι η κυβέρνηση δεν είχε αίσθηση της πραγματικότητας και ότι δεν ήξερε τι έκανε, αλλά τελικά εμείς ήμασταν αυτοί που δεν είχαμε αίσθηση της πραγματικότητας, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια.
Μπήκε ο Ιανουάριος και η Ευρώπη ζήτησε επιτακτικά Πρόγραμμα Σταθερότητας και η κυβέρνηση εμφάνισε ένα πρόγραμμα ανάξιο λόγου, γεμάτο αοριστολογίες για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.
Άρχισε τότε να τίθεται… στα σοβαρά το ερώτημα του αν η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται στο μέλλον.
Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, ο ΟΔΔΗΧ ήλθε σε προσυνεννόηση με ορισμένες μεγάλες τράπεζες που όρισε αναδόχους και εξέδωσε στις 25 Ιανουαρίου 2010, 5ετή ομόλογα, μεγάλο μέρος των οποίων είχε συμφωνηθεί να καλύψουν οι τράπεζες-ανάδοχοι.
Η κίνηση αυτή βοήθησε να ξεκινήσει καλά η δημοπρασία και, όταν είδαν οι αγορές ότι αγοράζονται τα ομόλογα, έσπευσαν όλοι να πάρουν ελληνικά ομόλογα!
Κι εκεί που η κυβέρνηση ζητούσε 3 με 5 δις, της προσφέρθηκαν 25.
Από αυτά πήρε τελικά τα 8.
Η χώρα δεν θα χρεοκοπούσε, μπορούσε, ακόμη, να δανειστεί χωρίς πρόβλημα.
Λογαριάζαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Μέτρα η κυβέρνηση δεν έπαιρνε. Έφτασε στο σημείο ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να τους λέει από το βήμα της Βουλής «ξεκολλήστε και πάρτε μέτρα»! Το spread συνέχιζε να ανεβαίνει.
Κάποια στιγμή ήρθε η 3η Μαρτίου 2010 και ο ΓΑΠ πήρε τελικά κάποια όντως σκληρά μέτρα (πολύ σκληρότερα από αυτά που είχε «υποσχεθεί» ο Καραμανλής), μειώνοντας δώρα και επιδόματα στους μισθούς.
Η χώρα δεν θα χρεοκοπούσε, μπορούσε, ακόμη, να δανειστεί χωρίς πρόβλημα.
Λογαριάζαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Μέτρα η κυβέρνηση δεν έπαιρνε. Έφτασε στο σημείο ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να τους λέει από το βήμα της Βουλής «ξεκολλήστε και πάρτε μέτρα»! Το spread συνέχιζε να ανεβαίνει.
Κάποια στιγμή ήρθε η 3η Μαρτίου 2010 και ο ΓΑΠ πήρε τελικά κάποια όντως σκληρά μέτρα (πολύ σκληρότερα από αυτά που είχε «υποσχεθεί» ο Καραμανλής), μειώνοντας δώρα και επιδόματα στους μισθούς.
Ο κόσμος σοκαρίστηκε, αλλά τουλάχιστον το spread άρχιζε να πέφτει.
Αμέσως μετά τα μέτρα έπεσε στις 287 μονάδες και προβλεπόταν στις 250-280 μονάδες για το επόμενο χρονικό διάστημα. Με επιμονή και σωστή διαχείριση, είναι βέβαιο ότι, σταδιακά, θα έπεφτε κι άλλο.
Ο ΓΑΠ όμως δεν μπορούσε να περιμένει να πέσει!
Αμέσως μετά τα μέτρα έπεσε στις 287 μονάδες και προβλεπόταν στις 250-280 μονάδες για το επόμενο χρονικό διάστημα. Με επιμονή και σωστή διαχείριση, είναι βέβαιο ότι, σταδιακά, θα έπεφτε κι άλλο.
Ο ΓΑΠ όμως δεν μπορούσε να περιμένει να πέσει!
Ήθελε «διεθνή στήριξη».
Ξεκίνησε έναν μεγάααλο και ένδοξο γύρο («σώζει την Ελλάδα) σε Ευρώπες και Αμερικές ζητώντας «στήριξη». «Στήριξη» για ποιο πράγμα. Διαλαλούσε στα πέρατα της οικουμένης ότι «δεν χρειάζεται χρήματα» και θέλει μόνον «στήριξη».
Όταν όμως εκλιπαρείς για «στήριξη» είναι σαν να λες έμμεσα σε όλους, ότι δεν τα βγάζεις πέρα χωρίς να σε στηρίξουν. Κάπου εκεί το spread άρχισε να ανεβαίνει.
Εκεί λοιπόν που παρακαλούσε για «στήριξη» και «πιστόλι πάνω στο τραπέζι» που «δεν το χρειαζόμαστε» αλλά «θέλουμε να υπάρχει», λήφθηκε με εκβιασμούς και πιέσεις η απόφαση της 25ης Μαρτίου από την Ευρώπη για «στήριξη» της Ελλάδας, για την περίπτωση που δεν θα μπορεί πια να δανείζεται από τις αγορές.
Κι αυτή η απόφαση δεν του άρεσε όμως τελικά του ΓΑΠ και άρχισε να θέλει να την τροποποιήσει.
Όταν όμως εκλιπαρείς για «στήριξη» είναι σαν να λες έμμεσα σε όλους, ότι δεν τα βγάζεις πέρα χωρίς να σε στηρίξουν. Κάπου εκεί το spread άρχισε να ανεβαίνει.
Εκεί λοιπόν που παρακαλούσε για «στήριξη» και «πιστόλι πάνω στο τραπέζι» που «δεν το χρειαζόμαστε» αλλά «θέλουμε να υπάρχει», λήφθηκε με εκβιασμούς και πιέσεις η απόφαση της 25ης Μαρτίου από την Ευρώπη για «στήριξη» της Ελλάδας, για την περίπτωση που δεν θα μπορεί πια να δανείζεται από τις αγορές.
Κι αυτή η απόφαση δεν του άρεσε όμως τελικά του ΓΑΠ και άρχισε να θέλει να την τροποποιήσει.
Όταν εξαιτίας αυτής της στάσης το spread άρχισε να παίρνει και πάλι την ανηφόρα, αμέσως μετά το Πάσχα, η κυβέρνηση άρχισε να ψάχνει για «βαθύ λαρύγγι», προσπαθώντας να πείσει τους ιθαγενείς ότι φταίει κάποιος άλλος και όχι ο ίδιος ο Παπανδρέου.
Και τότε φτάνει η 7 Απριλίου.
Η ημέρα στην οποία η Τράπεζα της Ελλάδος απαγόρευσε, έμμεσα, το short selling, τοποθετώντας την κερδοσκοπική προθεσμία σε μία ημέρα, αντί για τρεις που ήταν επίσημα και δέκα που ήταν ανεπίσημα, μέχρι τότε: Το σκάνδαλο Τ+10 μόλις είχε αποκαλυφθεί ευρύτερα! Πολλοί το ήξεραν ήδη από τότε που συνέβαινε.
Ήταν όμως πια αργά. Στις 23 Απριλίου και αφού το spread είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο, ο ΓΑΠ ανακοίνωνε την υπαγωγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» με ρομαντικό background το λιμάνι του Καστελλόριζου.
Τι συμπέρασμα βγαίνει από όλα αυτά; Ήταν πράγματι «αναπόφευκτο» το μνημόνιο;
1) Τουλάχιστον μέχρι τις 25 Ιανουαρίου 2010, η Ελλάδα δανειζόταν χωρίς κανένα πρόβλημα. Ο ΓΑΠ επαίρεται γιατί βρήκε 110 δις και «έσωσε τη χώρα» (λέμε τώρα…), ενώ σε μία μόνον δημοπρασία, της 25ης Ιανουαρίου 2010, τής είχαν προσφερθεί 25 δις χωρίς τους εξοντωτικούς όρους του μνημονίου.
