Στην αρχαία Αθήνα δε νοούνταν πολίτης να μην ενδιαφέρεται για τα « κοινά»
Στην Εκκλησία του Δήμου, σε περιπάτους, σε γυμναστήρια, ακόμη και όταν έβγαιναν για ψώνια έβλεπες πηγαδάκια Αθηναίων, όπου άναβε η συζήτηση και ο καθένας προσπαθούσε να πείσει με επιχειρήματα για την άποψή του.
Ανώτατη εξουσία ήταν η γενική συνέλευση των ελεύθερων πολιτών, η Εκκλησία του Δήμου, με άμεση υποχρεωτική συμμετοχή στα κοινά και επιτροπές ελέγχου κάθε κρατικής δραστηριότητας.
Για πρώτη φορά εφαρμόστηκαν πρακτικές πολιτικής διακυβέρνησης, όπου ο πολίτης συμμετείχε ενεργά στην νομοθετική, την εκτελεστική και την δικαστική εξουσία και εξέφραζε με άμεσο τρόπο την λαϊκή θέληση, 2300 χρόνια περίπου πριν την Γαλλική Επανάσταση, την πρώτη φορά που εφαρμόστηκαν οι δημοκρατικοί θεσμοί στην νεώτερη ιστορία.
Ενώ και στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες η λαϊκή κυριαρχία και η ισότητα των πολιτών προβάλλονται ως ύψιστα αγαθά, η διαφορά από την άμεση συμμετοχή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, στην μέσω αντιπροσώπων εκπροσώπηση είναι ότι συχνά η λαϊκή θέληση υποτάσσεται σε κάθε λογής συμφέροντα και επιδιώξεις.
Τα συγκεκριμένα συμφέροντα στη σύγχρονη Ελλάδα, φρόντισαν και εξασφάλισαν τον έλεγχο της κοινής γνώμης ως ιδιοκτήτες Μ.Μ.Ε., ενώ παράλληλα φρόντισαν να αναδιαμορφώσουν την πολιτική κουλτούρα του ελληνικού λαού, προβάλλοντας και επιβάλλοντας ανθρώπους, τους οποίους έλεγχαν και μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν.
Συγχρόνως δημιούργησαν ως πρότυπο έναν καινούριο τρόπο ζωής, life style όπως ήθελαν να το ονομάσουν…
Κωστόπουλοι, Λαζόπουλοι, Ράδιο Αρβύλα, τηλεπερσόνες με μοναδικό προσόν την εξωτερική εμφάνιση, trash shows ανέλαβαν την … πνευματική καλλιέργεια των Ελλήνων, οδηγώντας τους σταδιακά σε μια πνευματική αποχαύνωση…
Οι πολιτικές συζητήσεις έδωσαν τη θέση τους στο καθημερινό κουτσομπολιό που τεχνηέντως ανατροφοδούσαν μέσω ανάλογων κουτσομπολίστικων εκπομπών.
Τα ενδιαφέροντα των πολιτών σταδιακά περιορίζονταν σε θέματα καταναλωτικά, τα οποία έφερναν στο επίκεντρο της ζωής τους…
Την ίδια ώρα γκριζάριζαν τα Ίμια και κανείς δεν εκπλησσόταν, όταν ο Πάγκαλος έλεγε ότι τη σημαία την πήρε ο αέρας ή όταν ο Σημίτης ευχαριστούσε από το βήμα της ελληνικής βουλής τους Αμερικανούς ούτε αναρωτήθηκε πώς και με ποιους όρους μας ενέτασσε στην ΟΝΕ.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έλεγε το «ΟΧΙ» στο εθνοκτόνο σχέδιο ΑΝΑΝ και οι πολίτες της Ελλάδας, δε γνώριζαν το γιατί…
Ο Κώστας Καραμανλής ψήφιζε το « Βασικό Μέτοχο» και κανείς δεν ασχολούνταν…
Όριζε την ΑΟΖ με την Αλβανία και κανέναν δεν τον απασχολούσε…
Όρθωνε το ελληνικό ΒΕΤΟ στα Σκόπια, αλλά ουδείς σκέφτονταν τι σήμαινε…
Υπέγραφε ενεργειακές συμφωνίες και κανείς δεν ενδιαφερόταν να μάθει γιατί το έκανε…
Προστάτευε την Πατρίδα, αλλά ο λαός του δεν το γνώριζε…
Ενημέρωνε για την κρίση, έπαιρνε μέτρα σωτηρίας μόνος του και κανείς δεν αναρωτιόταν, ακόμη και όταν μιλούσε για ώρες εθνικής ευθύνης, τι συμβαίνει…
Τα χρόνια, όμως της οικονομικής κατοχής που ακολούθησαν άρχισαν να ενεργοποιούν τα πολιτικά αντανακλαστικά των Ελλήνων…
Μεγάλο ποσοστό άρχισε να ψάχνει, να ρωτά, να μαθαίνει, να κρίνει, να αξιολογεί, να ανακαλεί στη μνήμη του γεγονότα, να τα συνδιάζει , να ψάχνει αγωνιωδώς την απάντηση στο ερώτημα: « Γιατί;»
Ποιοι είναι οι λόγοι που βιώνουμε αυτή τη νέα εθνική τραγωδία;
Και φυσικά άρχισε, ναι τότε άρχισε… πολύ μετά την πτώση του να μαθαίνει τον Κώστα Καραμανλή!
Έσκισε και πέταξε για πάντα την πολιτική φιγούρα που δημιούργησαν τα ΜΜΕ με το όνομά του και αντίκρισε τον αληθινό ηγέτη.
Αντιλήφθηκε ότι η σωτηρία του θα ερχόταν μόνο μέσω της αλήθειας και αναγνώρισε τη λαϊκή, εθνική, οραματική πολιτική του Κώστα Καραμανλή
Αντιλήφθηκε ότι το λάθος της αδιαφορίας του το πλήρωσε και το πληρώνει πολύ ακριβά
Το καλό είναι ότι μαθαίνοντας τον Κώστα Καραμανλή βρήκε την αλήθεια, αλλά και ανατροφοδότησε την ελπίδα του ότι στο μέλλον θα μάθει ακόμη πιο πολλά…
Τίποτε δεν τελείωσε για την Πατρίδα αρκεί να μην υπάρξει εφησυχασμός και αδράνεια …
Μονόδρομος η Ελλάδα μας να τραβήξει ξανά προς τη δόξα, όσο οι Έλληνες αρχίζουν και ξαναθυμούνται πώς και πού γεννήθηκε η Δημοκρατία 2300 χρόνια, περίπου πριν τη Γαλλική Επανάσταση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου