Του δημοσιογράφου, κ. Γιάννη Παπαδόπουλου
Ποιον περιμένουν...
Καθόμουν σε μια παρέα νέων ανθρώπων. Ο μεγαλύτερος είναι 35 χρόνων. Άκουγα αμίλητος όσα συζητούσαν. Για τη σημερινή κατάσταση, για τις αγωνίες τους, για το πως βλέπουν τη ζωή τους, από δω και πέρα. Η αλήθεια είναι, ότι ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερες σχέσεις με πολιτικά κόμματα, με νεολαίες, με φοιτητικές παρατάξεις.
Κάποια στιγμή, ένας γύρισε και απευθύνθηκε σε μένα:
" Βλέπουμε τη ζωή μας να χάνεται. Το άσχημο δεν είναι ότι δεν έχουμε λεφτά. Το άσχημο είναι, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε όνειρα. Να ...δούμε το καλύτερο αύριο. Να προγραμματίσουμε και να παλέψουμε να το πετύχουμε.
Δεν πιστεύουμε σ αυτούς που κυβερνούν ούτε σ αυτούς που θέλουν να κυβερνήσουν. Δε νομίζουμε ότι ενδιαφέρονται για μας. Ενδιαφέρονται μόνο για την... καρέκλα.
Για μας όλους, εδώ που μας βλέπεις ένας είναι ο άνθρωπος που μπορεί να μας εμπνεύσει. Ένας είναι ο πατριώτης, που πονάει πραγματικά για τον τόπο και τους ανθρώπους του.Ο Κώστας Καραμανλής. Αυτός είναι. "
Αυτά μου είπε και σιωπηρά συμφώνησαν μαζί του όλοι.
Κάποια στιγμή, ένας γύρισε και απευθύνθηκε σε μένα:
" Βλέπουμε τη ζωή μας να χάνεται. Το άσχημο δεν είναι ότι δεν έχουμε λεφτά. Το άσχημο είναι, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε όνειρα. Να ...δούμε το καλύτερο αύριο. Να προγραμματίσουμε και να παλέψουμε να το πετύχουμε.
Δεν πιστεύουμε σ αυτούς που κυβερνούν ούτε σ αυτούς που θέλουν να κυβερνήσουν. Δε νομίζουμε ότι ενδιαφέρονται για μας. Ενδιαφέρονται μόνο για την... καρέκλα.
Για μας όλους, εδώ που μας βλέπεις ένας είναι ο άνθρωπος που μπορεί να μας εμπνεύσει. Ένας είναι ο πατριώτης, που πονάει πραγματικά για τον τόπο και τους ανθρώπους του.Ο Κώστας Καραμανλής. Αυτός είναι. "
Αυτά μου είπε και σιωπηρά συμφώνησαν μαζί του όλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου