Οι νταβατζήδες και ο " Βασικός Μέτοχος"

« Δεν μπορεί 5 νταβατζήδες και ξένα κέντρα να εξουσιάζουν την πολιτική ζωή της χώρας» .

Η φράση του Κώστα Καραμανλή στην ταβέρνα “Μπαϊρακτάρης” το 2004 συνδέθηκε ίσως περισσότερο από κάθε άλλη με την πρωθυπουργία του, η πρώτη μεγάλη μάχη της οποίας υπήρξε αυτή για το βασικό μέτοχο το 2005.

Ο νόμος 3310 ήρθε προς ψήφιση στο κοινοβούλιο τον Ιανουάριο του 2005.

Το ποσοστό του βασικού μετόχου ορίστηκε στο 1% και το ασυμβίβαστο επεκτάθηκε σε όλα τα συγγενικά του πρόσωπα και ιδρύματα που σχετίζονται μαζί του.

Γιατί όμως απέτυχε ο βασικός μέτοχος;

Στις συσκέψεις τότε στο Μαξίμου, η παλιά καραβάνα Πέτρος Μολυβιάτης είχε ρωτήσει: “Όλα καλά με την Ευρώπη;”.

Αλλά ο Καραμανλής θεωρούσε ότι λόγω της στήριξης που είχε προσφέρει στον τότε πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (Καραμανλής, Μπερλουσκόνι, Μπλερ και η Μέρκελ ως τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Γερμανία είχαν παίξει καθοριστικό ρόλο για την εκλογή του Πορτογάλου στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) δε θα είχε πρόβλημα με τις Βρυξέλλες.

Ήξερε βέβαια ότι θα τον πήγαιναν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αλλά θεωρούσε ότι δε θα είχε πρόβλημα.

Το αποτελεσματικό λόμπι όμως που έκαναν στην Κομισιόν γερμανικές, γαλλικές και ισπανικές κατασκευαστικές, που είχαν συνεργασίες με εγχώριους κατασκευαστές-καναλάρχες και ανησύχησαν για τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα, στάθηκε πιο ισχυρό.

 Ήταν ανελέητο το λόμπι στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών από εγχώρια και ευρωπαϊκή διαπλοκή.”

Σε κάθε περίπτωση, η αλληλογραφία της τότε κυβέρνησης με τον επίτροπο Ανταγωνισμού Charles McCreevy, ο οποίος ζητούσε με προειδοποιητική επιστολή την άμεση τροποποίηση του νόμου 3310/2005, κατέληξε στα γνωστά αποτελέσματα.

Ήταν μία μάχη πάντως που δόθηκε με ελάχιστους στρατιώτες.

Είναι χαρακτηριστικό πως τη βραδιά εκείνη που ήρθε ο νόμος περί βασικού μετόχου στη Βουλή, την ώρα της ανάγνωσης, έπιασε... κατούρημα σχεδόν όλους τους βουλευτές της ΝΔ και τους βαρώνους.

Μόνο οι υπουργοί, που βάσει κανονισμού δεν μπορούσαν να λείπουν από τη θέση τους και μία χούφτα βουλευτές (Ανδρέας Λυκουρέντζος, Χρήστος Ζώης, Λευτέρης Ζαγορίτης, Νικος Σταυρόγιαννης), έμειναν στην αίθουσα. 

Καθώς δεν είχε ζητηθεί ονομαστική ψηφοφορία, ο νόμος αναγνώσθηκε και εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία χωρίς παρατράγουδα, παρά την ηχηρή εικόνα των άδειων εδράνων της ΝΔ.

Μάλιστα οι βουλευτές που είχαν το θάρρος να παραμείνουν στην αίθουσα της ολομέλειας, δέχονταν στη συνέχεια επιθέσεις από συναδέλφους τους, επίσης της ΝΔ, που τους έβριζαν στο περιστύλιο του Κοινοβουλίου και μουρμούριζαν “μα τι είναι αυτά που κάνει ο Καραμανλής”.

 Ο Καραμανλής  (και ο Παυλόπουλος)  δικαιώθηκε πάντως για το ασυμβίβαστο του βασικού μετόχου τελικά από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Ο νόμος δεν κρίθηκε αντικοινοτικός, καθώς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι ορθώς τέθηκε ασυμβίβαστο, διαφώνησε όμως με τη σκληρότητα του, καθώς περιελάμβανε και τους συγγενείς.

Είχαν όμως περάσει τρία χρόνια.

Ο κύβος είχε οριστικά ριφθεί.

Με πληροφορίες από άρθρο της κ. Βίκυς Σαμαρά