Όταν ο Καραμανλής ζήτησε συναίνεση…

Tον Φεβρουάριο του 2009, λίγους μήνες μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση που είχε ξεκινήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Σεπτέμβριο του 2008 εξαιτίας της κατάρρευσης της Lehman Brothers, η ελληνική οικονομία είχε αρχίσει να τραβάει πάνω της τα περίεργα βλέμματα εκείνων που ήξεραν ότι η Αθήνα ήταν δέσμια των δομικών παθογενειών και στρεβλώσεών της.

Το συγκεκριμένο οικονομικό δεδομένο, σε συνδυασμό με την εύφλεκτη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που “κλείδωνε” στην Ελλάδα, λόγω της προϊούσας σκανδαλολογίας των ΜΜΕ, και της «αγαπημένης συνήθειας» της διασποράς κλίματος τρόμου και ανασφάλειας στην κοινωνία, λόγω των επεισοδίων του Δεκεμβρίου του 2008, διαμόρφωνε εξαιρετικά δυσοίωνες προοπτικές, αναφορικά με τα περιθώρια της χώρας να αντιδράσει. Έγκαιρα και αποτελεσματικά.

Κάπως έτσι, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, διαβάζοντας πίσω από τη βιτρίνα των εξελίξεων, κάλεσε σε διαδοχικές συναντήσεις στο Μέγαρο Μαξίμου τους πολιτικούς αρχηγούς. Προκειμένου να τους ενημερώσει για τις εξελίξεις που έρχονταν στην οικονομία, και να ζητήσει τη συγκρότηση ενός εθνικού μετώπου, ενός… firewall που θα έλεγε και ο Μπαράκ Ομπάμα, πάνω σε βάσεις συναινετικής προσέγγισης της καθημερινότητας.

Οι απαντήσεις που εισέπραξε το αίτημα πολιτικού ρεαλισμού από την πλευρά του Κώστα Καραμανλή, ήταν εκκωφαντικά αρνητικές. Και όπως αποδείχτηκε, εθνικά επιζήμιες. Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου ενέτεινε τις αντιπολιτευτικές ακρότητές του, συνεπικουρούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός επεδίωξε και εκείνος με τη σειρά του να αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά κέρδη.

Όλοι έβαλαν το μικροκομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό. Προσδοκώντας στη διαγραφόμενη πτώση της Νέας Δημοκρατίας από την εξουσία, ώστε να κερδίσουν… σπιθαμές επιρροής στο σκηνικό το οποίο θα διαμορφωνόταν την επομένη της εκλογικής αναμέτρησης.
 Όπως και έγινε.
inewsgr.com