Το Κυπριακό ως παράγοντας εξελίξεων
Το Κυπριακό ξεκίνησε ως πρόβλημα τα τέλη της δεκαετίας του ’40. Τις δεκαετίες ’50 και ’60 παίχτηκαν οι πρώτες πράξεις του δράματος, με σκηνοθέτη το διεθνή παράγοντα και πρωταγωνιστές τους πολιτικούς στην Ελλάδα και την Κύπρο. Με την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα από το ‘σκηνοθέτη’ το 1967 και την εκδήλωση του πραξικοπήματος στην Κύπρο, το 1974, με πρωταγωνιστές τους αξιωματικούς αυτή τη φορά, παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος. Σε εκείνη την ιστορία με την τραγική κατάληξη για τον ελληνισμό, μια κατάληξη που καθόρισε το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, κυρίως μετά το 1974, ο καθένας είχε τις δικές του ευθύνες.
Κύπρος, Ευρώπη και Σχέδιο Ανάν
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, με τη χάραξη της στρατηγικής για την είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε, το Κυπριακό εισήλθε σε μια νέα φάση, η οποία έμελλε να θέσει σε κίνδυνο το στάτους που είχε επιβάλλει η εισβολή και στρατιωτική κατοχή του 37% της Κύπρου, το 1974. Όσο λοιπόν προχωρούσε στο σχέδιο για την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε., εισάγοντας νέες παραμέτρους στο όλο ζήτημα που έτειναν να εξουδετερώσουν τα αποτελέσματα της εισβολής, τόσο εξελισσόταν ένα άλλο σχέδιο για την εξουδετέρωση των ‘απειλών’ που έθεταν κίνδυνο το εγχείρημα του αφελληνισμού της Μεγαλονήσου.
Όλα ξεκίνησαν από τις εξελίξεις γύρω από σχέδιο Ανάν. Η απόρριψή του από τους Ελληνοκυπρίους, η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. και η δυνατότητα Ελλάδος και Κύπρου να καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τους όρους κάτω από τους οποίους θα ήταν δυνατή η πρόοδος της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας, δημιούργησαν ένα κατά κάποιο τρόπο άλυτο πρόβλημα για εκείνους που επιδιώκουν τον εναλλακτικό έλεγχο-νόθευση του ευρωπαϊκού οράματος, τη διάρρηξη της ενότητας του ελληνοκυπριακού χώρου και την επιβολή ενός ιδιότυπου καθεστώτος στη ΝΑ Μεσόγειο και το Αιγαίο, με εξασθενημένη την κυριαρχία και την επιρροή της Κύπρου και της Ελλάδος στην μείζονος γεωπολιτικής αξίας αυτή περιοχή.
Το σχέδιο για την ανάσχεση και εξουδετέρωση της απειλής του ελληνοκυπριακού χώρου μέσω της χάραξης ευρωπαϊκής στρατηγικής για το Κυπριακό ανάγεται στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και υποστηρίχτηκε με συνέπεια από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, τα κόμματα και τους πολιτικούς πρωταγωνιστές σε Ελλάδα και Κύπρο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κυβερνήσεις, κόμματα και πολιτικοί δημιούργησαν ένα αρραγές εθνικό μέτωπο και έτσι κερδήθηκε η μάχη.
Ο διεθνής παράγων και ο ‘απείθαρχος’ Τάσος Παπαδόπουλος
Δυστυχώς, το μέτωπο αυτό ‘ράγισε’, όταν ο ‘διεθνής παράγων’ προσπάθησε να επιβάλλει με χίλιες διό μεθόδους το Σχέδιο Ανάν, το οποίο πολέμησε με πάθος ο Τάσος Παπαδόπουλος και σιωπηλά η κυβέρνηση της Ελλάδος και ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Το ποιοι το υποστήριξαν, διαρρηγνύοντας το εθνικό μέτωπο και συντασσόμενοι στην ουσία με τις επιδιώξεις του διεθνή παράγοντα, μπορεί κανείς να το διαπιστώσει με μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο.