2) Η καταστροφή της ελληνικής πιστοληπτικής ικανότητας ήταν μεθοδευμένη, συστηματική και σκόπιμη, από την πλευρά της κυβέρνησης. Η πρώτη σοβαρή ένδειξη ότι αυτό συνέβαινε ήταν το σκάνδαλο T+10. όμως η προϋπάρχουσα κυβερνητική στόχευση για υπαγωγή στο ΔΝΤ ομολογήθηκε ανοιχτά από τον Υφυπουργό Οικονομικών Σαχινίδη («πρώτη επιλογή και μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου και μετά». Δείτε το βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=ZJ2gp8UDqF4.
3) Δεν ήταν όμως δυνατόν να υπαχθούμε στο ΔΝΤ, εφόσον μπορούσαμε να δανειζόμαστε από τις αγορές. Συνεπώς, ήταν «αναγκαίο» να καταστραφεί πρώτα η ελληνική πιστοληπτική ικανότητα (εκεί αποσκοπούσε το σκάνδαλο Τ+10 και όλη η καταστροφολογική ρητορική) και μετά να ζητηθεί η υπαγωγή στο ΔΝΤ.
.
Γ. Παπαθανασίου: Το ΠΑΣΟΚ ενώ γνώριζε την αλήθεια, δεν πήρε μέτρα και οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ
Το ΠΑΣΟΚ ήξερε όλη την αλήθεια για την οικονομία. Την ήξερε από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Προβόπουλο, ο οποίος έκανε στις 24/11/2009 στη Βουλή τη γνωστή δήλωση πως είχε ενημερώσει προεκλογικά τον κ. Παπανδρέου ότι το έλλειμμα θα έφθανε σε διψήφιο ποσοστό «αν δεν λαμβάνονταν στο υπόλοιπο του έτους γενναία διορθωτικά μέτρα».
Το ΠΑΣΟΚ ήξερε επίσης την αλήθεια και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ο αρμόδιος Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων κ. Αλμούνια, στις 14 Σεπτεμβρίου 2009 έκανε δημόσια ανακοίνωση, στην οποία επεσήμαινε τα ακόλουθα:
«Όλα τα κόμματα και οι πολιτικοί ηγέτες που συμμετέχουν στις εκλογές και είναι πιθανόν να αναλάβουν τα ηνία της χώρας μετά τις εκλογές, γνωρίζουν την κατάσταση. Η νέα ελληνική κυβέρνηση – όποια κι αν είναι αυτή – θα πρέπει να ενημερώσει στα τέλη Οκτωβρίου την Επιτροπή για την πολιτική που σκοπεύει να ακολουθήσει σε ό,τι αφορά τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, ώστε το Νοέμβριο να προβούμε σε μια αξιολόγηση, προκειμένου να διακριβώσουμε κατά πόσον έχει ληφθεί αποτελεσματική δράση για την επίτευξη των στόχων για τη μείωση του ελλείμματος. Με βάση αυτή, θα λάβουμε στις αρχές του επόμενου χρόνου τις αναγκαίες αποφάσεις, ώστε να προχωρήσει η διαδικασία που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας».
Το ότι ο κ. Παπανδρέου γνώριζε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά συνέχισε να υπόσχεται και να δηλώνει ότι «λεφτά υπάρχουν», προκύπτει και από τα απομνημονεύματα του πρώην υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας, Πέερ Στάινμπρουκ.
«Όταν με επισκέφθηκε στα τέλη Ιανουαρίου του 2009 ο σημερινός πρωθυπουργός και τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου, αναφέρει συγκεκριμένα ο κ. Στάινμπρουκ, δεν είχε καμία ψευδαίσθηση ως προς την οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση, στην οποία βρίσκονταν η Ελλάδα. Είχε πλήρη συνείδηση της τεράστιας πρόκλησης που σήμαινε μια ενδεχόμενη εκλογή του. Μόλις απάντησα τις ερωτήσεις του για τις προσπάθειες εξυγίανσης των οικονομικών στη Γερμανία στην περίοδο 2006 – 2008 και του εξέθεσα τις απόψεις μου για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, (ο Γιώργος Παπανδρέου) με αποχαιρέτισε με μια ειρωνική παρατήρηση, ότι δεν ήταν πλέον και τόσο σίγουρος ότι θα ήθελε να κερδίσει τις εκλογές.»
Και μετά τις εκλογές, στη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων, ο υπουργός Οικονομικών αφού ανακοίνωσε ότι το έλλειμμα του 2009 θα ήταν 30 δισ. ευρώ, δηλαδή 12,7% του ΑΕΠ, πρόσθεσε:
«Αυτή είναι η κατάσταση. Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς ψέματα, χωρίς φτιασιδώματα. Αλλά και χωρίς άλλοθι για να αθετήσουμε τις υποσχέσεις μας. Δεσμευτήκαμε προεκλογικά για τη στήριξη της οικονομίας με ένα πακέτο 2,5 δισ.ευρώ. Θα τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας. Στο ακέραιο.»
Η κυβέρνηση, όχι μόνο ακύρωσε τις ψεύτικες προεκλογικές τις υποσχέσεις, όπως άλλωστε είχαμε προβλέψει πριν τις εκλογές, αλλά υποχρεώθηκε να λάβει και μια σειρά από οδυνηρά μέτρα εις βάρος του συνόλου των πολιτών.
Γνώριζε πολύ καλά, ότι ως τις 27 Οκτωβρίου, σύμφωνα με απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομίας (ECOFIN) του Απριλίου 2009, θα έπρεπε να ενημερώσει την Ε.Ε. για την πολιτική και τα μέτρα που σκόπευε να εφαρμόσει, προκειμένου να μειώσει το έλλειμμα. Ο υπουργός Οικονομικών πράγματι έστειλε αυτήν την επιστολή. Όμως, αντί να ανακοινώσει μέτρα για τη συγκράτηση του ελλείμματος, περιορίστηκε να κοινοποιήσει τα μέτρα που έλαβε τον Ιούνιο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και μάλιστα μόνο όσα από αυτά δεν ακύρωσε ή ανέβαλε η νέα κυβέρνηση μετά τις εκλογές.
Δεν έλαβε επίσης κανένα από τα διαρθρωτικά μέτρα που ανέμεναν οι Βρυξέλλες και γνωστοποίησε, πριν ακόμη αποφανθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που είναι το αρμόδιο όργανο, ότι η Ελλάδα απέτυχε να συμμορφωθεί με τις συστάσεις της ΕΕ.
Ουσιαστικά διακήρυξε, ότι η νέα κυβέρνηση δεν επρόκειτο να λάβει μέτρα, αλλά προσπάθησε να φορτώσει αυτή την έλλειψη συμμόρφωσης στην προηγούμενη κυβέρνηση. Με αυτή τη διαδικασία η χώρα οδηγήθηκε στο στάδιο της αυστηρής Κοινοτικής επιτήρησης.
Ενώ ο Πρωθυπουργός και ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών μιλούσαν για δημοσιονομικό εκτροχιασμό και κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κατέθεσαν ένα προϋπολογισμό για το 2010, ο οποίος ήταν εκτός τόπου και χρόνου.
Ήταν ένας προϋπολογισμός:
• Με αυξήσεις μισθών και συντάξεων,
• Με αυξήσεις δαπανών για το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων υγείας και παιδείας,
• Με επίδομα αλληλεγγύης
• Με δεσμεύσεις για τη μη επιβολή νέων φόρων ή έκτακτων εισφορών.
Η κυβέρνηση βγήκε στις διεθνείς αγορές να δανεισθεί, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη και διεφθαρμένη χώρα, με διαλυμένους εισπρακτικούς μηχανισμούς. Πώς αλήθεια πίστευε ότι οι διεθνείς αγορές θα μας δανείσουν, μετά από αυτούς τους άθλιους χειρισμούς;
Υπενθυμίζουμε ακόμα:
• τις δηλώσεις περί Τιτανικού,
• τις διαρροές και τις διαψεύσεις για προσφυγή στο ΔΝΤ,
• τις διαρροές περί πώλησης ομολόγων στην Κίνα, που πυροδότησαν το ράλλι των spread,
• Τις επισημάνσεις του πρωθυπουργού, στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ του Δεκεμβρίου 2009, ότι έχουμε «τεράστια», «συστημική διαφθορά», «πελατειακή πολιτική και παρασιτική οικονομία», «τεράστια αίσθηση ανομίας και αυθαιρεσίας».
• την ακατάσχετη πολυλογία και το χείμαρρο των δηλώσεων, που έκανε ακόμα και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης να συστήσουν στα κυβερνητικά στελέχη να σιωπήσουν,
• τις πληροφορίες ότι η κυβέρνηση πίεζε για τροποποίηση του μηχανισμού στήριξης,
• τις διαψεύσεις για την αύξηση του ΦΠΑ, που είχαν την γνωστή κατάληξη,
• τις προθέσεις επιβολής πόθεν έσχες στις καταθέσεις, που οδήγησαν στις διαρροές κεφαλαίων στο εξωτερικό,
• τις δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι στην Ελλάδα δεν αποδίδεται Δικαιοσύνη,
• την εξαγγελία για πάγωμα των μισθών άνω των 2.000 ευρώ, που ανακλήθηκε μετά από την παρέμβαση του κόμματος, και τις επισημάνσεις ότι οι Έλληνες δεν ψήφισαν για πρωθυπουργό τον Αλμούνια και τον Τρισέ, αλλά τον Παπανδρέου. Για να καταλήξουμε βέβαια λίγο αργότερα σε μειώσεις μισθών.
• τις υποσχέσεις για κατάργηση του νόμου Πετραλιά,
• την παράδοση άνευ όρων στους συνδικαλιστές του ΟΛΠ,
• το ράβε – ξήλωνε του φορολογικού νομοσχεδίου κ.λ.π.
Η κυβέρνηση παρέλαβε ένα πρόβλημα ελλείμματος, το οποίο σε μεγάλο βαθμό ήταν κοινό για όλες τις χώρες της Ε.Ε., εξαιτίας της κρίσης και της ύφεσης. Δυστυχώς για την Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ, με τις προεκλογικές του εμμονές, την απραξία, τις παλινωδίες, τις ενδοκυβερνητικές διαφωνίες και τα μικροκομματικά παιχνίδια, κατάφερε να μετατρέψει το πρόβλημα αυτό σε αδυναμία δανεισμού της χώρας.
Συνέπεια ήταν η αναγκαστική προσφυγή στο ΔΝΤ.
Και αυτό, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε για πρώτη φορά, όχι μόνο τη στήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη λήψη αναγκαίων μέτρων, αλλά και την παρότρυνσή της να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, και μάλιστα με συγκεκριμένες προτάσεις.
Η κυβερνητική πολιτική ισοδυναμεί με συνειδητή υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.
http://www.papathanassiou.gr/numbers.pdf
Η μεγαλύτερη πολιτική απάτη του αιώνα
Είναι η μεγαλύτερη πολιτική απάτη του αιώνα! Ως πότε θα μένει ατιμώρητη η πολιτική εξαπάτηση και η εσχάτη προδοσία που διέπραξε; Υπάρχει περίπτωση η Ελλάδα να αναπνεύσει ξανά, αν δεν επέλθει κάθαρση και απονομή της Δικαιοσύνης; Ως πότε θα μένουμε άπαντες άπραγοι και απαθείς στο έγκλημα; Ως πότε θα κυκλοφορεί ελεύθερος και θα εμπαίζει τη νοημοσύνη μας;
Λάμπης
Και τότε φτάνει η 7 Απριλίου.
Η ημέρα στην οποία η Τράπεζα της Ελλάδος απαγόρευσε, έμμεσα, το short selling, τοποθετώντας την κερδοσκοπική προθεσμία σε μία ημέρα, αντί για τρεις που ήταν επίσημα και δέκα που ήταν ανεπίσημα, μέχρι τότε: Το σκάνδαλο Τ+10 μόλις είχε αποκαλυφθεί ευρύτερα! Πολλοί το ήξεραν ήδη από τότε που συνέβαινε.
Ήταν όμως πια αργά. Στις 23 Απριλίου και αφού το spread είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο, ο ΓΑΠ ανακοίνωνε την υπαγωγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» με ρομαντικό background το λιμάνι του Καστελλόριζου.
Τι συμπέρασμα βγαίνει από όλα αυτά; Ήταν πράγματι «αναπόφευκτο» το μνημόνιο;
1) Τουλάχιστον μέχρι τις 25 Ιανουαρίου 2010, η Ελλάδα δανειζόταν χωρίς κανένα πρόβλημα. Ο ΓΑΠ επαίρεται γιατί βρήκε 110 δις και «έσωσε τη χώρα» (λέμε τώρα…), ενώ σε μία μόνον δημοπρασία, της 25ης Ιανουαρίου 2010, τής είχαν προσφερθεί 25 δις χωρίς τους εξοντωτικούς όρους του μνημονίου.
2) Η καταστροφή της ελληνικής πιστοληπτικής ικανότητας ήταν μεθοδευμένη, συστηματική και σκόπιμη, από την πλευρά της κυβέρνησης. Η πρώτη σοβαρή ένδειξη ότι αυτό συνέβαινε ήταν το σκάνδαλο T+10. όμως η προϋπάρχουσα κυβερνητική στόχευση για υπαγωγή στο ΔΝΤ ομολογήθηκε ανοιχτά από τον Υφυπουργό Οικονομικών Σαχινίδη («πρώτη επιλογή και μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου και μετά». Δείτε το βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=ZJ2gp8UDqF4.
3) Δεν ήταν όμως δυνατόν να υπαχθούμε στο ΔΝΤ, εφόσον μπορούσαμε να δανειζόμαστε από τις αγορές. Συνεπώς, ήταν «αναγκαίο» να καταστραφεί πρώτα η ελληνική πιστοληπτική ικανότητα (εκεί αποσκοπούσε το σκάνδαλο Τ+10 και όλη η καταστροφολογική ρητορική) και μετά να ζητηθεί η υπαγωγή στο ΔΝΤ.
.
Γ. Παπαθανασίου: Το ΠΑΣΟΚ ενώ γνώριζε την αλήθεια, δεν πήρε μέτρα και οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ
Το ΠΑΣΟΚ ήξερε όλη την αλήθεια για την οικονομία. Την ήξερε από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Προβόπουλο, ο οποίος έκανε στις 24/11/2009 στη Βουλή τη γνωστή δήλωση πως είχε ενημερώσει προεκλογικά τον κ. Παπανδρέου ότι το έλλειμμα θα έφθανε σε διψήφιο ποσοστό «αν δεν λαμβάνονταν στο υπόλοιπο του έτους γενναία διορθωτικά μέτρα».
Το ΠΑΣΟΚ ήξερε επίσης την αλήθεια και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ο αρμόδιος Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων κ. Αλμούνια, στις 14 Σεπτεμβρίου 2009 έκανε δημόσια ανακοίνωση, στην οποία επεσήμαινε τα ακόλουθα:
«Όλα τα κόμματα και οι πολιτικοί ηγέτες που συμμετέχουν στις εκλογές και είναι πιθανόν να αναλάβουν τα ηνία της χώρας μετά τις εκλογές, γνωρίζουν την κατάσταση. Η νέα ελληνική κυβέρνηση – όποια κι αν είναι αυτή – θα πρέπει να ενημερώσει στα τέλη Οκτωβρίου την Επιτροπή για την πολιτική που σκοπεύει να ακολουθήσει σε ό,τι αφορά τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, ώστε το Νοέμβριο να προβούμε σε μια αξιολόγηση, προκειμένου να διακριβώσουμε κατά πόσον έχει ληφθεί αποτελεσματική δράση για την επίτευξη των στόχων για τη μείωση του ελλείμματος. Με βάση αυτή, θα λάβουμε στις αρχές του επόμενου χρόνου τις αναγκαίες αποφάσεις, ώστε να προχωρήσει η διαδικασία που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας».
Το ότι ο κ. Παπανδρέου γνώριζε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά συνέχισε να υπόσχεται και να δηλώνει ότι «λεφτά υπάρχουν», προκύπτει και από τα απομνημονεύματα του πρώην υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας, Πέερ Στάινμπρουκ.
«Όταν με επισκέφθηκε στα τέλη Ιανουαρίου του 2009 ο σημερινός πρωθυπουργός και τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου, αναφέρει συγκεκριμένα ο κ. Στάινμπρουκ, δεν είχε καμία ψευδαίσθηση ως προς την οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση, στην οποία βρίσκονταν η Ελλάδα. Είχε πλήρη συνείδηση της τεράστιας πρόκλησης που σήμαινε μια ενδεχόμενη εκλογή του. Μόλις απάντησα τις ερωτήσεις του για τις προσπάθειες εξυγίανσης των οικονομικών στη Γερμανία στην περίοδο 2006 – 2008 και του εξέθεσα τις απόψεις μου για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, (ο Γιώργος Παπανδρέου) με αποχαιρέτισε με μια ειρωνική παρατήρηση, ότι δεν ήταν πλέον και τόσο σίγουρος ότι θα ήθελε να κερδίσει τις εκλογές.»
Και μετά τις εκλογές, στη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων, ο υπουργός Οικονομικών αφού ανακοίνωσε ότι το έλλειμμα του 2009 θα ήταν 30 δισ. ευρώ, δηλαδή 12,7% του ΑΕΠ, πρόσθεσε:
«Αυτή είναι η κατάσταση. Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς ψέματα, χωρίς φτιασιδώματα. Αλλά και χωρίς άλλοθι για να αθετήσουμε τις υποσχέσεις μας. Δεσμευτήκαμε προεκλογικά για τη στήριξη της οικονομίας με ένα πακέτο 2,5 δισ.ευρώ. Θα τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας. Στο ακέραιο.»
Η κυβέρνηση, όχι μόνο ακύρωσε τις ψεύτικες προεκλογικές τις υποσχέσεις, όπως άλλωστε είχαμε προβλέψει πριν τις εκλογές, αλλά υποχρεώθηκε να λάβει και μια σειρά από οδυνηρά μέτρα εις βάρος του συνόλου των πολιτών.
Γνώριζε πολύ καλά, ότι ως τις 27 Οκτωβρίου, σύμφωνα με απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομίας (ECOFIN) του Απριλίου 2009, θα έπρεπε να ενημερώσει την Ε.Ε. για την πολιτική και τα μέτρα που σκόπευε να εφαρμόσει, προκειμένου να μειώσει το έλλειμμα. Ο υπουργός Οικονομικών πράγματι έστειλε αυτήν την επιστολή. Όμως, αντί να ανακοινώσει μέτρα για τη συγκράτηση του ελλείμματος, περιορίστηκε να κοινοποιήσει τα μέτρα που έλαβε τον Ιούνιο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και μάλιστα μόνο όσα από αυτά δεν ακύρωσε ή ανέβαλε η νέα κυβέρνηση μετά τις εκλογές.
Δεν έλαβε επίσης κανένα από τα διαρθρωτικά μέτρα που ανέμεναν οι Βρυξέλλες και γνωστοποίησε, πριν ακόμη αποφανθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που είναι το αρμόδιο όργανο, ότι η Ελλάδα απέτυχε να συμμορφωθεί με τις συστάσεις της ΕΕ.
Ουσιαστικά διακήρυξε, ότι η νέα κυβέρνηση δεν επρόκειτο να λάβει μέτρα, αλλά προσπάθησε να φορτώσει αυτή την έλλειψη συμμόρφωσης στην προηγούμενη κυβέρνηση. Με αυτή τη διαδικασία η χώρα οδηγήθηκε στο στάδιο της αυστηρής Κοινοτικής επιτήρησης.
Ενώ ο Πρωθυπουργός και ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών μιλούσαν για δημοσιονομικό εκτροχιασμό και κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κατέθεσαν ένα προϋπολογισμό για το 2010, ο οποίος ήταν εκτός τόπου και χρόνου.
Ήταν ένας προϋπολογισμός:
• Με αυξήσεις μισθών και συντάξεων,
• Με αυξήσεις δαπανών για το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων υγείας και παιδείας,
• Με επίδομα αλληλεγγύης
• Με δεσμεύσεις για τη μη επιβολή νέων φόρων ή έκτακτων εισφορών.
Η κυβέρνηση βγήκε στις διεθνείς αγορές να δανεισθεί, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη και διεφθαρμένη χώρα, με διαλυμένους εισπρακτικούς μηχανισμούς. Πώς αλήθεια πίστευε ότι οι διεθνείς αγορές θα μας δανείσουν, μετά από αυτούς τους άθλιους χειρισμούς;
Υπενθυμίζουμε ακόμα:
• τις δηλώσεις περί Τιτανικού,
• τις διαρροές και τις διαψεύσεις για προσφυγή στο ΔΝΤ,
• τις διαρροές περί πώλησης ομολόγων στην Κίνα, που πυροδότησαν το ράλλι των spread,
• Τις επισημάνσεις του πρωθυπουργού, στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ του Δεκεμβρίου 2009, ότι έχουμε «τεράστια», «συστημική διαφθορά», «πελατειακή πολιτική και παρασιτική οικονομία», «τεράστια αίσθηση ανομίας και αυθαιρεσίας».
• την ακατάσχετη πολυλογία και το χείμαρρο των δηλώσεων, που έκανε ακόμα και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης να συστήσουν στα κυβερνητικά στελέχη να σιωπήσουν,
• τις πληροφορίες ότι η κυβέρνηση πίεζε για τροποποίηση του μηχανισμού στήριξης,
• τις διαψεύσεις για την αύξηση του ΦΠΑ, που είχαν την γνωστή κατάληξη,
• τις προθέσεις επιβολής πόθεν έσχες στις καταθέσεις, που οδήγησαν στις διαρροές κεφαλαίων στο εξωτερικό,
• τις δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι στην Ελλάδα δεν αποδίδεται Δικαιοσύνη,
• την εξαγγελία για πάγωμα των μισθών άνω των 2.000 ευρώ, που ανακλήθηκε μετά από την παρέμβαση του κόμματος, και τις επισημάνσεις ότι οι Έλληνες δεν ψήφισαν για πρωθυπουργό τον Αλμούνια και τον Τρισέ, αλλά τον Παπανδρέου. Για να καταλήξουμε βέβαια λίγο αργότερα σε μειώσεις μισθών.
• τις υποσχέσεις για κατάργηση του νόμου Πετραλιά,
• την παράδοση άνευ όρων στους συνδικαλιστές του ΟΛΠ,
• το ράβε – ξήλωνε του φορολογικού νομοσχεδίου κ.λ.π.
Η κυβέρνηση παρέλαβε ένα πρόβλημα ελλείμματος, το οποίο σε μεγάλο βαθμό ήταν κοινό για όλες τις χώρες της Ε.Ε., εξαιτίας της κρίσης και της ύφεσης. Δυστυχώς για την Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ, με τις προεκλογικές του εμμονές, την απραξία, τις παλινωδίες, τις ενδοκυβερνητικές διαφωνίες και τα μικροκομματικά παιχνίδια, κατάφερε να μετατρέψει το πρόβλημα αυτό σε αδυναμία δανεισμού της χώρας.
Συνέπεια ήταν η αναγκαστική προσφυγή στο ΔΝΤ.
Και αυτό, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε για πρώτη φορά, όχι μόνο τη στήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη λήψη αναγκαίων μέτρων, αλλά και την παρότρυνσή της να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, και μάλιστα με συγκεκριμένες προτάσεις.
Η κυβερνητική πολιτική ισοδυναμεί με συνειδητή υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.
http://www.papathanassiou.gr/numbers.pdf
Η μεγαλύτερη πολιτική απάτη του αιώνα
Είναι η μεγαλύτερη πολιτική απάτη του αιώνα! Ως πότε θα μένει ατιμώρητη η πολιτική εξαπάτηση και η εσχάτη προδοσία που διέπραξε; Υπάρχει περίπτωση η Ελλάδα να αναπνεύσει ξανά, αν δεν επέλθει κάθαρση και απονομή της Δικαιοσύνης; Ως πότε θα μένουμε άπαντες άπραγοι και απαθείς στο έγκλημα; Ως πότε θα κυκλοφορεί ελεύθερος και θα εμπαίζει τη νοημοσύνη μας;
Λάμπης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου