Είναι βέβαιο πως ο Κώστας Καραμανλής θα παίξει ρόλο, στο άμεσο μέλλον, γιατί έχει επίγνωση του εθνικού του καθήκοντος. Όχι, όμως, ως θεματοφύλακας μιας απονομιμοποιημένης εξουσίας…

Είναι βέβαιο πως ο πρώην πρωθυπουργός θα παίξει ρόλο, στο άμεσο μέλλον, γιατί έχει επίγνωση του εθνικού του καθήκοντος. 
Όχι, όμως, ως θεματοφύλακας μιας απονομιμοποιημένης εξουσίας…

Πολύ γκρίζο είδα να είναι το χρώμα της Ακρόπολης μία από αυτές τις πρώτες φθινοπωρινές μέρες που κατέβηκα στο κέντρο. Θα είναι σημάδι της εποχής, μιας εποχής μυστήριας και δύσκολης για τους πολλούς. 
Κι εκείνο το βροχερό σύννεφο πάνω από το ελληνικό παγκόσμιο μνημείο την κάνει «καλά» τη δουλειά του. Ζωγραφίζει με έναν τρόπο την ίδια την πραγματικότητα. 
Μια πραγματικότητα χωρίς μέτρο στην Πρώτη Πόλη της χώρας που γέννησε το μέτρο. 
Συμπαθάτε με σήμερα που θα θυμίσω πως τον «πατέρα» του Χρυσού Αιώνα τον διαπομπεύσαμε, πριν τον βάλουμε σε… επίζηλη θέση στην ψηφοφορία του… ΣΚΑΪ για τον πιο μεγάλο Ελληνα…

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: 
Τον Καποδίστρια, δημιουργό του σύγχρονου ελληνικού κράτους, κάποιοι συνέλληνες τον σκότωσαν, τον πατέρα του οικουμενικού πνεύματος, τον Σωκράτη, κάποιοι άλλοι σύγχρονοί του τον οδήγησαν στην αυτοκτονία και τον πατέρα της εθνικής παλιγγενεσίας, τον Θόδωρο Κολοκοτρώνη, τον έστειλαν στη φυλακή ως… εθνοπροδότη… 
Όλοι αυτοί οι μεγάλοι, που τους χρωστάμε από κάτι έως τα πάντα, δικαιώθηκαν μετά θάνατον… 
Επειδή όμως τα κακά κουσούρια της φυλής μας θα πεθάνουν πολλούς αιώνες μετά την ίδια τη φυλή, επισημαίνω σήμερα κάτι που συμβαίνει και κάτι μου θυμίζει… 

Σήμερα, λοιπόν, κάποιοι θυμούνται ότι «ο Κώστας Καραμανλής είναι ο μόνος που μπορεί να ενώσει το έθνος».

Φυσικά, το λένε διότι ξέρουν ότι αυτό ισχύει στη συνείδηση του κόσμου, αλλά δεν έχουν στόχο να ενώσουν το έθνος, αλλά να ενώσουν τον… πισινό τους με την καρέκλα της εξουσίας.
 Διότι, διαφορετικά, πριν διακινήσουν το όνομα του πρώην πρωθυπουργού –του μοναδικού ίσως πολιτικού ηγέτη που τα τελευταία χρόνια κατέθεσε τα πατριωτικά και κοινωνικά αντανακλαστικά προς όφελος της πατρίδας και της κοινωνίας– για διάφορες θέσεις, που επί του παρόντος δείχνουν να μην τον αφορούν, θα έπρεπε να του έχουν ζητήσει πρώτα μια οφειλόμενη συγγνώμη. 
Διότι κάποιοι τιποτένιοι καρεκλοκένταυροι, πράσινης απόχρωσης, τον διαπόμπευσαν με δήθεν σκάνδαλα που αποδείχθηκαν χαλκευμένα και κάποιοι άλλοι, γαλάζιας απόχρωσης αυτοί, δεν τον υπερασπίστηκαν.

Ο Καραμανλής είναι ο μόνος που μπορεί να ενώσει, ο μόνος που δείχνουν να εμπιστεύονται οι Ελληνες. 
Αρνείται, όμως, να μετάσχει σε μια εμποροπανήγυρη εξουσιολάγνων. Είναι βέβαιο πως ο πρώην πρωθυπουργός θα παίξει ρόλο, στο άμεσο μέλλον, γιατί έχει επίγνωση του εθνικού του καθήκοντος.
Όχι, όμως, ως θεματοφύλακας μιας απονομιμοποιημένης εξουσίας…

Γ. Βασιλακόπουλος