Χωρίς δισταγμό...

Οι εξωτερικές επιπτώσεις της ελληνικής διπλωματικής επιτυχίας στο Βουκουρέστι είναι προφανείς, έχουν ήδη συζητηθεί εκτενώς κι είναι γνωστές. 
Υπάρχει όμως μια πτυχή των εσωτερικών επιπτώσεων που δεν αφορά τα κόμματα ή την κυβέρνηση. Αφορά μιαν άλλη, άτυπη, αφανή, αλλά πολύ καθοριστική «εξουσία»: Τα εξωθεσμικά κέντρα και τον έλεγχο που ασκούν στα μεγάλα ΜΜΕ. 

Πρόκειται για έναν προπαγανδιστικό μηχανισμό, ο οποίος κυριάρχησε -κυρίως επί πρωθυπουργίας Σημίτη, προσπαθώντας να επιβάλει μια πολιτική πλήρους «ευθυγράμμισης» της Ελλάδας με τα ευρω-ατλαντικά κέντρα, να «κλείσει» όλα τα ανοικτά προβλήματα με μείζονες εθνικές υποχωρήσεις, να περιθωριοποιήσει κάθε διαφωνούντα, να στιγματίσει κάθε διαφορετική άποψη, κάθε εθνικό ανακλαστικό.

Στον μηχανισμό αυτό εντάχθηκαν και συμμετείχαν πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, ιδρύματα και ινστιτούτα αφειδώς χρηματοδοτούμενα από τον κρατικό μηχανισμό, «παπαγαλάκια» ξένων πρεσβειών στην Αθήνα, δημοσιογράφοι, τηλεπερσόνες, αναλυτές και «αναλυτές», άλλοι των οποίων εντάχθηκαν συνειδητά (μετά από «ευδόκιμη υπηρεσία» σε διάφορες οργανώσεις της «ευρύτερης Αριστεράς» - κι όχι μόνο), ενώ άλλοι εντάχθηκαν αναγκαστικά, για λόγους επαγγελματικής επιβίωσης. Διότι κάθε διαφορετική φωνή εξαφανίστηκε από τα media.
Στο Βουκουρέστι ο Καραμανλής δεν πέτυχε μόνο μια διπλωματική νίκη κατά των Σκοπίων και του «απερχόμενου» Μπους. Έθεσε και τις βάσεις για μιαν αληθινή αλλαγή καθεστώτος στην Ελλάδα. Χωρίς να διστάσει…