Αυτοί που αντάλλαξαν τα στοιχεία του εγκλήματος με τα σκήπτρα της εξουσίας.

Βόμβες Καμμένου στη Βουλή:«Το έλλειμμα του 2009 στο ΥΠΕΘΑ φουσκώθηκε κατά 3,4 δισεκατομμύρια ευρώ»

του Γιώργου Λυκουρέντζου

Σφοδρή επίθεση κατά του Γιώργου Παπανδρέου και συγκεκριμένων στελεχών της κυβέρνησής του εξαπέλυσε από τη Βουλή και τη συνεδρίαση της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους ο Πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένοςυποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου είχε προγραμματίσει την ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ πριν ακόμα αναλάβει τις τύχες της χώρας. «Κάποιοι είχαν δόλο. Αν αυτός ο δόλος ……….

………απέφερε οικονομικά κέρδη σε κάποιους είναι υποχρέωσή μας να το εξετάσουμε» είπε ο κ. Καμμένος.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας έκανε εκτενείς αναφορές σε παραποίηση των στοιχείων του ελλείμματος του 2009 υποστηρίζοντας ότι από την έρευνα που διεξάγεται στο Υπουργείο προκύπτει ότι μόνο για το ΥΠΕΘΑ ο προϋπολογισμός του 2009 φορτώθηκε με 3,4 δισεκατομμύρια ευρώ από εξοπλιστικά συστήματα τα οποία δεν είχαν παραληφθεί. «Μόνο αυτά τα 3,4 δις ευρώ μπορούν να αποδείξουν την παραποίηση των στοιχείων» πρόσθεσε.

Αναφερόμενος τέλος στον λογιστικό έλεγχο του χρέους ο κ. Καμμένος επεσήμανε ότι αποτελεί εντολή του λαού αλλά και υποχρέωση της χώρας η οποία απορρέει από τους ίδιους τους κανόνες της Ε.Ε και εξέφρασε τη λύπη του για ότι στην Επιτροπή αρνήθηκαν να συμμετάσχουν εκείνοι οι οποίοι συμφώνησαν στη σύναψη συμφωνιών εκτός της συνταγματικής νομιμότητας. «Η πολιτική που επεβλήθη από τους δανειστές ήταν καταστροφική. Θα αποδειχθεί αν ήταν λάθος ή δόλος και θα αποδειχθεί αν κάποιοι κέρδισαν από όλο αυτό» κατέληξε ο κ. Καμμένος.

Δείτε το βίντεο

Τα λόγια είναι περιττά....πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν πρόσωπα και πολιτικές...

Τα λόγια είναι περιττά....πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν πρόσωπα και πολιτικές...

Παντελής Σκλιάς Από την ΟΝΕ στο μηχανισμό στήριξης

Ο  Καθηγητής και Πρόεδρος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου που εδρεύει στην Κόρινθο, κ. Παντελής Σκλιάς  στο παρακάτω απόσπασμα της ομιλίας του στην Επιτροπή Ελέγχου για το Δημόσιο Χρέος, απαντάει με επίσημα στοιχεία για το ποιος ευθύνεται για τη διόγκωση του χρέους, ποια ήταν η αύξηση της περιόδου 2004-2009 και πού οφείλεται και καταρρίπτει επίσης  με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών το ψέμα της αύξησης του Δημοσίου επί κυβερνήσεων Καραμανλή:

Κυρίες και Κύριοι,

Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Είναι ιδιαίτερη τιμή για εμένα να συμμετέχω σε αυτή τη κοινή προσπάθεια. Στη σημερινή σύντομη παρέμβασή μου πρόκειται να αναφερθώ σε μερικά απο τα στοιχεία που συνθέτουν την Ελληνική Πολιτική Οικονομία , όπως σκιαγραφήσαμε με τον συνάδελφο, Επίκουρο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς Σπύρο Ρουκανά στο Συλλογικό Τόμο «Η Ελληνική Πολιτική Οικονομία 2000-2010: απο την ΟΝΕ στη Μηχανισμό Στήριξης».

Πρώτον, η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ συνιστά μια πολιτική απόφαση για την οποία τα οικονομικά κριτήρια είχαν ελάχιστη ή καθόλου σημασία. Η επιτευχθείσα σύγκλιση της ελληνικής οικονομίας ήταν ονομαστική και πραγματοποιήθηκε επί ζημία της πραγματικής οικονομίας. Οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν πραγματοποιήθηκαν, παρά τις περιοδικά επαναλαμβανόμενες εξαγγελίες περί εφαρμογής τους. Η Ελλάδα πέτυχε την ένταξή της στην ΟΝΕ βασιζόμενη, ουσιαστικά, στη συναλλαγματική πολιτική, σε μια φαινομενική βελτίωση των δημοσιονομικών δεικτών και εκμεταλλευόμενη ένα γενικότερο περιβάλλον «ελαστικότητας» όσον αφορά την ερμηνεία των κριτηρίων του Μάαστριχτ.

Δεύτερον, οι συνέπειες της διεθνούς οικονομικής κρίσης ήταν καταλυτικές για τις εξελίξεις στην Ελληνική Πολιτική Οικονομία μετά το 2008, αφού αυτή έπαιξε το ρόλο του επιταχυντή στην εκδήλωση της ελληνικής κρίσης χρέους, η οποία, τελικά, εξελίχτηκε σε κρίση δανεισμού.

Τρίτον, το δημόσιο χρέος ως απόλυτο μέγεθος αυξήθηκε διαχρονικά κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο με υψηλό ρυθμό. Αυτή η συζήτηση δεν θα πρέπει να περιορίζεται σε μια φωτογραφική αποτύπωση, αλλά θα πρέπει να συνδεθεί και με άλλα μεγέθη της οικονομίας όπως, για παράδειγμα οι ρυθμοί ανάπτυξης, το ΑΕΠ, κ.ο.κ. Σύμφωνα με σειρά από ιδιαίτερα αναλυτικά δεδομένα και στοιχεία, το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν χαμηλό κατά την περίοδο 1975-1980, αλλά κατά τη δεκαετία του 1980 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 αυξήθηκε ταχύτατα, υπερβαίνοντας το 60% (κριτήριο της Συνθήκης του Μάαστριχτ) στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 και το 100% από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

 Στη συνέχεια, και μέχρι το 2008, κυμαινόταν περί το 100-110% του ΑΕΠ. Ιδιαίτερα για την περίοδο 2004- 2008, διαπιστώνει κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης του χρέους οφείλεται στην ανάγκη αναχρηματοδότησης δανείων που είχαν συναφθεί παλαιότερα, καθώς επίσης και σε εξοπλιστικά προγράμματα που επίσης είχαν συμβασιοποιηθεί σε προηγούμενες κυβερνητικές περιόδους.

Τα στοιχεία και τα ευρήµατα αποκαλύπτουν ότι η δηµόσια δαπάνη για τόκους κατά την τριετία 2001-2003 ήταν 26,8 δισ. ευρώ, για την τετραετία 2005-2008 ήταν 41,4 δισ. ευρώ και για το έτος 2010 ήταν 13,2 δισ. ευρώ.

Τα στοιχεία και τα ευρήµατα αποδεικνύουν τη ραγδαία αύξηση της δηµόσιας δαπάνης για την εξυπηρέτηση του χρέους επί δανείων τα οποία είχαν συναφθεί σε προηγούµενες του 2004 περιόδους.

 Ειδικότερα, για τις δύο υποπεριόδους διακυβέρνησης πριν από την ένταξη στο Μηχανισµό Στήριξης τα µεγέθη έχουν ως εξής: Η συνολική δαπάνη κατά την περίοδο 2004-2009 (Ν∆ – Κ. Καραµανλής) για την εξυπηρέτηση των δανείων που είχαν συναφθεί από προηγούµενες κυβερνήσεις είναι 194,21 δισ. ευρώ (χρεολύσια 132,9 δισ. ευρώ, τόκοι 61,31 δισ. ευρώ), ενώ κατά την ίσης χρονικής διάρκειας εξαετία 1998-2003 (ΠΑΣΟΚ – Κ. Σηµίτης) ήταν 139,5 δισ. ευρώ (χρεολύσια 84,7 δισ. ευρώ, τόκοι 54,8 δισ. ευρώ). ∆ηλαδή, για την εξυπηρέτηση του δηµόσιου χρέους το οποίο είχε συσσωρευθεί η κυβέρνηση της περιόδου 2004-2009 πλήρωσε 54,7 δισ. ευρώ περισσότερα σε σχέση µε την κυβέρνηση της περιόδου 1998-2003. Η ετήσια δηµόσια δαπάνη την περίοδο 2004-2009 για τοκοχρεολύσια δανείων τα οποία είχαν συναφθεί σε προηγούµενες περιόδους ανήλθε κατά µέσο όρο σε 31,4 δισ. ευρώ ετησίως, έναντι 21,3 δισ. ευρώ κατά την προηγούµενη περίοδο. Από τα προαναφερθέντα συνάγεται ότι κατά την περίοδο 2004-2009 αντιµετωπίστηκε το ζήτηµα του υψηλού δηµόσιου χρέους σε συνθήκες ιδιαίτερα βεβαρηµένες και δεσµευτικές από προηγούµενα έτη.

Τη χρονική περίοδο 2004-2009 δαπανήθηκαν σχεδόν 11 δισ. ευρώ για εξοπλιστικά προγράµµατα επί δεσµεύσεων οι οποίες είχαν αναληφθεί, 6,5 δισ. ευρώ µε ειδικές εκδόσεις οµολόγων για την εξυπηρέτηση των χρεών των ασφαλιστικών ταµείων και 2,6 δισ. ευρώ για την εξόφληση υποχρεώσεων νοσοκοµείων οι οποίες είχαν αναληφθεί σε προηγούµενα έτη.

Τέταρτον, η αύξηση του δημόσιου ελλείμματος την υποπερίοδο 7/3/2004 – 6/10/2009, ως ποσοστού του ΑΕΠ ήταν ποσοστιαία σημαντικά μικρότερη σε σχέση με τη μέση αύξηση των δημόσιων ελλειμμάτων των χωρών της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αύξηση του δημόσιου χρέους κινήθηκε ποσοστιαία κοντά στο μέσο όρο των αυξήσεων που συντελέσθηκαν στις χώρες της Ευρωζώνης και χαμηλότερα από το μέσο όρο των αυξήσεων που συντελέσθηκαν στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τα ευρήματα αναδεικνύεται ότι κατά την περίοδο 2007-2009 το δημόσιο έλλειμμα στην Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε ποσοστιαία κατά 131,1%, την ίδια στιγμή που η μέση τιμή ποσοστιαίων αυξήσεων στις χώρες της Ευρωζώνης ανήλθε σε 826,7% και σε αυτές της Ε.Ε. σε 650,7%. Το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 20,8%, δηλαδή όσο περίπου και η μέση τιμή των ποσοστιαίων αυξήσεων στις χώρες της Ευρωζώνης (20,5%), αλλά λιγότερο από το αντίστοιχο στις χώρες της Ε.Ε. (26,5%).

Πέμπτον, διαθέσιμες επίσημες απογραφές καταδεικνύουν ότι το  μέγεθος του δημόσιου τομέα διατηρήθηκε στα ίδια επίπεδα για ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διάστημα (31/12/1999: 399.539 υπηρετούντες στο δημόσιο τομέα (δεν περιλαμβάνονται οι τομείς της Άμυνας, Σωμάτων Ασφαλείας και Εκπαίδευσης) – 31/12/2008: 383.966 υπηρετούντες στο δημόσιο τομέα, Πηγή: Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, 2009). Μάλιστα, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι οι αριθμοί αυτοί σε καμία περίπτωση δεν ξεπέρασαν τον αντίστοιχο μέσο όρο της ΕΕ και των κρατών μελών του ΟΟΣΑ. Ο αριθμός για το 2010 αντιπροσωπεύει το 15% του εργατικού δυναμικού της χώρας, ποσοστό σχετικά μικρό σε σχέση με συγκριτική έρευνα του 2002, κατά την οποία έφτανε το 11,4%, με μέσο όρο στηνΕΕ-17 άνω του 16% και στις Σκανδιναβικές Χώρες και στη Γαλλία μεταξύ 20% και 30% (The Economist, 22/1/2014).

Δείτε στο παρακάτω βίντεο το απόσπασμα της ομιλίας του

ΜΑΪΟΣ 2014 Αμερικανικά φροντιστήρια στον Αλέξη...!

Θερμές επαφές και «μύηση» Τσίπρα από τον αποδεδειγμένα «-εχθρικό» προς την Ελλάδα Τόμας Μίλερ και από τον φίλο του ΓΑΠ, Ντάνιελ Σπέκχαρντ

Του Σπύρου Νάνου

Ανταπόκριση – Ρωσία: Αχιλλέας Πατσούκας

Κάποτε ο Τσίπρας θα έπρεπε να αποφασίσει σε «ποια πλάτη θα ακουμπήσει». Επέλεξε μάλλον το αυτονόητο για τη μετα-παπανδρεϊκή Κουμουνδούρου. Το νέο ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη επίσκεψή του στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ αποτέλεσε τον προθάλαμο της «μύησης» του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο ταξίδι του στο Χιούστον σηματοδότησε την «εισαγωγή» του στα ενδότερα των έσω της αμερικανικής γραφειοκρατίας και το δεύτερο στάδιο της υψηλής «μύησής» του από ισχυρά στελέχη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της CIA.

Αν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, τότε ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει συγχαρητηρίων διότι σε πολύ βραχύ χρονικό διάστημα φαίνεται πως επέλεξε ότι «πρέπει να ακουμπά σε κάποια στιβαρή πλάτη». Τα ιδιαίτερα μαθήματα που παρακολούθησε ήταν ταχύρρυθμα και αποτελεσματικά, όπως καταδεικνύουν τα πειστήρια. Το πρώτο ουσιαστικά «φροντιστήριο» ολοκληρώθηκε κατά την πρώτη επίσκεψή του στις ΗΠΑ.

Εκεί στη Νέα Υόρκη βρέθηκε να «συνωστίζεται» μεταξύ όλων εκείνων των παραγόντων οι οποίοι προηγουμένως είχαν πρωταγωνιστήσει σε όλα τα γεγονότα που σηματοδότησαν την περίοδο από το «δακτυλίδι της οδού Αναγνωστοπούλου», με τον ΓΑΠ να αναλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ, την πενταετή θητεία του Κώστα Καραμανλή με την εμπλοκή των υποκλοπών στο «Τρίγωνο του Διαβόλου» της πλατείας Μαβίλη και με σημαντικό σταθμό τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, τη θητεία Παπανδρέου και στη συνέχεια τη «μετάβαση» Σαμαρά. Με μία σημαντική διαφοροποίηση ωστόσο: Η «αμερικανική μηχανή» εκ των πραγμάτων διαμόρφωσε ένα νέο πλαίσιο "διπλαρώματος" με βασική αρχή την αντιγερμανική ρητορική (γιατί όχι και την αντιευρωπαϊκή) αρχιτεκτονική. Ο κόσμος άλλαξε δύο φορές μέσα στη δεκαετία, βλέπετε.

Η πρώτη αλλαγή συνετελέσθη την 11η Σεπτεμβρίου. Η άλλη με την κατάρρευση της LEHMAN BROTHERS, το 2008. Ο Αλέξης βρέθηκε χρονικά να κινείται ανάμεσα σε αυτές τις μυλόπετρες. Κάποτε ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να αποφασίσει σε «ποια πλάτη θα ακουμπήσει». Επέλεξε μάλλον το αυτονόητο για τη μετα-παπανδρεϊκή Κουμουνδούρου.

Η πρώτη επίσκεψη στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ αποτέλεσε τον προθάλαμο της «μύησης» του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο ταξίδι του στο Χιούστον σηματοδότησε την «εισαγωγή» του στα ενδότερα των έσω της αμερικανικής γραφειοκρατίας και το δεύτερο στάδιο της μύησής του. Άλλωστε το κινεζικό ρητό «μία εικόνα χίλιες λέξεις» ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση και αφοπλίζει τον ίδιο τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και τη στενή ομάδα εξουσίας που τον περιβάλλει, συμπεριλαμβανομένης της Ρένας Δούρου, που ήταν και παρούσα σε αυτές τις «μυήσεις» στην Ανατολική Ακτή…

Η φωτογραφία που αλλάζει το σκηνικό

Πριν από πολλά χρόνια, ντάλα μεσημέρι, πλησίον της πλατείας Μαβίλη, ο εκτελών χρέη πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, ξεκαθάριζε με κυνικό τρόπο σε μία ολιγομελή ομάδα δημοσιογράφων πως η Ουάσινγκτον δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να δεχτεί την κατασκευή ενός αγωγού μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας που δυνητικά θα μπορούσε να διακινεί, στο μέλλον έστω, ιρανικό φυσικό αέριο.

Η συνάντηση αυτή πραγματοποιήθηκε την περίοδο της προετοιμασίας της υπογραφής συμφωνίας μεταξύ Αθηνών και Άγκυρας του αγωγού που μεταφέρει φυσικό αέριο από την Τουρκία στην Κομοτηνή. Ο Τόμας Μίλερ ήταν τότε σαφής. Οι δημοσιογράφοι των παρακολουθούσαν άφωνοι. Δεν επρόκειτο για μία απλή παρέμβαση στα εσωτερικά δύο χωρών, συμμάχων και εταίρων. Ήταν μία σαφής προειδοποίηση.

Αργότερα και μετά τις εμπλοκές του Τόμας Μίλερ σε διάφορες ύποπτες δουλειές που παρέπεμπαν σε «υπόγειες διαδρομές» με την καταβολή αντιτίμου, κοινώς μίζες, ο αμερικανός διπλωμάτης εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο και μεταπήδησε στον ιδιωτικό τομέα. Έκτοτε διαδραματίζει ρόλο παράγοντα στις ελληνο-αμερικανικές σχέσεις. Πολλά χρόνια μετά η Αθήνα συνυπογράφει την κατασκευή του αζέρικου αγωγού φυσικού αερίου που αποκλείει τη διακίνηση περσικού φυσικού αερίου.

Η προειδοποίηση του Τόμας Μίλερ έπιασε τόπο. Με αυτόν τον τρόπο ποζάρει με χαμόγελα ο Αλέξης Τσίπρας στα σαλόνια της Νέας Υόρκης. Δεν υφίσταται ούτε ένας παράγων στην Αθήνα, δυτικός ή ανατολικός, τριτοκοσμικός ή ουδέτερος, φιλέλληνας ή ανθέλληνας που να αμφισβητεί ότι η θητεία του Τόμας Μίλερ στην Αθήνα ήταν από καταλυτική έως χαρακτηριστική για το πώς διαμορφώθηκαν οι σχέσεις Αθηνών – Ουάσινγκτον κατά την προ Γιώργου Παπανδρέου περίοδο.

Η φωτογραφία – «γκάφα»

«Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το», θα μπορούσε να έχει πει ο Σπέκχαρντ, ο τέως πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, στο αυτί του Αλέξη Τσίπρα όταν έβγαζαν την όλο αστραφτερά χαμόγελα φωτογραφία μαζί με το γνωστό για τις ανθελληνικές του θέσεις Μίλερ και τον περίεργο κ. Μέρμελα που υπήρξε και σπόνσορας του ταξιδιού του Αλέξη στην Αμερική, μία φωτογραφία που θα μπορούσε να του κοστίσει πολλά αν επιμελώς δεν «θαβόταν» από τα ΜΜΕ που θέλησαν να «συγχωρήσουν» αυτή την «απερισκεψία» του Αλέξη.

Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους. Οι παροικούντες την Ουάσινγκτον και συνδαιτυμόνες των εκάστοτε πρέσβεων της Ελλάδας έχουν εδώ και δεκαετίες καταγράψει τα χαρακτηριστικά ορισμένων προσώπων που διακινούν τις αμερικανικές εντολές και επιθυμίες προς την Αθήνα.

Σπέκχαρντ, ο «χαριεντιζόμενος»

Οι αναγνώστες μας γνωρίζουν πολύ καλά πλέον τον ρόλο του κ. Σπέκχαρντ τα χρόνια της θητείας του στην Ελλάδα. Άλλωστε αυτός έγινε εμφανής από τα τηλεγραφήματα της πρεσβείας των ΗΠΑ που είδαν το φως της δημοσιότητας μέσω των wikileaks. Συνεχίζουν ύστερα από μήνες να προκαλούν δέος τα όσα έγραφε προς Ουάσινγκτον σχετικά με το «εμπόδιο Καραμανλής» και τον «πρόθυμο σε όλα» Γ. Παπανδρέου. Πληροφορίες τον θέλουν επίσης να καταθέτει στο μέλλον για την υπόθεση «Πυθία Ι». Όσο για τον προκάτοχό του στη νευραλγική καρέκλα του πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα και γνωστό για τις ανθελληνικές του θέσεις, κ. Μίλερ, του περιβάλλοντος Ράμσφελντ, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς Έλληνας πολιτικός που να νιώθει πλέον άνετα να χαμογελά μαζί του στο ίδιο «κάδρο» μετά την αποκάλυψη υποθέσεων όπως οι υποκλοπές Vodafone και οι στενές του επαφές με τον καταζητούμενο Μιχάλη Χριστοφοράκο, αλλά και πολλά ακόμη που ερευνά αυτή την εποχή ο ευσυνείδητος και αποφασισμένος εισαγγελέας κ. Φούκας.

Ακόμη κι αν το χαμογελαστό ενσταντανέ από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν είναι παρά μία «γκάφα» ολκής που υπάρχουν πολλές αποχρώσεις ενδείξεις που βάφουν τελικά το «πορτρέτο» του ΣΥΡΙΖΑ με χρώματα που δεν συνάδουν με την ιδεολογική και πολιτική του καταγωγή.

«Αναμνήσεις» από την Αμερική και ο «διάσημος»… Μέρμελας

Το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Αμερική υπήρξε σαφώς κομβικό σε αυτή τη διαδρομή και καλό είναι να θυμηθούμε μερικές από τις λεπτομέρειές του που δημιούργησαν απορίες και ανησυχίες στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

Πριν από αυτές, μνεία ας κάνουμε και στη δεύτερη «γκάφα» του επιτελείου του, να συνδεθεί με τον κ. George Mermelas, «γνωστό» για τα έργα και τις ημέρες του στους ομογενείς αλλά και τις ελληνικές και αμερικανικές αρχές. Εκατοντάδες τα περιστατικά μέσα από δεκάδες επανεμφανίσεις και μεταμφιέσεις του κ. Μέρμελα,λ πότε ως τουριστικού πράκτορα, πότε ως καναλάρχη, πότε ως επενδυτή ή «παράγοντα» και πότε ως δημοσιογράφου και… εκδότη που προσπάθησε να εισχωρήσει σε ουκ ολίγες επίσης εκδηλώσεις της ελληνικής κυβέρνησης, γεγονός που είχε αποτέλεσμα το όνομά του να φιγουράρει για χρόνια σε… λίστες ελληνικών διπλωματικών αρχών.

Άλλα ήταν όμως εκείνα τα σημαντικά που προκάλεσαν έκπληξη και αμηχανία εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Μερικά εξ αυτών τα ερωτήματα, μέσω ποίων παραγόντων κατάφερε ο Αλέξης να έχει συνάντηση με το κορυφαίο think tank CSIS (Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών), να διαβεί το κατώφλι του Ινστιτούτου Brookings (ύστερα από την αναγκαία έγκριση του State Department), που παραδοσιακά φιλοξενεί όσους προαλείφονται για κυβερνητικές θέσεις ή για θεσμικούς ρόλους ή ακόμη να έρθει σε αρχική επαφή με τον πολυεκατομμυριούχο Άγγελο Τσακόπουλο, σημαντικό παράγοντα της ομογένειας που έχει φιλικές σχέσεις με την οικογένεια Μητσοτάκη και τον Αντώνη Σαμαρά και που, καθώς φαίνεται, έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στο να ξεπεραστεί η αλλεργία πολλών αμερικανών στον όρο «ριζοσπάστης» («radical») που συνοδεύει τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ρόλος του Γιώργου Αϋφαντή

Πρόσωπο-κλειδί της αποστολής του ΣΥΡΙΖΑ στο σημαντικό και κομβικό αυτό ταξίδι υπήρξε ο διπλωματικός σύμβουλος του Αλέξη και άτυπος για πολλούς υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Αϋφαντής. Όσοι γνωρίζουν καλά το διπλωματικό παρασκήνιο θυμούνται ότι ο Αϋφαντής ήταν προσωπική επιλογή του Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο και «κληροδότησε» στον υιό Γιώργο όταν εκείνος ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών και έχει αδιαμφισβήτητες διεθνείς και σημαντικές προσωπικές επαφές.

Το ραντεβού που πραγματοποιήθηκε στο Brookings σίγουρα προδιέγραψε πολλά. Όπως είχε δηλώσει ο general manager director Γουίλιαμ Ανθόλης, «ο κ. Τσίπρας βρήκε ευήκοα ώτα στα δύο από τα τέσσερα βασικά ζητήματα που έθεσε στην ομιλία του», ενώ σύμφωνα με το σημείωμα του εκδότη στην ιστοσελίδα του Brookings, «ο Αλέξης κατάφερε να αποβάλει την εικόνα του επιθετικού αντιαμερικανού αριστερού». Εξίσου σημαντικό υπήρξε ασφαλώς και το ραντεβού με τον Έρικ Ρούμπιν του State Department, παρουσία και του αρμόδιου υφυπουργού Οικονομικών για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας, Κρίστοφερ Σμαρτ, που μάλιστα παρατάθηκε, ξεπερνώντας το δίωρο.

Παράξενη σιωπή της Κουμουνδούρου για τις παρακολουθήσεις του προέδρου

Εντύπωση προκαλεί και η λιγοστή αντίδραση και οι ανύπαρκτες, πλέον, αναφορές της Κουμουνδούρου στο ζήτημα των τηλεφωνικών υποκλοπών που είχαν στόχο μεταξύ άλλων και τον Αλέξη Τσίπρα, καθώς και της «άνωθεν εντολής» να καταστραφούν παραμονές των πρώτων εκλογών, τον Μάιο, όλα τα αρχεία από τις παρακολουθήσεις αθτές, που δεν αφορούσαν μόνο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλα στελέχη του κόμματός του, όταν επικεφαλής της ΕΥΠ ήταν ο Κώστας Μπίκας, έμπιστος της οικογένειας Παπανδρέου και πιστός φίλος του Κάρολου Παπούλια. Θα περίμενε κάποιος πιο σθεναρές αντιδράσεις και οπωσδήποτε μία επιμονή σε σχέση με τη διερεύνηση μίας ιστορίας σαν κι αυτή, ιδιαίτερα από έναν ριζοσπάστη πολιτικό, όταν από την άλλη πλευρά υπάρχει το σύστημα «Παπανδρέου».

Πράσινοι κόκκοι σε ροζ φόντο

Δημοσιεύματα κάνουν λόγο και για άλλους αποχωρήσαντες από το ΠΑΣΟΚ, όπως για παράδειγμα ο Ευάγγελος Χωραφάς, πρώην στενός συνεργάτης και σύμβουλος του Άκη Τσοχατζόπουλου, ο Αντώνης Κοτσακάς (πρώην υφυπουργός Εργασίας και υπουργός Αιγαίου) στενός συνεργάτης του Άκη Τσοχατζόπουλου) και ο Γιώργος Ραφτόπουλος (κορυφαίος συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος είχε διατελέσει πρόεδρος της ΓΣΕΕ από το 1983 έως το 1989), ενώ ακόμη και ενδοπαραταξιακά ενοχλητικές και ανώφελες έχουν χαρακτηριστεί και μεταγραφές στελεχών όπως ο Φωτόπουλος της ΔΕΗ και η Λούκα Κατσέλη.

Ο επικοινωνιολόγος Δημήτρης Τζιώτης και το πράσινο «τανκ»

Άλλη μία «βαρύγδουπη» μεταγραφή από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε τελευταία στο πρόσωπο του Δημήτρη Τζιώτη.

Ο κ. Τζιώτης επικεφαλής της εταιρείας στρατηγικού σχεδιασμού Clever Bank που ανέλαβε την προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ, είναι «σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Real News»- στενός φίλος της οικογένειας Παπανδρέου και ειδικά του Νίκου, αδελφού του πρώην πρωθυπουργού. Με αυτόν άλλωστε και μαζί με τον στενό συνεργάτη του Άκη Τσοχατζόπουλου Γ. Αγραφιώτη, όπως επίσης και με τον εξ απορρήτων του Κ. Σημίτη, Γ. Πανταγιά και τον Σπύρο Βούγια δημιούργησαν τη «δεξαμενή σκέψης» «Green Tank», κάτι που ίσως αποδειχθεί μοιραίο για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις επιλογές του.

Πρώτον, από πολιτικής πλευράς, μιάς και ο ρόλος του Τζιώτη δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητος, εφόσον ευελπιστούσε να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ στην εσωκομματική αναμέτρηση το 2007 με αντιπάλους τον Γ. Παπανδρέου, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Κώστα Σκανδαλίδη, για να αποσύρει τελευταία στιγμή την υποψηφιότητά του.

Και, δεύτερον, από τεχνοκρατικής πλευράς, δεδομένης της σημαντικότητας του επικεφαλής επικοινωνιολόγου μίας προεκλογικής καμπάνιας, στου οποίου τα χέρια εναποτίθεται ένα κόμμα στο κατώφλι της κατάκτησης του κυβερνητικού θώκου...

Πηγή περιοδικό Crash, τεύχος Μαΐου 2014, αρ. 32

Ο Καραμανλής ζήτησε καθ’ όλη τη διάρκεια της εκστρατείας τριάντα έξι φορές τη λήψη μέτρων, αλλά οι πολίτες ούτε που ήθελαν να τον ακούσουν.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 2009 και ενώ οι θυρίδες των πολυκατοικιών της Αθήνας ήταν γεμάτες από εκκαθαριστικά σημειώματα της εφορίας για την είσπραξη του ΕΤΑΚ (3), ο Καραμανλής προκήρυξε εκλογές.

Θεωρούσε αυτή την απόφασή του, που ερμηνεύτηκε ακόμα και από τους οπαδούς της Ν.Δ. Ως απόδραση, “ κορυφαία εθνική επιλογή”, γιατί πίστευε ότι μόνο μια νέα, ισχυρή κυβέρνηση “ θα μπορούσε να πάρει αποφάσεις που χρειάζεται ο τόπος”.

“ Πήρα το κόστος να μου λένε ότι απέδρασα για να μην πάει στα βράχια η χώρα”, μου είχε πει τότε.

Αμέσως μετά ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη και ανακοίνωσε στη ΔΕΘ ένα σκληρό, αλλά ήπιο – σε σύγκριση με το Μνημόνιο του ΔΝΤ- πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο περιλάμβανε πάγωμα μισθών, συντάξεων, περικοπή υπερωριών επιδομάτων, καθιέρωση τεκμηρίων, , ευέλικτες εργασιακές σχέσεις κλπ. Αιτιολόγησε, δε την πρότασή του αυτή ως εξής:

“ Ο λαϊκισμός θα είναι πρόσκαιρα ευχάριστος, αλλά για ελάχιστο διάστημα. Από εκεί και πέρα οι επιπτώσεις θα είναι εξαιρετικά επώδυνες για του πολίτες. Και βέβαια θα απαιτηθεί πολλαπλάσιος χρόνος από ό,τι χρειάζεται τώρα για να βγούμε από την κρίση”.

Πίστευε τότε πως, αν είχαν ληφθεί τα μέτρα που είχαμε συμφωνήσει με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (…), η παρτίδα της οικονομίας σωζόταν.

Και κατέληξε σε εκείνη τη διορατική ομιλία του:

“ Θέλουμε να περιορίσουμε το κόστος του δημόσιο τομέα ή να συρθούμε σε αύξηση φόρων και αδυναμία πληρωμών”;

Ήταν εκπληκτικό: ο πρωθυπουργός μίλησε στους Έλληνες για πτώχευση “ φόρα παρτίδα”, αλλά κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά!

Κατά την έξοδο από το Βελλίδειο, μετά το τέλος της ομιλίας του πρωθυπουργού, υπήρχε ο συνήθης συνωστισμός. Οι υπουργοί στριμώχνονταν με οπαδούς και στελέχη της κρατικής νομενκλατούρας, για να βγουν προς τη λεωφόρο Στρατού.

................................................................................

Οι πολίτες, και κυρίως οι νεοδημοκράτες, όμως ούτε που άκουσαν τις προειδοποιήσεις Καραμανλή. Όλοι ερμήνευαν την απόφασή του για εκλογές ως … κοπάνα από τα δύσκολα. Ότι μόλις τα βρήκε σκούρα, τα παράτησε. Ότι τους πρόδωσε. Κι ήταν τόσο εξοργισμένοι μαζί του, που ελάχιστα πρόσεχαν από όσα έλεγε για την οικονομία τότε. Ούτε καν την προειδοποίησή του για “ στάση πληρωμών”.

Εκείνος όμως ήταν απτόητος. Το βράδυ γευμάτισε με το στενό του φίλο Σταύρο Λαζαρίδη στην Καλαμαριά και την επομένη συνέχισε στη συνέντευξη Τύπου:

“ Τι έκανε η κρίση; Έκανε την ανάγκη πιο επείγουσα. Την έσπρωξε και μας την έφερε μπροστά μας. Αντί να επιχειρήσεις σταδιακή μείωση του δημόσιου χρήματος σε μια δεκαετία ή δωδεκαετία, επιβάλλει να είσαι έτοιμος για την οικονομική ανάκαμψη της επόμενης μέρας, δηλαδή να κάνεις αυτές τις πολιτικές τώρα”.

Όλη η προεκλογική εκστρατεία κύλησε κάπως έτσι, σε αυτούς τους τόνους.

Ο πρωθυπουργός μιλούσε συνεχώς για το δημόσιο χρέος. Σε μια συνέντευξή του στην Καθημερινή της 15ης Σεπτεμβρίου 2009 σημείωνε:

“ Η κρίση άλλους τους χτυπάει με μια τρομακτική αύξηση ανεργίας, άλλους με καταβύθιση σε μεγάλη ύφεση. Εμάς μας χτυπάει στο αδύνατό μας σημείο, που είναι οι δομικές δημοσιονομικές αδυναμίες … Δε θα πείραζε να σου ξεφύγει ένα χρόνο το έλλειμμα. Έκτακτη κρίση είναι. Όταν όμως έχεις μόνιμη διαρθρωτική πάθηση που είναι κυρίως το δημόσιο χρέος, και να το πολεμήσεις τώρα! Γιατί μετά, αν το αφήσεις να εξελίσσεται, τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ χειρότερα. Αν το πολεμήσουμε τώρα αποτελεσματικά, σε δύο χρόνια θα είναι μια πολύ καλύτερη μέρα”.

Ο Καραμανλής ζήτησε καθ’ όλη τη διάρκεια της εκστρατείας τριάντα έξι φορές τη λήψη μέτρων, αλλά οι πολίτες ούτε που ήθελαν να τον ακούσουν. Πίστευαν ότι αυτά είναι δικαιολογίες για την απόδραση από την εξουσία.

Οπότε η καταληκτική του κορόνα στο Πεδίο του Άρεως, ότι “ την ώρα της σφοδρότερης παγκόσμιας κρίσης, την ώρα που τα ελλείμματα στην Ευρώπη εκτινάσσονται στα ύψη, το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε το πρωτάκουστο: “ Τα λεφτά- λέει- “ δεν είναι πρόβλημα”! , ήταν σα να μην ειπώθηκε ποτέ. Δεν τον άκουγαν!

Μανώλης Κοττάκης

Καραμανλής – Off the record

     ΠΥΡΗΝΑΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Αν θέλεις να ζήσεις το λογικό, το αυτονόητο για την ανθρώπινη ύπαρξη πρέπει να διεκδικήσεις το όνειρό σου

Με λογική ... το όνειρο...

Είναι δυνατό να κατακτήσεις το όνειρο με τη λογική;;

Είναι εφικτό να γίνει πράξη ένα όνειρο που χαρακτηρίζεται ουτοπία;

Για να απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήματα, ας ορίσουμε τι ή μάλλον ποιο είναι το όνειρο, τι λέει η λογική γι' αυτό και αν μπορούν να συμβαδίσουν!

Όνειρο για κάθε πολίτη αυτής της χώρας είναι να επέλθει η κάθαρση! Είναι πλέον και στον πιο “ ανίδεο” αντιληπτό ότι η χώρα βιώνει μια απίστευτου εύρους προδοσία, η οποία στηρίζεται στην εγχώρια και εξωτερική διαπλοκή! ( Ας μη βαυκαλίζεται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ότι τα έβαλε μαζί της, διότι καταφανέστατα αυτά τα χρόνια θεμελίωσε και δόμησε τη νέα (;;;;;; ) δική της διαπλοκή).

Η λογική λέει ότι μόνο με την κάθαρση θα μπορέσει η Πατρίδα να ανασάνει, να αναπτυχθεί, να φροντίσει το μέλλον των παιδιών της.

Το παράλογο, το ουτοπικό είναι να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να επιφέρει το συγκεκριμένο, επιθυμητό και αναγκαίο!

Και όμως υπήρξε κάποιος παράτολμος πολιτικόςμέσα στο ρημαγμένο από αυτό που ονομάζεται και ας μου επιτραπεί η κλισέ λέξη “διαπλοκή” , πεδίο της μεταπολιτιτευτκής Ελλάδας που ονειρεύτηκε το απόλυτα λογικό.... τη διάλυσή της!

Το 2005 λίγους μήνες μετά από την ανάληψη της εξουσίας από τον Κ. Καραμανλή ήρθε στη Βουλή προς ψήφιση ο λεγόμενος “ Βασικός Μέτοχος”, ο ν. 3310/2005, του οποίου η βάση ήταν:

Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ είναι δημόσια υπηρεσία, η οποία παραχωρείται, ύστερα από διαγωνισμό, με σύμβαση σε ιδιώτες.  Οι δε συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό, το οποίο παραχωρείται έναντι τιμήματος που οι ιδιώτες πληρώνουν για τη χρησιμοποίησή τους.  Αποκλείονται από την παραχώρηση ηλεκτρονικών ΜΜΕ οι ιδιώτες που είναι εργολάβοι ή προμηθευτές του δημοσίου, καθώς και οι στενοί συγγενείς τους.

Οι αντιδράσεις που επέφερε ο νόμος είναι λίγο πολύ γνωστές, γιατί εκτός από την καθολική κατακραυγή των ΜΜΕ που έσυραν το νόμο στα ευρωπαΙκά δικαστήρια, ακόμη και μέσα στο χώρο της ίδιας της ΝΔ ελάχιστοι βρέθηκαν να στηρίξουν το εγχείρημα του Κ. Καραμανλή !

Με την απόφασή του της 16/12/2008 , λίγες μέρες μετά τα Δεκεμβριανά του 2008,το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, με Πρόεδρο τον Έλληνα κ. Β. Σκουρή, δικαίωσε σχεδόν στο σύνολο τις θέσεις της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή και ως προς την υπεράσπιση του άρθρου 14 παρ. 9 του Συντάγματος και ως προς το νόμο για το «Βασικό Μέτοχο».  

Θα ρωτήσει κάποιος : Ε, και τι έγινε;; Τι άλλαξε σε αυτή τη χώρα ακόμη και μετά τη δικαίωση του Βασικού Μετόχου;

Προσφάτως μου διηγήθηκαν μια ιστορία από τον Ηρόδοτο που αναφέρεται στο πώς νίκησαν οι Έλληνες τους Πέρσες στις Πλαταιές...

Με λίγα λόγια, περιμένοντας οι δύο στρατοί στις αντίθετες όχθες του Σπερχειού ο ένας τον άλλο να επιτεθεί για να βρεθεί περνώντας τα νερά του ποταμού σε αδυναμία ,είχε καταστεί δυσχερής η κατάσταση των Ελλήνων λόγω έλλειψης ανεφοδιασμού και είχαν αποφασίσει να υποχωρήσουν...

Μόνο ένας “ παράτολμος νεαρός Σπαρτιάτης ο Αμομφάρετος αρνήθηκε να υποχωρήσει με το τάγμα του και όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος :

“ αδράχνει με τα δυο του χέρια μια κοτρόνα και την αποθέτει μπροστά στα πόδια του Παυσανία λέγοντας πως αυτή είναι η ψήφος του: να μην κάνει πίσω μπροστά στον εχθρό. Κι ο άλλος, αποκαλώντας τον μανιακό και αποτρελαμένο, έδωσε διαταγή στον κήρυκα των Αθηναίων, που ρωτούσε κατά τις εντολές που του είχαν δώσει, να τους κατατοπίσει για τη σύγχυση που επικρατούσε στο στρατόπεδό τους· και ζητούσε από τους Αθηναίους να έρθουν προς το μέρος τους και να ενεργήσουν για την αποχώρησή τους όπως και οι Σπαρτιάτες. “

Και ενώ οι υπόλοιποι υποχώρησαν ο Αμομφάρετος έμεινε να αντιμετωπίσει τους Πέρσες οι οποίοι βλέποντας να φεύγει ο στρατός των Ελλήνων μπήκαν στα νερά του ποταμού, αλλά αυτό έδωσε το έναυσμα να επιστρέψουν οι υπόλοιποι και να δώσουν τη μάχη μαζί με τον “ παράτολμο” Σπαρτιάτη, χαρίζοντας μια μεγάλη νίκη στην Πατρίδα...

Γιατί αναφέρεται αυτή την ιστορία;

Μα γιατί ακριβώς η μάχη που ξεκίνησε ολομόναχος ο Κ. Καραμανλής ήταν το έναυσμα για τον ελληνικό λαό να προστρέξει για να δώσει τη μητέρα των μαχών, αντιλαμβανόμενος ότι αν θέλει να ζήσει το λογικό, το αυτονόητο για την ανθρώπινη ύπαρξη, πρέπει απλώς να προστρέξει και να συσπειρώσει τις δυνάμεις του διεκδικώντας το όνειρό του

                         ΠΥΡΗΝΑΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