Γιατί η εμπιστοσύνη δε χαρίζεται...

Η πολιτική πέρα από τη θεωρητική προσέγγιση οφείλει να είναι τρόπος ζωής.

Δεν εννοείται να  σηκώνεις σημαίες, να δηλώνεις την πίστη σου και ο τρόπος ζωής σου να είναι αντιδιαμετρικός από την ταμπέλα που έχεις υιοθετήσει...

Ο καραμανλισμός ή αν θέλετε ο ριζοσπαστικός κοινωνικός φιλελευθερισμός όπως αυτός εκφράστηκε, αλλά και εφαρμόστηκε από τον Κωνσταντίνο και τον Κώστα Καραμανλή μορφοποιεί την ιδεολογία κυρίως ως τρόπο ζωής θα λέγαμε " ασκητικό"...

Βάζοντας  ως προμετωπίδα της προσφοράς την Πατρίδα και το λαό της δόμησαν όλη τους τη ζωή επάνω στη συνέχιση της ύπαρξης αυτής της φωτεινής κουκκίδας του παγκόσμιου πολιτισμού και της προσφοράς στη Δημοκρατία...

Τα μάτια δάκρυσαν, η ψυχή στέγνωσε από επιθυμίες προσωπικές," ασκήτευσε " μέσα στην πολιτική πορεία και των δυο, που σημαδεύτηκε από υπονόμευση, πόλεμο, πολιτική μοναξιά, αλλά κυρίως από τη λατρεία που ενέπνευσαν στους Έλληνες...

Τίποτε στη ζωή δεν είναι τυχαίο...

Έτσι σε όλους όσοι αναρωτιούνται για τη γενική απαξίωση που υφίσταται το πολιτικό μας σύστημα, αλλά και για τους λόγους που ο Κώστας Καραμανλής είναι το πιο δυνατό χαρτί της Ελλάδας αυτή τη στιγμή, θα απαντήσουμε ότι είναι αυτός που πάλεψε για εμάς, έμεινε ξάγρυπνος για εμάς, φρόντισε για εμάς, χωρίς ο ίδιος ποτέ να προτάξει το " εγώ" του...

Και είναι αυτή η ασκητική στάση ζωής ως προς την εξουσία, τη δύναμη, τη διαπλοκή που αναγάγει τον καραμανλισμό κυρίαρχη, εθνική ιδεολογία και ανάγκη να υιοθετηθεί από τους πολιτικούς παράγοντες που διεκδικούν την εμπιστοσύνη των πολιτών...

Γιατί η εμπιστοσύνη δε χαρίζεται... κερδίζεται και μάλιστα με το καθημερινό, διαχρονικό, σταθερό προσωπικό στίγμα της ζωής του καθενός