Μετά την ‘απειθαρχία’ Τάσσου Παπαδόπουλου και Κώστα Καραμανλή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και για τους δυό.
Ο Τάσος Παπαδόπουλος έχασε στις εκλογές από τον πρόεδρο του ΑΚΕΛ, Δημήτρη Χριστόφια και στη συνέχεια νικήθηκε από την επάρατη νόσο. Παρόλα αυτά, πήρε επάξια μια θέση στο πάνθεο των ανθρώπων εκείνων που αγωνίστηκαν εναντίον υπέρτερων αντιπάλων για να εξυπηρετήσουν όχι τα προσωπικά, ούτε τα κομματικά, αλλά τα συμφέροντα του έθνους και της πατρίδας.
Οι άλλες απειθαρχίες του Κώστα Καραμανλή
Όσον αφορά τον Κώστα Καραμανλή, πέρα από τις όποιες επιλογές του σε ζητήματα εσωτερικής διακυβέρνησης, για τα οποία ασφαλώς κρίνεται και θα κριθεί από τον ελληνικό λαό, μετά το Σχέδιο Ανάν πήρε δύσκολες αποφάσεις και σε τρία άλλα καίρια ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής.
Το ένα σχετίζεται με την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, την οποία και πάλι σε συνεργασία με τον ‘κακό’ Τάσο Παπαδόπουλο, συσχέτισε με την πρόοδο και την ουσιαστική αλλαγή της στάσης της Τουρκίας στο Κυπριακό και εννοούμε την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Άγκυρα, συσχετισμός που, δεδομένων των διακηρυγμένων και αμετακίνητων θέσεων της Τουρκίας, παρά το περιβόητο ‘υποστηρίζομεν’ συνιστά στην ουσία παρεμπόδιση τους ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, κάτι που και πάλι είναι κόντρα στα επίμονα ‘θέλω’ του διεθνή παράγοντα.
Το άλλο είναι το ζήτημα των Σκοπίων, όπου ο πρωθυπουργός μπλόκαρε την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ, προκαλώντας μεγάλη απογοήτευση στους αρχιτέκτονες της δημιουργίας μακεδονικού κράτους και μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ενότητα του ελληνικού έθνους και την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Να σημειωθεί ότι όταν λέμε αρχιτέκτονες, εννοούμε και πάλι τον διεθνή παράγοντα, αυτόν που δρομολογεί τα σχέδια τύπου Ανάν για την ‘επίλυση’ του Κυπριακού.
Το τρίτο ‘ατόπημα’ του Καραμανλή σχετίζεται με τις επιλογές του στα ζητήματα της ενέργειας και συγκεκριμένα της συμμετοχής της Ελλάδας στα σχέδια κατασκευής αγωγών μεταφοράς ρωσικών συμφερόντων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Αλεξανδρούπολη και από κει στις ευρωπαϊκές και στις διεθνείς αγορές. Στην προκειμένη περίπτωση η αντίδραση του διεθνούς παράγοντα ήταν τόσο οργισμένη, που ανάγκασε το ΒΗΜΑ με κύριο άρθρο της σύνταξης να προειδοποιήσει τον Κώστα Καραμανλή για τις σοβαρές συνέπειες που θα είχε για τον ίδιο και την πατρίδα μας μια τέτοια κίνηση, συσχετίζοντας μάλιστα την πυρκαγιά της Πάρνηθας που μαινόταν την ίδια ημέρα, με την οργή του διεθνούς παράγοντα.
Ο Κώστας Καραμανλής, για να ξεφύγει από τη μέγγενη που είχαν δημιουργήσει ο διεθνής παράγοντας και τα ελληνικά ΜΜΕ, κατέφυγε αιφνιδιαστικά σε πρόωρες εκλογές, το Σεπτέμβρη του 2007, στις οποίες ο ελληνικός λαός του έδωσε τη νίκη, μια νίκη με οριακή πλειοψηφία, που τον καθιστούσε πλέον πιό ευάλωτο στον ξένο και τους επιτόπιους παράγοντες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου