Όταν ο Καραμανλής έλεγε όχι στους Αμερικανούς και τους “νταβατζήδες”

 

Ολόκληρη η ομιλία του Γιώργου Λακόπουλου στην παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου Μανόλη Κοττάκη ” Οι απόρρητοι φάκελοι του Καραμανλή”, 1/07/2024 

«Η θητεία των πρωθυπουργών περιλαμβάνει καταστάσεις και περιστατικά, που αργούν να γίνουν γνωστά. 

Τα καταπίνει η λήθη, μέχρι να τα ανασύρει ο ιστορικός του μέλλοντος. 

Αλλά το μέλλον, καμιά φορά αργεί πολύ 

Σύμφωνα με το σλόγκαν μιας εφημερίδας στην οποια εργάσθηκα για πολλά χρόνια,.. ο δημοσιογράφος , είναι ο ιστορικός του παρόντος. Αυτό ακριβώς το στοιχείο χαρακτηρίζει το βιβλίο που παρουσιάζουμε σημερα.

 Ο Μανόλης Κοττάκης- διακεκριμένος δημοσιογράφος και συναξαριστής της παράταξης στην οποια ο ιδιος τοποθετείται– τραβάει κουρτίνες για να φανεί μια κρίσιμη πλευρά της διακυβέρνησης της χώρας στην περίοδο 2004-09. 

Η αναμέτρηση του Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή , με δυνάμεις που εισχωρούν , ανεπίτρεπτα, ως υποβολείς στον πολιτικό- και τελικά στον εθνικο – βίο, για να εξυπηρετήσουν τις επιδιώξεις τους. Το βιβλίο , παρουσιάζει μια μείζονα εξωτερική παρέμβαση- με εσωτερικη υποστηριξη- που είχε ως στόχο , την ακύρωση επιλογών της κυβέρνησης Καραμανλή και τελικά τον ιδιο- 

Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί περισσότερο φορτισμένους ορους, όπως αποσταθεροποίηση και ανατροπή -κι αυτό δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα, στο βιβλίο .

 -Διακόπηκε βιαίως η πορεία της κυβέρνησης Καραμανλή, από ποιους και για ποιο λόγο; 

Προσυπογράφω τη θεμελιώδη προσέγγιση ότι ο Καραμανλης ως Πρωθυπουργός είχε μεγάλους στόχους για τη χώρα. 

 Ήθελε να την καταστήσει ενεργειακό κόμβο, υπολογίσιμη δύναμη , ανθεκτική σε έξωθεν πιέσεις, αξιόπιστη στις σχέσεις της με εταίρους και συμμάχους , αλλα ταυτόχρονα αυτόνομη. 

 Του καταλογίσθηκε, δίκην πισώπλατου χτυπήματος , ότι άλλαζε το βασικό προσανατολισμό της χώρας και τον οργανικό ρόλο της στη Δυση. Σαν αστείο ακούγεται.

 Απλως , άσκησε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που άνοιγε δρόμους και στην Ανατολή , για ένα λόγο:

 -Να αναπληρώσει τα κενά άμυνας και ασφάλειας -έναντι της , υπαρκτής πάντα, τουρκικής απειλής- που δεν κάλυπτε και δεν καλύπτει , η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαικη Ένωση 

Οι – παραγωγής εκείθεν του Ατλαντικού- υπαινιγμοί , για αντιδυτική εκτροπή της ελληνικης κυβέρνησης- που ειχαν διατυπωθεί και παλαιότερα με άλλον Πρωθυπουργο- αποκρούονται από την πολιτική κουλτούρα του Καραμανλή, την καταγωγή του και το πολιτικό και ιδεολογικο στίγμα , της διαδρομής του

 Ως Πρωθυπουργός, ηταν φιλος τη Δύσης και της υπερδύναμης που ηγείται. . 

Αλλα δεν ηταν υποτακτικός επιλογών στην περιοχή, ερήμην της Ελλάδας , που δεν την ωφελούσαν. . 

Τα ανοίγματα στη Ρωσία ή στην Κίνα, μπορει να προσέκρουαν σε στρατηγικές συμφερόντων παγκόσμιας κλίμακας, αλλά ήταν πλήρως συμβατά με την κατοχύρωση των ελληνικών συμφερόντων,

 Τιμά τη χώρα και την πολιτική, ότι δεν υπέκυψε σε διλλήματα τυπου, <η μεθ ημών, η καθ ημών>, με υπερατλαντική και εσωτερικη προέλευση.

 Εν γνώσει του ότι θα υπάρξει κόστος. 

Επιχείρησε επισης να απαλλάξει το πολιτικό σύστημα από τη χειραγώγηση ισχυρών του χρηματος και της ενημέρωσης. 

Ως προϋπόθεση ανεπηρέαστης άσκησης της πολιτικής που εγκρίνει το εκλογικό σώμα. 

 Να κατοχυρώσει δηλαδή ότι τη χώρα κυβερνάει αποκλειστικά ο Πρωθυπουργός ως φορέας της λαϊκής εντολής- χωρις υποδειξεις , η εκβιασμούς από καμία ελίτ, και από κανένα κέντρο ισχύος.

 Ιδίως σε ότι αφορα τη διάθεση των πόρων του κρατικού προϋπολογισμού, των κοινοτικων ταμείων και του τραπεζικού συστήματος 

Επειδή όταν ανέλαβε, αυτά δεν ηταν δεδομένα, έπρεπε να συγκρουστεί με επιμέρους συστηματα. 

Αναμετρήθηκε μαζί τους στο ανοιχτό πεδίο και ηττήθηκε. 

 Άφησε όμως την παρακαταθήκη του πολιτικού ταγού που πιστεύει , ότι χωρίς αυτονομία της πολιτικής, ελεύθερος δημόσιος βίος δεν υπάρχει. Κατά τη γνώμη μου η βαθύτερη αιτία της ήττας του Καραμανλή , ήταν ότι οι κυβερνησεις του στην πρώτη τετραετία, δεν πέτυχαν στα βασικά ζητούμενα της επικράτησης του το 2004: την επανίδρυση του κράτους και τη τιμωρία της διαφθοράς. 

 Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. 

Το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα περιγράφει τις συνθήκες αμφισβήτησης του δικαιώματος ενός Πρωθυπουργού να κυβερνήσει με βάση την εμπιστοσύνη της Βουλής των Ελλήνων και κανενός άλλου. 

Ο Κοττάκης, για να τεκμηριώσει την εξωτερική εμπλοκη και τη διείσδυσή της στο εσωτερικό πολιτικο πεδίο , ως σχεδιασμένη αποσταθεροποίηση ,με στοχο την ανατροπή και πάντως την απομάκρυνση του Καραμανλή από την κυβέρνηση, παραθέτει στοιχεία, ντοκουμέντα, μαρτυρικές καταθέσεις, νομικά και διπλωματικά κείμενα. 

Αναδεικνύει εξωτερικούς σχεδιασμούς εξόντωσης του– όχι μονο πολιτικής και ηθικής, αλλα και φυσικής- με τα δυο πρώτα να βρίσκουν υποστηριξη αι από εσωτερικές δυνάμεις.

 Από όσα παρουσιάζει ο αναγνώστης εισπράττει ότι ο Καραμανλης βρήκε άνομες και αθέμιτες αντιστάσεις , επειδή δεν ασπάσθηκε ότι το υποτιθέμενο συμμαχικό συμφέρον υπερέχει του εθνικού. 

 Δεν δεχόταν υποδειξεις, που ακύρωναν το δικό του πολιτικό σχέδιο για τη χωρα. Δεν ηταν πρόθυμος να συμμορφώνεται προς τας υποδειξεις. 

 Ο Κοτάκης είναι πεπεισμένος ότι Καραμανλης τιμωρήθηκε όχι μονο που ξένες δυναμεις που ήθελαν να ορίσουν την ελληνική ενεργειακή πολιτική.

 Αλλά και από εσωτερικούς παραγοντες , που αξίωναν να υπαγορεύουν αποφάσεις σε λαοπρόβλητες κυβερνήσεις και να δίνουν οδηγίες σε εκλεγμένους Πρωθυπουργούς.

 Στους δεύτερους, ο Καραμανλης απέδωσε έναν χαρακτηρισμό που έγινε κατανοητός από τους πάντες. 

Η θέσπιση του βασικού μέτοχου, που υπήρξε η ΄πρώτη αιτία πολέμου, ήταν η θεσμική άμυνα της πολιτικής , απέναντι στην χειραγώγησή της , από κέντρα μιντιακής και οικονομικης ισχύος.

 Η άρνηση συναντίληψης με σύμμαχους, στο Μακεδονικό , τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, η επιμονή σε πολιτική αγωγών που χαράσσεται στην Αθήνα, δεν ήταν απόδραση από το δυτικό στρατόπεδο.

 Υπαγορευθήκαν από τον πατριωτισμό και τη βάσιμη πεποίθηση πως ό,τι συμφέρει τη χώρα, υπερτερεί των γεωπολιτικών ταξινομήσεων στην περιοχή.

 Το σπιράλ των γεγονότων που καταγράφει το βιβλίο, περιγράφει τη βούληση κύκλων εντός και εκτός της χώρας, να “τελειώνουν με τον Καραμανλή”.

 Η έκταση που πήραν τα γεγονότα του Δεκεμβρίου , οι υποκλοπές – που ήταν ούτως ή άλλως υπόθεση κατασκοπίας- οι πυρκαγιές του 2007, οι πληροφορίες για σχέδιο δολοφονίας του , το Βατοπέδι -, η ανοίκεια, ως ποταπή, προσωπική του στοχοποίηση , τα ασύμμετρα επεισόδια της θητείας του, οι “περίεργες” συμπεριφορές Αμερικανών διπλωματών… 

Αυτά συμπλέκονται ,στη εξέλιξη του βιβλίου, με τη διπλωματία των αγωγών, το βέτο στο Βουκουρέστι, την απόρριψη του σχεδίου Ανάν και την άρνηση συγκυβέρνησης με παράγοντες εκτος πολιτικής. . Ενίοτε όσα αναφέρονται μοιάζουν με κινηματογραφικό παιχνιδι κατασκόπων…,

 Περισσότερα ίσως μας πει σήμερα ο ίδιος – τρία χρόνια μετα την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου

 Κυρίες και κύριοι

 Οφείλουμε στον Μανόλη Κοττάκη ότι με αφορμή τη παρουσίαση του βιβλίου του, βρισκονται εδώ , ως ομιλητές – σε παρουσίαση βιβλίου με γνωστού περιεχόμενο – δυο πρώην Πρωθυπουργοί: ο Κώστας Καραμανλης και ο Αντώνης Σαμαράς- για να τους αναφέρω κατά σειρά διακυβερνησης

- Δεν έχω υπόψη μου αντίστοιχο προηγούμενο.

 Η επικαιρότητα που διαμορφώθηκε τις τελευταίες μέρες συνδυάζει την παρουσία τους και με τη μετεκλογική συγκυρία, στο κομμα τους και την πολιτική σκηνή γενικότερα. 

Υπάρχει διάχυτη αγωνία για ότι πρόκειται να πουν και μπορώ να φανταστώ τους – αναμενόμενους – τίτλους, μόλις φύγουμε από εδώ. Όμως σας παρακαλώ- και δεν το λέω από συναδελφική ή συγγραφική αλληλεγγύη στον Μανώλη:

 -Μην αντιμετωπίσετε το βιβλίο, απλως σαν αφορμή για το πολιτικό γεγονός που διαμορφώνει η παρουσία τους σ’ αυτή την εκδήλωση. . Αξίζει την προσοχή μας για το περιεχόμενο του .

Γιάννης Βαληνάκης: Ο δυτικός προσανατολισμός δεν εμπόδισε τον ΚΚ να θέσει υπεράνω όλων το εθνικό συμφέρον και να περαμερίσει τις ρομαντικές ιδεοληψίες πως «ό,τι είναι καλό για την Ευρώπη/ΝΑΤΟ είναι αυτόματα θετικό και για την Ελλάδα»

 Ολόκληρη η ομιλία του Γιάννη Βαληνάκη στο Πολεμικό Μουσείο, 1/07/2024

Ο δυτικός προσανατολισμός δεν εμπόδισε τον ΚΚ  να θέσει υπεράνω όλων το εθνικό συμφέρον και να περαμερίσει τις ρομαντικές ιδεοληψίες πως «ό,τι είναι καλό για την Ευρώπη/ΝΑΤΟ είναι αυτόματα θετικό και για την Ελλάδα».

Ολόκληρη η ομιλία του Γιάννη Βαληνάκη στο Πολεμικό Μουσείο, 1/07/2024

Αν η αποτροπή μας είναι πράγματι ισχυρή, αν η πολιτική μας είναι πράγματι αποτελεσματική, τότε θα έπρεπε η Τουρκία να έχει παραιτηθεί από τα σχέδιά της. Αντίθετα όμως την βλέπουμε καθημερινά να διευρύνει απτόητη τις διεκδικήσεις της σε βάρος μας και να εκμεταλλεύεται τη δική μας αδράνεια (λόγω της ψευδαίσθησης ότι θα συμμορφωνόταν με το ευχολόγιο της Διακήρυξης των Αθηνών).

Δυστυχώς, τελικά, κανένα σχέδιό της εναντίον του Ελληνισμού δεν εμποδίζεται  ή ακυρώνεται! Όπερ σημαίνει πολύ απλά ότι προεξοφλεί την αφωνία και αδράνειά μας και αναμένει τη μέρα κατά την οποία θα αναβαθμίσει τα τετελεσμένα της σε Συμφωνία…

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο το οποίο περικόπηκε κατά την εκφώνηση λόγω πίεσης χρόνου.

Κύριε Πρόεδρε Κώστα Καραμανλή,

Κύριε Πρόεδρε Αντώνη Σαμαρά,

Εκλεκτοί επίσημοι

Κυρίες και κύριοι

Την περίοδο 2004-2009 ακολουθήθηκε από τον τότε Π/Θ Κώστα Καραμανλή, βάσει σχεδίου μια αποτελεσματική εξωτερική πολιτική με τα εξής κύρια χαρακτηριστικά:

1.Ευρωπαικός/δυτικός προσανατολισμός και αξιοποίηση της συμμετοχής μας στην ΕΕ ή στο ΝΑΤΟ για την επίλυση των ε/τ, του Κυπριακού και των σχέσεων με γείτονες και για την αποτρεπτική ενίσχυση των ελληνικών συνόρων ως εξωτερικών ορίων της Ευρώπης (μέσω  πρωτοβουλιών για ίδρυση ευρωπαικής Ακτοφυλακής και περιπολιών της Frontex κατά μήκος των ε/τ συνόρων, κ.ά.).

2. Ο δυτικός προσανατολισμός δεν εμπόδισε τον ΚΚ  να θέσει υπεράνω όλων το εθνικό συμφέρον και να περαμερίσει τις ρομαντικές ιδεοληψίες πως «ό,τι είναι καλό για την Ευρώπη/ΝΑΤΟ είναι αυτόματα θετικό και για την Ελλάδα». Γι αυτό και είχε το ανάστημα να αντισταθεί σε αφόρητες πιέσεις και να αποτρέψει στο Βουκουρέστι την είσοδο στο ΝΑΤΟ του βόρειου γείτονά μας ώστε να καμφθεί η ανιστόρητη αδιαλλαξία του.

3. Ο δυτικός προσανατολισμός δεν εμπόδισε τον ΚΚ να αξιοποιήσει κάθε κερδοφόρα ευκαιρία για τη χώρα, όπως οι συμφωνίες με τη Ρωσία που θα καθιστούσαν την Ελλάδα ενεργειακό κόμβο στη θέση της Τουρκίας (αγωγοί Μπουργκάζ-Αλεξ/πολη και Southstream), ή η συμφωνία με την Κίνα για το λιμάνι του Πειραιά.

4.Στην πιο σημαντική πρόκληση της εξωτερικής και αμυντικής μας στρατηγικής, δηλ. στα ε/τ και το Κυπριακό, ο Κώστας Καραμανλής πέτυχε να συνδυάσει πραγματικά «ήρεμα νερά» με την αδιάλειπτη προώθηση των εθνικών συμφερόντων:

—Αντίθετα με όσους ήθελαν ουσιαστικά να

εκχωρήσουν ολόκληρη την Κύπρο υπό τουρκικό έλεγχο με το δικέφαλο κράτος του Σχεδίου Ανάν,  στήριξε αποφασιστικά τον Κυπριακό Ελληνισμό στην επιλογή του Όχι.

—Αντιτάχθηκε στις πρόνοιες των συμφωνιών του Ελσίνκι με τις οποίες η ΕΕ, όχι μόνο δεν μας στήριζε έμπρακτα απέναντι στην Τουρκία, αλλά την καλούσε να μας «σύρει» στη Χάγη για όποιο ζήτημα εκείνη θα επέλεγε: δηλ. να αποφασίσουν ξένοι δικαστές αν τα νησιά μας είναι πράγματι ελληνικά και αν έχουμε δικαίωμα να τα εξοπλίζουμε !

 

—Αντίθετα, σχεδιάσαμε πώς να εγκλωβίσουμε εμείς την Τουρκία σε μια απείρως πιο συμφέρουσα για εμάς διαδικασία οριοθέτησης ΑΟΖ. Αντί δηλ. να την αντιμετωπίζουμε μόνοι, να της επιβάλει η Κομισιόν που διεξάγει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις – και με την Ελλάδα να έχει βέτο σε κάθε στάδιο – να αποδεχθεί το δίκαιο της θάλασσας, δηλ. πχ τα 12 ν.μ., τα δικαιώματα των νησιών κλπ.

 

—Ο Κ.Καραμανλής πίστεψε εξάλλου στον μεγάλο εθνικό στόχο να αποκτήσει η Ελλάδα μια ΑΟΖ 4 φορές όση η έκτασή μας (Σχέδιο Ελλάς επί 4). Δρομολογήσαμε γι αυτό – κάτω από το ραντάρ της Άγκυρας – εντατικές διαπραγματεύσεις με όλους τους γείτονες με πρώτο αποτέλεσμα μια τέλεια συμφωνία με την Αλβανία, ενώ είχαμε φθάσει πολύ κοντά και σε εξαιρετική συμφωνία με τη Λιβύη.

 

—Παράλληλα, έχοντας πλήρη γνώση της τουρκικής απειλής, εργάστηκε για μια ισχυρή και αξιόπιστη αποτροπή με τους κατάλληλους εξοπλισμούς και με ισχυρή συμμαχία με τη Γαλλία που περιελάμβανε και ναυτική βάση της στη Λέρο, δίπλα στα Ίμια.

 

—Τέλος, ο Κώστας Καραμανλής εργάστηκε διακριτικά για την επιστροφή των Ακριτών μας στα μικρότερα νησιά και βραχονησίδες τα οποία είχαν εγκαταλείψει λόγω των δυσκολιών επιβίωσης. Δεν τους απομάκρυνε μέσω θαλασσίων πάρκων υπέρ των γλάρων…

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

15 χρόνια αργότερα πού βρισκόμαστε και τι πρέπει να κάνουμε;

Το θεμελιώδες ερώτημα είναι αν η στρατηγική μας για την αντιμετώπιση της Τουρκίας αποδίδει. 

Συγκρατεί ή ακυρώνει την τουρκική επιθετικότητα;

Παραιτείται η Τ έστω και μιάς από τις επιδιώξεις της;

Κερδίζει η χώρα μας;

Αν η αποτροπή μας είναι πράγματι ισχυρή, αν η πολιτική μας είναι πράγματι αποτελεσματική, τότε θα έπρεπε η Τουρκία να έχει παραιτηθεί από τα σχέδιά της. Αντίθετα όμως την βλέπουμε καθημερινά

—να διευρύνει απτόητη τις διεκδικήσεις της σε βάρος μας και

—να εκμεταλλεύεται τη δική μας αδράνεια (λόγω της ψευδαίσθησης ότι θα συμμορφωνόταν με το ευχολόγιο της Διακήρυξης των Αθηνών).

Δυστυχώς, τελικά, κανένα σχέδιό της εναντίον του Ελληνισμού δεν εμποδίζεται  ή ακυρώνεται! 

Όπερ σημαίνει πολύ απλά ότι προεξοφλεί την αφωνία και αδράνειά μας και αναμένει τη μέρα κατά την οποία θα αναβαθμίσει τα τετελεσμένα της σε Συμφωνία…

Προφανώς η χώρα μας έκανε τα τελευταία χρόνια σημαντικά βήματα σε ορισμένους τομείς των εξοπλισμών και συνήψε σημαντικές στρατηγικές συμφωνίες όπως με τη Γαλλία, ή για ΑΟΖ με την Αίγυπτο.

—Δεν επαρκούν όμως όταν την ίδια περίοδο η τουρκική πολεμική μηχανή γιγαντώνεται, ο αναθεωρητισμός συνόρων εξαπλώνεται ατιμωρητί  και οι διεκδικήσεις του κ.Ερντογάν ξεπέρασαν κάθε όριο παραφροσύνης με την αμφισβήτηση της ελληνικότητας και του δικαιώματος άμυνας όλων των νησιών του Αν.Αιγαίου, το σχέδιο της «Γαλάζιας Πατρίδας», το Τ/Λ Μνημόνιο, το «θάρθω μια νύχτα ξαφνικά» κ.ά.

Το βέβαιο είναι ότι έναν τέτοιο αντίπαλο δεν τον αντιμετωπίζεις  με επικοινωνιακές «ατάκες» που αποκρύπτουν τη σκληρή και επικίνδυνη πραγματικότητα και αναβάλουν τα δύσκολα προς το μέλλον υπό χειρότερους όρους για τον Ελληνισμό. 

Ουδείς έχει εξηγήσει με ποιόν μαγικό τρόπο θα συνέλθει ξαφνικά από μόνη της η Άγκυρα ή θα πεισθεί να παραιτηθεί από την ιταμή διεκδίκηση ελλαδικού αλλά και κυπριακού εδάφους. 

Με τους εναγκαλισμούς και τη θετική ατζέντα θα υποκύψει ο κ.Ερντογάν στις επιθυμίες μας και αντί για τις 10 τουρκικές διεκδικήσεις θα αποδεχθεί να συζητήσει μόνο τη μία; 

Ή μήπως φανταζόμαστε ένα συνυποσχετικό που με έντεχνο τρόπο θα τα στέλνει «όλα στη Χάγη» και όταν 10 χρόνια αργότερα προκύψουν δυσάρεστα αποτελέσματα θα ψάχνουμε ποιος έφταιξε;

Δεν είναι αστήρικτοι οι ενδοιασμοί για την Χάγη. Αποτελούμε ίσως τη μοναδική χώρα στον πλανήτη που διατυμπανίζει ως μοναδικό κριτήριο της διεθνούς της συμπεριφοράς το διεθνές δίκαιο και όχι την προώθηση του εθνικού συμφέροντος. Αναμένουμε παθητικά επί ήδη 50 χρόνια από το Διεθνές Δίκαιο – εν είδει Άη Βασίλη -να μας λύσει αυτόματα όλα τα προβλήματα!

Ειδικά όταν βαδίζουμε ήδη προς ένα ιδιαίτερα ασταθή και επικίνδυνο κόσμο και η διεθνής δικαιοσύνη δεν σε προστατεύει επαρκώς, μένεις πίσω, όταν αγωνίζεσαι με τον σταυρό στο χέρι («ακολουθούμε αποκλειστικά πολιτική αρχών» και όχι «συναλλακτική» ή «ιδιοτελή»).

Αντίθετα, δεν παραχωρείς τίποτε χωρίς αντάλλαγμα και, ναι, σκέπτεσαι με εθνική ιδιοτέλεια. Προετοιμάζεσαι έτσι αρτιότερα για την εμφανή διεθνή αταξία η οποία ανέτειλε και τις φιλοδοξίες ορισμένων να επιβάλουν το δίκαιο του ισχυρού επί των γειτόνων τους. 

Ούτε οι οποιοδήποτε διάλογοι λύνουν τα προβλήματα. Ναι, είναι προτιμότεροι από τη σύγκρουση, αλλά όταν προσερχόμαστε χωρίς θέσεις, όρους, κανόνες και συμμάχους κινδυνεύουν να οδηγήσουν σε αδιέξοδα ή απώλειες. 

Προβληματικότατη είναι πχ. η αποδοχή εκ μέρους μας του απευθείας διαλόγου με την Τουρκία, «χωρίς τρίτους» —όπως δηλ.τον απαιτεί ο Ερντογάν ώστε να μην αξιοποιήσουμε τα ισχυρά πλεονεκτήματά μας στην ΕΕ και τις ΗΠΑ εναντίον του. Με το «ήπιο κλίμα» κερδίζει χρόνο για να εξασφαλίσει δυτικά όπλα, κονδύλια, τεχνολογία και έξοδο από την απομόνωση, προκειμένου να επιπέσει αργότερα ισχυρότερος κατά του Ελληνισμού.

Εξάλλου, κατά μία ακόμη παγκόσμια πρωτοτυπία μας,  η χώρα μας επιδιώκει οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών της με την Τουρκία χωρίς να αποτυπώνει σε χάρτη τις θέσεις και διεκδικήσεις της! Μάλιστα αποκήρυξε μετά την κρίση του 2020 υπό τουρκική πίεση με επίσημη επιστολή στον ΟΗΕ τον ιδανικό για εμάς Χάρτη της Σεβίλης.

Ο χάρτης αυτός εκπονήθηκε για λογαριασμό της ΕΕ κατ’εφαρμογή της UNCLOS (ΣΔΘ) και απεικονίζει μια ελληνική ΑΟΖ στις 4 θάλασσές μας που φτάνει μέχρι  500.000 τετρ.χλμ. (τέσσερεις φορές μεγαλύτερη από την κατά ξηρά επικράτειά μας).

Κατά συνέπεια, απέναντι σε ένα γείτονα ο οποίος επίσημα διεκδικεί έδαφός σου και ενσταλάζει πολεμοχαρές μίσος, ακόμη και στα σχολεία του, οφείλουμε να κάνουμε πολύ περισσότερα!

Οφείλουμε

—να αποκτήσουμε άμεσα ένα ρεαλιστικά φιλόδοξο και μακροπρόθεσμο σχέδιο μακριά από ιδέες της στιγμής 

—να αντιληφθούμε ότι η εθνική άμυνα και η εδαφική μας ακεραιότητα δεν είναι απλό δημοσιονομικό μέγεθος. Η αποτροπή και η ειρήνη θα εξασφαλιστούν αν με τους κατάλληλους εξοπλισμούς μας και επίδειξη αποφασιστικότητας, πεισθεί ο αντίπαλός μας πως όχι απλά θα αμυνθούμε, αλλά θα του επιφέρουμε τόσο παραλυτικά πλήγματα, που να καθιστούν απαγορευτικό το επιθετικό του σχέδιο.

Με αεροσκάφη και πλοία χωρίς όπλα μακρού πλήγματος δεν υπάρχει αποτροπή.Ούτε και μέσω μιας ευρωπαικής άμυνας με συμμετοχή της Τουρκίας.

 

—να «διαβάζουμε» σωστά τις εξελίξεις και να αξιοποιούμε τις ευκαιρίες 

 

[Δεν είναι πχ. δυνατόν να συμβάλλουμε από το υστέρημά μας στην άμυνα της Ουκρανίας – μιάς χώρας εκτός ΝΑΤΟ και ΕΕ – χωρίς έστω να εξαρτήσουμε τη συνδρομή μας από ακόμη ισχυρότερες εγγυήσεις και πρακτικά μέτρα αμοιβαίας συνδρομής ανάμεσα στα κ-μ της Ένωσης/ΝΑΤΟ απέναντι σε οποιαδήποτε  απειλή, από οπουδήποτε κι αν προέρχεται.

Δεν είναι επίσης νοητή η ελληνική και κυπριακή αφωνία σε σχέση με τη νέα ειδική σχέση ΕΕ-Τουρκίας και την είσοδο της γείτονος στην ενωσιακή άμυνα από την πίσω πόρτα που εξυφαίνονται. Εκλείπουν σιγά σιγά οι ευκαιρίες να αξιοποιηθεί το πεδίο της ΕΕ το οποίο αποτελεί τη μόνη πηγή (μαζί με τις ΗΠΑ) για αποτελεσματικά κίνητρα/ανταλλάγματα προς την Τουρκία προκειμένου να άρει τις διεκδικήσεις της χωρίς εθνικές απώλειες.

Δηλ. πώς αλλιώς πιστεύει η κυβέρνηση που αντιτίθεται στη συναλλακτική πολιτική ότι θα άρει η Τουρκία τις διεκδικήσεις της; Θα συνέλθει ξαφνικά με τους εναγκαλισμούς και τη θετική ατζέντα; ]

Κλείνοντας, κάθε εθνική στρατηγική κρίνεται όχι από την επίπλαστη ηρεμία που εφήμερα μέχρι την επόμενη κρίση παρέχει, αλλά από το 

—αν προσκομίζει κέρδη στη χώρα επί της ουσίας και

—αν την προετοιμάζει για τα δύσκολα τα οποία διαγράφονται στον ορίζοντα.

Η τρέχουσα διαχείριση παρά τις προόδους σε ορισμένους τομείς δεν αποδίδει κέρδη και περιορίζεται στο εσωτερικό επικοινωνιακό πεδίο.

 Γι αυτό απαιτούνται δραστικές βελτιωτικές αλλαγές και κυρίως αλλαγή προσέγγισης. 

Γιατί το πραγματικό δίλημμα δεν είναι μεταξύ ενός πολέμου και της σημερινής πολιτικής, αλλά μεταξύ μιας πολιτικής που αποδεδειγμένα δεν επαρκεί και μιάς νέας, πιο διεκδικητικής και κερδοφόρας. 

Όπως λέγαμε και το 2004, υπάρχει καλύτερη πολιτική και την αξίζουμε! 

Μ. Κοττάκης: Τα ντοκουμέντα αποδεικνύουν ότι μεταξύ 2004-2009 απειλήθηκε η δημοκρατία και η εθνική μας κυριαρχία. Αμφισβητήθηκε μέχρι τελικής πολιτικής εξόντωσης το δικαίωμα εκλεγμένου ηγέτη να υπηρετήσει το εθνικό συμφέρον της πατρίδας του

Ολόκληρη η ομιλία του Μανώλη Κοττάκη στο Πολεμικό Μουσείο, 1/07/2024

 Kυρίες και κύριοι,

Σας ευχαριστώ που είστε όλοι εδώ!

Η Αθήνα είναι εκτός απροόπτου ο τερματικός σταθμός της παρουσίασης του βιβλίου μου «οι Απόρρητοι Φάκελοι Καραμανλή». Προηγήθηκαν η Θεσσαλία με την Λάρισα, η Μακεδονία με την Φλώρινα, η Θράκη με την Αλεξανδρούπολη. Πήγα όπου κρίνεται η αντοχή του Ελληνισμού. Στην βαθιά Ελλάδα. Εκεί που νιώθεις τον σφυγμό. Στα σύνορα.

Σήμερα μου κάνουν την μεγάλη τιμή να μιλήσουν στην εκδήλωση αυτή δύο άνθρωποι που ο καθένας με τον δικό του τρόπο έχουν βαθιά μέσα τους την Ελλάδα ! Οι πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς.

Πρόκειται για δύο ηγέτες που σε διαφορετικές στροφές της ιστορίας μας πήγαν κόντρα στο ρεύμα , και έκαναν το χρέος τους προς την πατρίδα .

Ο Αντώνης Σαμαράς ως νεαρός υπουργός Εξωτερικών απέλασε το 1991 τον Τούρκο Πρόξενο από την Κομοτηνή όταν αυτός αναμίχθηκε στα εσωτερικά μας.

 Ήμουν εκεί, το έζησα! 

Ο Κώστας Καραμανλής είπε τα δικά του μεγάλα «’Οχι» τα οποία δικαιώθηκαν όλα μέσα στον χρόνο: Με σημαντικότερα από όλα το «΄Οχι» στο Βουκουρέστι και το «Όχι» στο Σχέδιο Ανάν. Βλέπετε σήμερα γιατί δεν έπρεπε ποτέ να αναγνωρίσουμε κράτος με το όνομα «Μακεδονία».

 Κατά ευτυχή συγκυρία η σημερινή παρουσίαση συμπίπτει με την συμφωνία του ιδρυτή των wikileaks Τζούλιο Ασάνζ με την αμερικανική δικαιοσύνη. Γεγονός που σημαίνει ότι όλα τα έγγραφα που δημοσιεύω στο βιβλίο μου από τα wikileaks είναι γνήσια.
Ειδικά αυτό στο οποίο περιγράφεται η δράση ξένων διπλωματών συμμάχου χώρας για να «ανατραπεί» η εξωτερική πολιτική Καραμανλή στην ενέργεια.

Θέλω να δώσω τρεις σύντομες απαντήσεις σε τρία ισάριθμα ερωτήματα και να κλείσω για να ακούσετε τους πρώην πρωθυπουργούς.

Το πρώτο ερώτημα :Τι είναι άραγε αυτό που μας ενώνει όλους εμάς που είμαστε εδώ απόψε με αφορμή την παρουσίαση ενός βιβλίου ; Τι ενώνει τους υπουργούς, τους Βουλευτές, τους αγαπημένους μου συμπατριώτες μου από την Αίγινα και την Θράκη, τους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες από την ΔΑΠ και την ΟΝΝΕΔ , τους Μητροπολίτες μας από την Κέρκυρα και την Μεσσηνία τον ηγούμενο και τους Μοναχούς από την Μονή Νικοδήμου Κιλκίς που είναι μετόχι της Σιμωνόπετρας, τον Πέτρο Γαλακτόπουλο , τον Θανάση Πολυκανδριώτη τους μάνατζερ μεγάλων ελληνικών εταιρειών των Βαλκανίων , τους συναδέλφους μου στην «Εστία» ;

Τι ενώνει όλους μας ; Πρόκειται για τα πρόσωπα μήπως όπως υποστηρίζουν αυτοί που θέλουν να βάζουν ταμπέλες στην σκέψη ή πρόκειται για την αντίληψη μας για την πατρίδα ;
Ας μην ψάχνει κανείς να βρει εσωστρεφή μηνύματα στην αποψινή παρουσίαση. Ας ψάξει όμως για ισχυρά εθνικά και κοινωνικά μηνύματα.

Η

Λίνα Νικολακοπούλου έγραψε κάποτε : «Ελλάδα είναι το βλέμμα μου, ο τρόπος που κοιτάζω τον κόσμο». Αυτό που μας ενώνει λοιπόν είναι η ματιά μας για την πατρίδα! Το βιβλίο μου λοιπόν τυπικά αφορά τον Κώστα Καραμανλή. Ουσιαστικά αφορά τον καθένα μας. Πως αντιλαμβανόμαστε την ίδια μας την ζωή. Πως την δικαιώνουμε. Με ποιες πράξεις.

-Συμβιβαζόμαστε ή αντιστεκόμαστε;

-Φοβόμαστε ή τολμάμε ;

-Θέλουμε να κερδίζουμε τις νίκες της ζωής μας έντιμα ή να τις κλέβουμε ;

– Είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το κόστος για τις επιλογές μας ;

– Ποιον βάζουμε πάνω από όλα ;

-Την πατρίδα ή τις πρεσβείες ;

-Τον λαό ή τους ολιγάρχες ;

-Την σημαία με τον σταυρό ή κάτι άλλες πολύχρωμες που είναι της μόδας τώρα ;

Καθένας που δίνει τις σωστές απαντήσεις δεν συναντά απλώς τον Καραμανλή και τον Σαμαρά απόψε. 

Έχει βαθιά μέσα του τον Καποδίστρια, έχει τον Κολοκοτρώνη, έχει τον Παύλο Μελά, έχει τον Παλαιολόγο, έχει τον Μεταξά, έχει τον Παλληκαρίδη , έχει τον Καραολή,έχει τον Χρυσόστομο Σμύρνης και τον Χριστόδουλο, έχει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Θέλουμε να συνεχίσουμε να κρατάμε την σκυτάλη που μας κληροδότησαν! Τι μας ενώνει; Μας ενώνει η αγωνία να κρατήσουμε το κερί του Ελληνισμού αναμμένο. Αυτός είναι ο αγώνας ! Γι αυτόν γίνονται όλα. Για να μην σβήσει το κερί! Γιατί άμα μείνει αναμμένο θα φουντώσει ξανά και θα γίνει λαμπάδα.

Το δεύτερο ερώτημα : Γιατί έγραψες το βιβλίο ; Μα γιατί όταν οι δημοσιογράφοι είμαστε μάρτυρες της ιστορίας πρέπει να την αφήνουμε πίσω μας. Μετά τον εμφύλιο επίσης την ιστορία της δεξιάς στην πατρίδα μας την έγραφε συνήθως η αριστερά. Ε , ας την γράψει και μια φορά η δεξιά με παραπομπή στις πηγές. 

Τέλος, τι θέλω να πω με τα ντοκουμέντα στο βιβλίο ; 

Ότι μεταξύ 2004-2009 απειλήθηκε η δημοκρατία και η εθνική μας κυριαρχία. Αμφισβητήθηκε μέχρι τελικής πολιτικής εξόντωσης το δικαίωμα εκλεγμένου ηγέτη να υπηρετήσει το εθνικό συμφέρον της πατρίδας του . Τα γράφει το βούλευμα της ελληνικής δικαιοσύνης που βασίστηκε στο πόρισμα του ανακριτή Φούκα .

Κλείνω: Αφού ευχαριστήσω όλους σας , ειδικά τον εκπρόσωπο του πρωθυπουργού Παύλου Μαρινάκη που είναι απόψε εδώ, αφού ευχαριστήσω την διοίκηση της ΕΡΤ για την κάλυψη και από το διαδίκτυο, την «Παναθηναική» και τον «Ευριπίδη» τους τρεις εξαίρετους παρουσιαστές και την Μάρθα Λεκάκου , θέλω να ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου να πάμε όλοι μαζί ψηλά και δυνατά.

Θα έρθει η στιγμή που το Φώς από το κερί του Ελληνισμού θα λαμπρύνει την χώρα. Όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης στον Ζορμπά «Όλοι έχουμε τον ίδιο αρχηγό. Εσύ τον λες Οδυσσέα, εγώ Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, εγώ με την άδεια σου τον αρχηγό αυτής της ράτσας τον λεω Ακρίτα. Μόλις ακούσεις αυτή την λέξη ΤΙΝΑΖΕΤΑΙ μέσα σου ο αιώνιος Έλληνας που μάχεται ακαταπαύστως, στις άκρες, στα σύνορα» ! Αυτή είναι η κρίσιμη λέξη. Το σύνορο. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην Ελλάδα και την Ευρώπη ο πατριωτισμός είναι το νέο πολιτικό σύνορο.

Σας ευχαριστώ !

Αντώνης Σαμαράς: Ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε την κεντρο-δεξιά να τον κυβερνήσει, κι όχι τους ..πολιτικούς “γιατρούς χωρίς σύνορα”.

 

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ:

   Κυρίες και κύριοι, 

Φίλες και φίλοι,

 Οι πρόσφατες εκλογές στην Ευρώπη είχαν ασυνήθιστα ιδιαίτερη σημασία. 

Η χαμηλή συμμετοχή των ευρωπαίων πολιτών στις κάλπες ακόμη και τώρα, δηλαδή σε μια πολεμική συγκυρία, δείχνει ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη είναι πράγματι μπροστά σε σταυροδρόμι. 

Και ότι οι “καπετάνιοι” της οφείλουν να αντιληφθούν πως βρίσκονται ενώπιον της “ανταρσίας των πληρωμάτων” τους.

 Τα χθεσινά αποτελέσματα στη Γαλλία ίσως μάλιστα να είναι η απόδειξη της ανταρσίας

. Εξηγώ: Μετά από αρκετά χρόνια προσπαθειών φαίνεται ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν συγκινεί τους εθνικούς πληθυσμούς.

 Οπως φάνηκε και στις Ευρωεκλογές, οι λαοί δεν ψηφίζουν με γνώμονα το ευρωπαϊκό κοινό μέλλον. 

Επιλέγουν, με εθνικά κριτήρια να αποδοκιμάσουν ή να επιδοκιμάσουν τις κυβερνήσεις τους. 

Η συμμετοχή στις ευρω-εκλογές -κι ας είναι πάντα χαμηλότερη από αυτήν στις εθνικές εκλογές- αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Γιατί η Ευρώπη συμμετέχει σήμερα σε μια ιδιόμορφη πολεμική αναμέτρηση Ρωσίας-Δύσης. 

Οι ευρωπαίοι πολίτες όμως δεν έχουν την αίσθηση ότι η έκβαση αυτής της αναμέτρησης θα καθορίσει το μέλλον τους. Αντιθέτως αυξάνεται καθημερινά ο προβληματισμός των λαών της Ευρώπης κατά πόσο δηλαδή τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για την πολεμική ενίσχυση της Ουκρανίας αξίζουν τον κόπο.

 Οταν μάλιστα όλο και λιγοστεύουν οι διπλωματικές προσπάθειες των ηγετών τους για μια ειρηνική επίλυση της κρίσης. Κι ας γίνεται ο πόλεμος αυτός στην αυλή μας.

 Το μεγάλο ζητούμενο για την Ευρώπη υπήρξε πάντα η πολιτική της ανεξαρτησία, ως απόρροια της δημοκρατικής πολιτικής σύγκλισης των λαών της. 

Σήμερα όμως τι βλέπουμε; 

Συνεχείς αποκλίσεις και διαφοροποιήσεις που εμποδίζουν την πολιτική της ολοκλήρωση. Διαφοροποιήσεις που ξεκινούν από την αγροτική πολιτική μέχρι και τον πόλεμο στην Ουκρανία, αποκλίσεις που δεν επιτρέπουν την ομόφωνη εκπροσώπηση στην Εξωτερική πολιτική και στην οικονομία. 

Παλαιότερα τουλάχιστον υπήρξε ο Γάλλο-Γερμανικός άξονας που τραβούσε το κάρο. Σήμερα ούτε αυτός υπάρχει. 

Άρα η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει εάν θα πάει προς την πολιτική απομόνωση ή την πολιτική ολοκλήρωση.

 Δεύτερον, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει αν θα σεβαστεί τις αξίες της ή θα αφεθεί στην δίνη της καταστροφικής ατζέντας που λέγεται πολιτική ορθότητα και ακραίος δικαιωματισμός. 

Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα ενίσχυσε τις πολιτικές δυνάμεις που υπεραμύνθηκαν της ταυτότητας, ατομικής, εθνικής κι ευρωπαϊκής. 

Είναι καθαρό ότι αποδοκιμάστηκε η Woke Ευρώπη, η Ευρώπη της αθρόας λαθρομετανάστευσης, της ακατανόητης ενεργειακής πολιτικής της “πράσινης μετάβασης” με τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, της αποβιομηχάνισης, της ανεργίας, της διατροφικής κρίσης, της λογοκρισίας, και της κοινωνικής αποδιοργάνωσης. 

Φαινόμενα όπως η προσπάθεια αποπνευματικοποίησης της Ευρώπης, η προσπάθεια αποΧριστιανοποίησής και η ραγδαία «ισλαμοποίησή» της – δείτε την Αγγλία και το Βέλγιο, για παράδειγμα- δεν οδήγησαν σε έναν πιο φιλελεύθερο κόσμο αλλά σε έναν κόσμο μη κοινωνικό, ασύδοτο, ατομικιστικό.

 Οι λαοί όμως δηλώνουν ότι δεν συμφωνούν. 

Γι αυτό και υπήρξε Ευρωπαϊκή στροφή προς τα Δεξιά. Από τη Σκανδιναβία μέχρι το Νότο, επικράτησαν οι δεξιές αντιλήψεις.

 Ετσι, όσα κεντρο-δεξιά κόμματα είχαν προσαρμοστεί έγκαιρα, όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά αύξησαν και τα ποσοστά τους, όπως στη Γερμανία. Οσα πάλι παρέμειναν προσηλωμένα στην πολιτική ορθότητα κατέρρευσαν, όπως στην Ιταλία και στη Γαλλία.

 Και τα νεφελώδη κεντρώα ιδεολογικά σχήματα, όπως εκείνο του Μακρόν, πανηγυρικά ηττήθηκαν .

 Αυτή ήταν, ξεκάθαρα, η ετυμηγορία των πολιτών της Ευρώπης. Επομένως, η νέα Ευρωπαϊκή ηγεσία πρέπει να πάρει μια απόφαση: Θα επιστρέψει η Ευρώπη στις ρίζες της, όπως αποφάσισαν οι λαοί της, ή θα συνεχιστεί η αποδόμηση ενάντια στη βούληση των εθνών της ; 

 Τρίτον, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει πως θα επιλύσει το οξύ δημογραφικό της πρόβλημα, το οποίο μας αφορά κατά μείζονα λόγο. Δυστυχώς οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν γοητεύονται πια από τη δημιουργία οικογένειας με πολλά παιδιά. Είναι η οικονομική δυσπραγία η μόνη αιτία; Γιατί οι, πιο φτωχοί, γονείς μας και παππούδες μας δημιουργούσαν οικογένειες με πολλά παιδιά; Δέκα αδέλφια είχε ο δικός μου πατέρας! Πιστεύω ότι το δημογραφικό ζήτημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το αξιακό. Η σημερινή Ευρώπη προωθεί έναν τρόπο ζωής εξαιρετικά ατομικιστικό, που υποσκάπτει συνειδητά την αξία της οικογένειας και των παιδιών. Η ατζέντα αυτή εδράζεται σε μια επίπλαστη “ευδαιμονία”, στην “ατομική καριέρα”, στην επικράτηση του υλικού πολιτισμού έναντι του πνευματικού. Προωθείται η προσωπική απόλαυση ως κύρια αξία σε βάρος της ατομικής θυσίας για το καλό του συνόλου, είτε ως σύνολο εννοούμε την οικογένεια είτε την γειτονιά. Η προτεινόμενη λύση να φέρουμε λαθρομετανάστες, να τους δίνουμε επιδόματα, να γεννήσουν παιδιά τα οποία θα πολιτογραφηθούν Ευρωπαίοι, προφανώς δεν είναι λύση. Αντιθέτως, το θεωρώ απαράδεκτη εργαλειοποίηση φτωχών ανθρώπων, και χείριστο δείγμα εκμετάλλευσης. 

Επομένως, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει εάν θα αλλάξει τον τρόπο ζωής της , με πρώτον αυτόν της οικογένειας ή αν θα αφεθεί στη μοίρα της. 

 Τέταρτον, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει τι οικονομία επιθυμεί.

 Η βιομηχανική επανάσταση από την Ευρώπη ξεκίνησε. Σήμερα η παλαιά ατμομηχανή του κόσμου αγκομαχάει. Άγεται και φέρεται από τις διεθνείς παγκόσμιες εξελίξεις, από τη σύγκρουση ΗΠΑ-Ανατολής, κατόρθωσε να γίνει ενεργειακά πλήρως εξαρτώμενη από τη Ρωσία και δείχνει να παρακολουθεί άτολμη τα γεγονότα. Την ώρα που νέοι δρόμοι χαράσσονται στο εμπόριο, νέες οικονομικές δυνάμεις και συμμαχίες αναδύονται, η τεχνολογία αναπτύσσεται ραγδαία κι ανεξέλεγκτα – δείτε την Τεχνητή Νοημοσύνη αυτήν την ώρα για παράδειγμα- η Ευρώπη λείπει. 

Το μοντέλο ο Ευρωπαϊκός Βορράς να παράγει και ο Ευρωπαϊκός Νότος να καταναλώνει έληξε. Σήμερα Βορράς και Νότος δεν παράγουν σχεδόν τίποτα! Εισάγουν και δεν εξάγουν. Ταυτόχρονα η μετατροπή της Ρωσικής οικονομίας σε “πολεμική οικονομία”σε συνδυασμό με τον επαπειλούμενο πόλεμο δασμών μεταξύ ΗΠΑ-Κίνας, δημιουργεί νέα, δυσμενέστερα οικονομικά δεδομένα. 

Και πώς ακόμα να αγνοήσεις το τεράστιο χρέος των ΗΠΑ, την ενίσχυση των BRICS, το υπό συζήτηση, στην Ανατολή, ενδεχόμενο δημιουργίας πέραν του δολαρίου νέου αποθετικού νομίσματος, την ανεξαρτητοποίηση του Αραβικού κόσμου από τη Δύση και την αμηχανία, για να το πω κομψά, στη Μέση Ανατολή; 

Το μίγμα αυτό είναι εκρηκτικό. Επομένως, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει εάν θα προχωρήσει άμεσα στον ριζικό επανασχεδιασμό της οικονομίας της ή θα μείνει άβουλος παρατηρητής αναμένοντας το μοιραίο. 

Κυρίες και κύριοι, 

Γι αυτό λέω ότι η Ευρώπη είναι σε σταυροδρόμι. Στο σταυροδρόμι πρέπει να επιλέξεις που θα πας.

 Εχω ξαναπεί ότι υπάρχει πρωτόγνωρο έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη. Δεν υπάρχουν οι μεγάλες μορφές, οι προσωπικότητες. Λείπει ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής, ένας Ντε Γκωλ, ένας Μιτεράν, ένας Κολ, ένας Γκονζαλεθ. 

Ωστόσο, οι λαοί μίλησαν. Πρέπει να γίνουν σεβαστές οι αποφάσεις τους. 

Κι όχι να αγνοηθούν από ένα διορισμένο διευθυντήριο, ξεκομμένο από την λαϊκή βούληση. Αλλιώς, δυστυχώς, η Ευρώπη θα υπογράψει μόνη της το τέλος της.

 Κι έρχομαι στην Ελλάδα.

 Η τελευταία δημόσια εμφάνισή μου ήταν στη Βουλή, κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο ομοφύλων.

 Είχα τότε πει: “Να προσέχει λοιπόν η κυβέρνηση: Η υπερβολική αυτοπεποίθηση, μπορεί να την οδηγήσει να ξεκοπεί από την πραγματικότητα… Και από την κοινωνία…

” Επειδή λοιπόν ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι έκανε το σωστό με αυτό το νομοσχέδιο, αναρωτιέμαι εάν άκουγε τι του έλεγαν οι βουλευτές μας πριν λίγες ημέρες στη Βουλή. 

Εάν άκουσε την ψήφο του ελληνικού λαού. Δεν ξέρω ποιους ακούει αλλά ας καταλάβει ότι κάνει λάθος να επιμένει στο λάθος !

 Κυρίες και Κύριοι, 

 Κριτής όλων μας είναι ο ελληνικός λαός. Κι έκρινε. Το ζήτημα είναι ότι δεν έδινε κανείς σημασία από την κυβέρνηση! 

Για όλα τα θέματα.

 Ούτε τα όσα είπε ο Κώστας Καραμανλής κυρίως για τα εθνικά μας θέματα.

 Ούτε εμένα. Με τον Κώστα είμαστε φίλοι και μαζί στη Νέα Δημοκρατία από το 1976. “Γεννηθήκαμε” και μεγαλώσαμε στην Παράταξη. Κι έχουμε περάσει μαζί τα πάντα, με σεβασμό ο ένας για την πορεία του άλλου. 

Διερωτήθηκα, λοιπόν, δημοσίως, για τα εθνικά θέματα, “μα τόσο λάθος κάνουμε δύο πρώην πρόεδροι και πρωθυπουργοί;”

 Κι όχι μόνο δεν άκουγε ποτέ κανείς, αλλά αντιμετωπιστήκαμε με απαξίωση από την κυβέρνηση! Φθάσαμε στο σημείο, στο περιβόητο νομοσχέδιο για τον γάμο, να θέτω συγκεκριμένα ερωτήματα επί της ουσίας, κι όχι μόνο δεν μου απάντησε κανείς αλλά οργανώθηκαν “κενά έδρανα” την ώρα που μιλούσα…

 Και συνεχίστηκαν τα πανηγύρια υπουργών, αγκαλιά με ΛΟΑΤΚΙ, στα θεωρεία της Βουλής την ώρα που το ένα τρίτο των βουλευτών της Παράταξής μας δεν το ψήφισε… . 

Αφήστε και τα γλέντια που ακολούθησαν σε μπαρ αμέσως μετά…

 Αφού λοιπόν η κυβέρνηση αντιμετωπίζει έτσι ακόμη και τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρό της, γιατί να μην σας θεωρήσει ο κόσμος αλαζόνες κύριοι; 

 Η Ελλάδα είναι λοιπόν σε σταυροδρόμι.

 Προσέξτε :

 Πρώτον, το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, με την αποχή του κόσμου να φθάνει στο πρωτοφανές 60% , είναι ένα πολύ ισχυρό χαστούκι στο πολιτικό σύστημα. 

Οι πολίτες θύμωσαν με όλα τα κόμματα. Και τα αποδοκίμασαν, ηχηρά. Η συμπεριφορά αυτή της κοινωνίας προσομοιάζει σε “λευκή απεργία” των πολιτών. Θεωρούνται πια οι εκλογές μάταιες;

 Σίγουρα η κοινωνία καταλογίζει στην κυβέρνηση, αλλά και στην κεντροαριστερή αντιπολίτευση, αδυναμία κατανόησης κι επίλυσης των προβλημάτων της. Βάσει των εκλογικών αποτελεσμάτων τα δεξιότερα πολιτικά σχήματα και μορφώματα συγκράτησαν μεν τις ψήφους τους, με ελαφρά αύξηση, αλλά δεν απέκτησαν δυναμική.

 Παρά ταύτα, η πολιτική ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων δείχνει μια νέα πολιτική πραγματικότητα.

 Οτι δηλαδή σχηματοποιούνται 3 κι όχι 2, πολιτικά “μπλοκ”. Το κεντρο-δεξιό με 28%, το κεντρο-αριστερό με αθροιστικά παρόμοιο ποσοστό, και το υπερδεξιό-λαϊκιστικό πέριξ του 20%. Ποσοστά, όμως, μόνο επί του 40% του λαού που ψήφισε…

 Επομένως, ο κινητήριος μοχλός της Μεταπολίτευσης, δηλαδή ο δικομματισμός, φαίνεται σταδιακά να ανατρέπεται και να μετατρέπεται σε πολυκομματισμό. Κάτι φταίει σε αυτό. 

Η άρνηση να δίνουμε μάχες για ιδέες, η υποχώρηση της πολιτικής σε όφελος της επικοινωνίας και του τικ-τοκ, έχουν δημιουργήσει στον κόσμο την πεποίθηση ότι “όλοι ίδιοι είναι” κι ότι “όλοι οι πολιτικοί νοιάζονται μόνο για τους εαυτούς τους και την τσέπη τους”.

 Σκληρό, άδικο, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αίσθηση του κόσμου. Επομένως, το πολιτικό σύστημα καλείται να αναθεωρήσει πλήρως τους όρους της αντιπαράθεσης.

 Ειδάλλως, προβλέπω, θα καταρρεύσει. 

Και για να μη συμβεί αυτό απαιτείται η επιστροφή στην πολιτική. Επιστροφή στις ρίζες, επιστροφή στις ιδέες και στις αρχές των κομμάτων και των παρατάξεων. 

Αμεσα! 

 Δεύτερον, μετά από το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα, σε αριθμό ψήφων, στην ιστορία της παράταξης, οι αναφορές σε “αποϊδεολογικοποίηση”, και οι συγκρίσεις με άλλες, τελείως διαφορετικές, εποχές δείχνουν αδυναμία κατανόησης της κρισιμότητας των περιστάσεων και είναι , το λιγότερο, ατυχείς. Εχει σκεφθεί η κυβέρνηση ότι το περιβόητο “41%” ήταν το αποτέλεσμα του φόβου που προκαλούσε στον ελληνικό λαό η πιθανότητα επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ , όταν οι δημοσκοπήσεις τον έδειχναν πολύ υψηλά στις πρώτες εκλογές του 2023; Έπεσαν έξω οι δημοσκοπήσεις βέβαια… Αλλά όταν κατέρρευσε εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ κι εξέλιπε αυτός ο φόβος, μετά από έναν μόλις μήνα, στις δεύτερες εκλογές, ξαναπήραμε μεν 41% αλλά χάσαμε 300.000 κόσμο που, ήδη, από τότε αρνήθηκε να μας ξαναψηφίσει… Εχει γίνει κατανοητό ότι, επειδή μετά τις περυσινές εκλογές υιοθετήσαμε θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε σειρά θεμάτων, διαλύθηκε το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που χτίσαμε από τη συγκυβέρνηση 2012-2014; 

Και μάλιστα ενός ΣΥΡΙΖΑ, που έχει γίνει έξι κομμάτια, και περισσότερο θυμίζει Δελφινάριο παρά κόμμα. 

Μια Αριστερά αξιοθρήνητη, που ψελλίζει μόνον εντυπωσιακές ανοησίες, μια αριστερά ασύνταχτη πολιτικά με μηδενικό ιδεόγραμμα και παραδομένη στην ακρότητα του δικαιωματισμού και μόνο.

 Ακούστε: Τα κόμματα, εδράζονται σε ιδέες, αρχές και αξίες. Η κεντρο-δεξιά παράταξη, για παράδειγμα, πιστεύει στον Φιλελευθερισμό. Οι ιδέες των κομμάτων είναι εκ φύσεως περιχαρακωμένες.. Προσαρμόζονται μεν αλλά δεν καταργούνται , δεν εκχωρούνται και ούτε ακυρώνονται. 

Οι ιδέες γοητεύουν τον κόσμο, δημιουργούν όραμα κι ελπίδα, δίνουν προοπτική. 

Το , δήθεν, “τέλος των ιδεών και της ιστορίας”, διαψεύστηκε παταγωδώς από την ίδια την ιστορία. 

Η Νέα Δημοκρατία είχε πάντοτε πόρτες ανοιχτές αλλά όχι πόρτες ιδεολογικά αφύλακτες. 

Είναι άλλο πράγμα η διεύρυνση και άλλο η μετάλλαξη.

 Καλό θα είναι να αναρωτηθούν ορισμένοι εάν για το ιστορικά αρνητικό εκλογικό αυτό αποτέλεσμα για την παράταξη, για το ρεκόρ της αποχής και για την σταθεροποίηση του υπερδεξιού – λαϊκίστικου μπλοκ σε υψηλά ποσοστά, ευθύνεται και η αντίληψη περί αποϊδεολογικοποίησης. 

Συνιστά μήπως πολιτική πρόταση το “ούτε Δεξιά, ούτε Κέντρο, ούτε Αριστερά, μόνο μπροστά”; Τί σημαίνει όταν λέμε ότι τα « προβλήματα δεν έχουν χρώμα»; 

Πώς δεν έχουν; 

Για παράδειγμα, ο γάμος των ομόφυλων για την Αριστερά είναι «μια χαρά», για εμάς είναι πρόβλημα!

 Πως και γιατί δημιουργήθηκε “η μικρότερη και πιο φοβική” Νέα Δημοκρατία όλων των εποχών, σε αυτές τις εκλογές; 

Μήπως ο ιστορικά μικρότερος αριθμός ψήφων δείχνει ότι το δέντρο, πράγματι, ούτε ψηλώνει, ούτε απλώνεται, ακριβώς διότι αποκόπηκε από τις ρίζες του; 

Πώς γίνεται όταν όλη η Δύση στρέφεται πιο Δεξιά, ορισμένοι να αναζητούν διαρκώς τους ανεμόμυλους ενός φαντασιακού κέντρου; Πώς μπορεί να λειτουργήσει μια κεντρο-δεξιά παράταξη χωρίς τη Δεξιά, και με ένα κέντρο -“φάντασμα”, που ο καθένας το ορίζει όπως θέλει; Ποιες κοινωνικές συμμαχίες, ποιες παραγωγικές τάξεις, ποιες ομάδες εργαζομένων, θα υπηρετήσουμε τότε;

 Με βάση και την πρόσφατη εκλογική συμπεριφορά της κοινωνίας, ποιες πολιτικές συμμαχίες θα συνάψει, αν χρειαστεί, η παράταξη, με ποιους, και σε ποια ιδεολογική κατεύθυνση; 

 Το μοντέλο διακυβέρνησης με την ιδεολογία της παράταξης στο περιθώριο, με το αποκαλούμενο επιτελικό κράτος των 63 μελών του υπουργικού συμβουλίου, με ανακυκλούμενους υπουργούς, -πάμπολλους και πάντα αλάνθαστους εξωκοινοβουλευτικούς- και με τους βουλευτές σχεδόν απαξιωμένους, είναι επιτυχημένο; 

Εάν ναι, γιατί λοιπόν αυτή η πολιτική μας εκδοχή αποδοκιμάστηκε από την κοινωνία; Και μάλιστα δίχως πολιτικό αντίπαλο, δίχως Τρόϊκα κι επιτήρηση, και σε συνθήκες πρωτοφανούς επικοινωνιακής παντοδυναμίας.

 Ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε την κεντρο-δεξιά να τον κυβερνήσει, κι όχι τους ..πολιτικούς “γιατρούς χωρίς σύνορα”. 

Κι η Ελλάδα απαιτεί πρωτοβουλίες πολιτικής ανασύνταξης κι όχι πολιτικής αποδυνάμωσης. 

Ωστε να υπάρξει η αίσθηση ασφάλειας, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, ατομικής, εθνικής. Αυτή είναι η προϋπόθεση για την επιχειρηματική, παραγωγική, μεταρρυθμιστική, εργασιακή αντεπίθεση που χρειάζεται η πατρίδα.

 Θα μου πείτε, “στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. 

Σωστά. Η επιστροφή στην πολιτική λοιπόν είναι μονόδρομος. 

Είναι στο χέρι του πρωθυπουργού, είναι ευθύνη του. Όπως και δική μου ευθύνη να το επισημαίνω. 

Ο καθένας οφείλει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του.