Έκθετη η κυβέρνηση από τη «μακεδονική βόμβα» των Wikileaks

Αραγε η πλευρά των Σκοπίων δεν ενημέρωσε την ελληνική κυβέρνηση για το γεγονός ότι ήταν βασική επιλογή το συγκεκριμένο όνομα; Και πώς ενώ δεν είχε γίνει αποδεκτό το «Βόρεια Μακεδονία» το 2008 από την ελληνική κυβέρνηση έγινε δεκτό τώρα;

Νέες φωτιές στο πολιτικό σκηνικό βάζει η υπόθεση του «Μακεδονικού», έπειτα από τις αποκαλύψεις των εγγράφων από τα Wikileaks σχετικά με το τι ήθελε η πλευρά των Σκοπίων το 2008.

Η αποκάλυψη ότι εδώ και μια δεκαετία ήθελαν το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», που τελικά κατοχύρωσαν με τη συμφωνία των Πρεσπών, προκάλεσε σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση, λίγα 24ωρα πριν από την άφιξη του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ και το συλλαλητήριο που προγραμματίζεται για το όνομα.

Με τη ΔΕΘ να είναι μπροστά και τις συγκεντρώσεις που οργανώνονται να φρουρούνται από περισσότερους από 3.600 αστυνομικούς, ακόμη και μια προβοκάτσια θα λειτουργούσε αρνητικά στην κυβέρνηση.

Ωστόσο, οι ίδιες οι αποκαλύψεις από τα Wikileaks προκαλούν πολλά ερωτηματικά και αφήνουν εκτεθειμένη την κυβέρνηση.

Σύμφωνα με το έγγραφο, η ΠΓΔΜ όχι μόνο, δεν υποχώρησε αλλά κατοχύρωσε πλήρως τις θέσεις που είχε διατυπώσει από το 2008.

Συγκεκριμένα, στις 29 Ιουλίου 2008 τηλεγράφημα της Αμερικανίδας πρεσβευτού στα Σκόπια, Τζίλιαν Μιλοβάνοβιτς, παρουσιάζει τα συμπεράσματά της από τις επαφές με τη σκοπιανή ηγεσία, τον πρόεδρο Τσερβενκόφσκι και τον πρωθυπουργό Γκρουέφσκι. Το τηλεγράφημα τιτλοφορείται «Μακεδονία/Ελλάδα: Τι χρειάζονται οι Μακεδόνες για την επίλυση του προβλήματος της ονομασίας».

Η κ. Μιλοβάνοβιτς στην εισαγωγή του τηλεγραφήματός της αναφέρει τα «Στοιχεία της Λύσης»: «ΟΝΟΜΑ: Republic of Northern Macedonia (ή Republic of North Macedonia)

Στο έγγραφο αναφέρει:

«Τι χρειάζονται οι Μακεδόνες για να επιλυθεί το θέμα του ονόματος

Στοιχεία μιας Συμφωνίας

1. (C) Η πρεσβεία στα Σκόπια εκτιμά ότι στο πλαίσιο μιας συμφωνίας που ανοίγει το δρόμο για συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ΕΕ η “μακεδονική” κυβέρνηση θα αποδεχόταν τελικά τους ακόλουθους όρους:

–Όνομα: Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας

–Εύρος εφαρμογής: σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και διμερώς με κάθε χώρα που δεν θέλει να κάνει χρήση του συνταγματικού ονόματος. (Αν και δεν το έχουμε συζητήσει ρητώς, πιθανώς οι διεθνείς συμφωνίες να ακολουθούσαν το ίδιο μοτίβο, με τις πολυμερείς να χρησιμοποιούν το νέο όνομα και στις διμερείς να αφήνεται η επιλογή). Η Μακεδονία θα χρησιμοποιούσε το συνταγματικό της όνομα αναφερόμενη στον εαυτό της, σε διαβατήρια, ετικέτες προϊόντων, στα ΜΜΕ, κτλ.

–Ταυτότητα: Η γλώσσα και η εθνικότητα θα αποκαλούνταν μακεδονική, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει με σιωπηρούς χειρισμούς, ίσως ως ένα συμπληρωματικό παράρτημα σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ή σε κάποιο εσωτερικό έγγραφο των Ηνωμένων Εθνών που δεν θα χρειάζεται ελληνική έγκριση. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η Μακεδονία χρειάζεται διαβεβαίωση ότι η γλώσσα και η εθνικότητά τους θα συνέχιζαν να ονομάζονται μακεδονική και όχι βορειομακεδονική».

Τα ερωτήματα που γεννιούνται για την σημερινή κυβέρνηση και το πώς διαπραγματεύτηκε μέχρι να φτάσει στη συμφωνία των Πρεσπών είναι πολλά.

Γνώριζε ο κ. Τσίπρας και ο κ. Κοτζιάς ότι η πλευρά των Σκοπίων επιθυμούσε το «Βόρεια Μακεδονία» εδώ και μια δεκαετία; Κι αν το γνώριζαν γιατί έκαναν μια διαπραγμάτευση η οποία από την αρχή θα «βόλευε» την άλλη πλευρά;

Αν δεν το γνώριζαν δεν τους ενημέρωσε η πλευρά των Σκοπίων για τα όσα γίνονταν το 2008; Ο Ν. Ντιμιτρόφ ως μέλος του κόμματος του Γκρουέφσκι σίγουρα γνώριζε την πρόταση για «Βόρεια Μακεδονία», οπότε όλα όσα έγιναν τους προηγούμενους μήνες και μέχρι τις Πρέσπες ήταν θέατρο σκιών.

Αραγε η πλευρά των Σκοπίων δεν ενημέρωσε την ελληνική κυβέρνηση για το γεγονός ότι ήταν βασική επιλογή το συγκεκριμένο όνομα; Και πώς ενώ δεν είχε γίνει αποδεκτό το «Βόρεια Μακεδονία» το 2008 από την ελληνική κυβέρνηση έγινε δεκτό τώρα;